Και το (μιντιακό) φύλλο που δεν κουνιέται στη χώρα, στο γύψο είναι

«Η χώρα βρίσκεται στον γύψο και δεν κουνιέται φύλλο», έγραφε σκωπτικά πλην όμως προβληματισμένος την Κυριακή στο Τουίτερ, o φίλος μου ο Γιάννης ο Σφενδυλάκης. Όχι, ο Γιάννης δεν είναι δημοσιογράφος. Πολίτης είναι. Ένας από εμάς δηλαδή που – δίχως να πέφτει από τα σύννεφα – αναρωτιόταν για το αυτονόητο. Όπως κι εσύ. Όπως όλοι μας. «Τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή;», ρωτάνε όλοι πια.

Στην Βρετανία, στην Αυστρία και αλλού, υπουργοί και πρωθυπουργοί παραιτήθηκαν «για πολύ λιγότερα» από τα τερατώδη που βλέπουμε να συμβαίνουν καθημερινά στην πατρίδα μας – στη χώρα που κατάντησαν τσιφλίκι τους οι «ολίγοι». Οι κολλητοί του συστήματος ντε, της «κατάστασης Μητσοτάκη». Μήπως όμως μαζί με τη χώρα είναι και το… «φύλλο» στον γύψο; Σε επίπεδο ενημέρωσης, σαφώς!

Η κοινωνία πορεύεται τυφλή. Η ενημέρωση δεν προσφέρεται στο πιάτο. Η ενημέρωση ελέγχεται. Η ενημέρωση εξαγοράζεται και κυρίως, παρακολουθείται – κι αυτή! Ο πολίτης, η κοινωνία πρέπει να την αναζητήσουν, να ψάξουν για να ενημερωθούν, να μάθουν τι συμβαίνει. Σαφάρι κανονικό. Το water-boarding της παραπληροφόρησης είναι καθημερινό – κυρίως συστηματικό. Τίποτε δεν επιτρέπεται να προσφερθεί στην κοινωνία έτσι όπως είναι. Νέτο-σκέτο. Πρώτα θα ελεγχθεί από τους μιντιακούς δοκιμαστές του γυμνού βασιλιά. Πρέπει να φιλτραριστεί κατάλληλα, ώστε να μην δηλητηριαστεί ο «ηγέτης».

Και ξαφνικά έβρεξε αποκαλύψεις! Το περασμένο σαββατοκύριακο, το Documento αποκάλυψε πως το παρακράτος Μητσοτάκη, παρακολουθούσε πολιτικά πρόσωπα, τις συζύγους τους, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους. Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. «Μέρα χαράς!», είδα έγραφε κάποιος στα social. Ίσως, γιατί με αφορμή το πρωτοσέλιδο έβλεπε τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που φαίνεται να έρχονται.

Δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ ή όχι. Από τη μια σκεφτόμουν πως η Κυριακή, ημέρα κυκλοφορίας του 312ου ιστορικού φύλλου του Documento, ήταν μια πραγματικά σπουδαία μέρα για την ενημέρωση που δοκιμάζεται στην Ελλάδα, αλλά και μια καλή ημέρα, για την καλή ερευνητική δημοσιογραφία. Από την άλλη, δεν μπορούσα να μη σκέφτομαι πως η μέρα ήταν ταυτόχρονα και ημέρα ντροπής. Και για τη Δημοκρατία και για τους θεσμούς. Με ευθύνη Μητσοτάκη.

Ήταν όμως και ημέρα ντροπής για την – υπόλοιπη – ελληνική δημοσιογραφία. Την μαζική. Την δημοσιογραφία «με το κιλό» της λίστας Πέτσα. Το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων κάνει τον γύρο του κόσμου, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν τις αποκαλύψεις του Documento. Κι εδώ; Σιωπή! Νεκρική σιγή. Με τις αναφορές να ‘ναι περιορισμένες, στο όριο της «διαχείρισης». Γιατί; Είναι προφανές. Οι υπηρέτες του παρακράτους Μητσοτάκη, οι νεκροθάφτες της ενημέρωσης και της πραγματικότητας, έχουν και ρόλο και θέση μέσα σε ένα ολόκληρο σύστημα.

Έχει πείρα άλλωστε το σύστημα. Ξέρει. Εάν δεν ήταν ο Βαξεβάνης, εάν δεν ήταν η ερευνητική δημοσιογραφία, θα είχαν θαφτεί τα τελευταία χρόνια μια σειρά από σκάνδαλα. Η Λίστα Λαγκάρντ θα ήταν «ξεχασμένη» σε κανά συρτάρι, ο «ευηπόληπτος» Νίκος Γεωργιάδης θα… αλώνιζε, το σκάνδαλο Novartis θα ‘ταν μια ιστορία σίγουρα ξεχασμένη, ενώ και τώρα, ο Κοριάκος και οι συν αυτώ, θα μπορούσαν να κρυφακούνε όποιον κι όποια ήθελαν. Σιωπηρά. Ανενόχλητοι. Δικό τους άλλωστε το μαγαζί, δικιά τους και η χώρα.

Στην υπέροχη ταινία The Conversation που έγραψε και σκηνοθέτησε το 1974 ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Χάρι Κόουλ (Τζιν Χάκμαν), ένας κρυψίνους, εμμονικός τύπος, ειδικός στις υποκλοπές συνομιλιών παθαίνει κρίση ταυτότητας, όταν υποπτεύεται πως το ζευγάρι που κλήθηκε να παρακολουθήσει, θα δολοφονηθεί. Στην δική μας… ταινία «Παρακράτος 2.0» των… Maximou Studios, ο εθνικός μας ωτακουστής δεν αντιμετώπισε ποτέ, καμιά κρίση ταυτότητας. Αυτά άλλωστε είναι «προβλήματα» των ανθρώπων με ενσυναίσθηση. Κι ο Μητσοτάκης δεν ήταν ποτέ τέτοιος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr