«Ποιος θα το δει ρε συ; Λαθρό είναι εξάλλου…»

H φράση που αποτυπώνεται στον τίτλο, ήταν η πρώτη απόκριση που έλαβα από αστυνομικό όταν, ως νομική σύμβουλος δομής φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων αιτούντων άσυλο είχα κινήσει διαδικασίες καταγγελίας για πράξη προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας. Η απάντηση αυτή, συμπυκνώνει την τρέχουσα πολιτική στο ζήτημα. 

Προσωπικά, ακόμη δεν έχω διαπιστώσει εάν υπάρχει κυβερνητική πολιτική στο μεταναστευτικό-προσφυγικό. Η εξάμηνη απουσία του αρμόδιου υπουργείου οδήγησε στον πλήρη έλεγχο του από τις ΜΚΟ και το σχετικό μητρώο ελέγχου αυτών, είχε τόση επιτυχία όσο το να πιείς σε bar αυτή την περίοδο. 
Μαζικές απελάσεις σε μη αιτιολογημένες απορρίψεις που ανετράπησαν με υπερεθνική προσφυγή για πλήθος λόγων. Αδυναμία συνεννόησης με πολλές από τις λεγόμενες «ασφαλείς χώρες» οι οποίες δε δέχονται επαναπατρισμό παρά συμφωνίες που ορίζουν το αντίθετο. Δομές που περιέρχονται στον κρατικό έλεγχο μετατρέπονται σταδιακά σε αιματηρές ζούγκλες με σύρματα. 

Συνεχείς αλλαγές διοικήσεων σε καίριες θέσεις και κατακερματισμός  αρμοδιοτήτων με αποτέλεσμα τη σύγκρουση ευθυνών σε πολλά ανούσια για την Κυβέρνηση μάλλον ζητήματα όπως στέγαση, παιδεία και υγεία. Μισθολογικοί βιασμοί σε μερικούς ηρωικούς υπαλλήλους, συνεχείς μετακινήσεις διευθύνσεων και ηλεκτρονικές αναβαθμίσεις τις οποίες οι περισσότεροι από τους αιτούντες άσυλο δεν εμπιστεύονται. Για έναν αιτούντα άσυλο βλέπεις, το πρωτόκολλο αντιμετώπισης της πανδημίας ορίζεται από την Εισαγγελία και όχι τον ΕΟΔΥ. Είναι και πολύ απλό, δεν έχει τηλεκπαίδευση αλλά εγκλεισμό με οποιονδήποτε πιθανό τρόπο. Οι μάσκες δεν θεωρούνται απαραίτητη παροχή και  η καταγραφή κρούσματος γίνεται κυρίως με πιέσεις προς τον ΕΟΔΥ. 

Το ενδεχόμενο νοσηλείας για τα παιδιά αυτά είναι σχεδόν ανέφικτο λόγω πολλαπλών γραφειοκρατικών εμποδίων που αναίτια προτάσσουν πολλά νοσοκομεία. Η ιχνηλάτιση υλοποιείται με πρωτοβουλία ευσυνείδητων υπαλλήλων δομών και ως εκεί. Ας αφήσουμε τα παιδιά αυτά να διαβιούν σε άθλιες συνθήκες εφόσον δεν είναι τα δικά μας, ποιος να τρέχει τώρα;

Η Covid19 ανέδειξε αιματηρά, την επιθυμία κυβερνητικής νωθρότητας στον τομέα αυτό. Οι  προσωπικές ιστορίες και βιώματα καλύπτουν διδακτορική διατριβή αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Πώς σταθμίζεις δικαιώματα χωρίς τους απαραίτητους κρατικούς πόρους;  Ένα συνεχώς επίκαιρο ζήτημα είναι η διαδικασία αντιμετώπισης  καταγγελίας  βιασμού.  Μπορείς δηλαδή να απομακρύνεις το φερόμενο θύτη και θύμα χωρίς κατάλληλες δομές υποστήριξης και με σοβαρή καθυστέρηση κρατικής απάντησης;
Τόσους μήνες  μετά την εμφάνιση της πανδημίας στη ζωή μας, τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζονται ως παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Υγειονομικά, εκπαιδευτικά και κυρίως νομικά οι υποθέσεις τους διεκπεραιώνονται με κακουργηματική βαρύτητα. Ο κρατικός  μηχανισμός  σίγουρα  έχει  κουραστεί, αλλά η αδράνεια που επιδεικνύεται μόνο προβλήματα δημιουργεί. Πολλά από τα πλάσματα αυτά θα καταλήξουν σε πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου επειδή εμείς τα ξεχάσαμε. Ενημερωτικά, όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ  επέδειξε  υποδειγματική διαχείριση, κάθε άλλο. Απλώς, από την άκρατη έγκριση αιτήσεων περάσαμε σε γκρίζες ζώνες πολιτικής.

Η αρμόδια πολιτική ηγεσία λάμπει με την αναποφασιστικότητα της. Περιμένουμε δηλαδή ακόμη απάντηση σε διευκρινιστικά ερωτήματα υποβληθέντα εδώ και καιρό. Θα χαιρόμουν περισσότερο εάν είχε αποπειραθεί να υλοποιήσει στο ακέραιο την προεκλογική της δέσμευση γιατί θα ήξερα με ποια νομικά εργαλεία να την αντιμετωπίσω. Θα υπήρχε δυνατότητα αντίδρασης και στοχευμένης  κριτικής. Σε αυτό το χάος πώς να απαντήσω όμως;

* Η Αλεξία Σιδέρη είναι νομική σύμβουλος σε δομές ανηλίκων

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr