«Όταν στη βαρβαρότητα απαντάς με πολιτισμό»

Το κείμενο μιας κατοίκου στη Λέσβο, για την κατάσταση που επικρατεί στο νησί. Μια εικόνα για το πώς ζουν οι πρόσφυγες στο νησί, που παρά τις αντιξοότητες προσπαθούν να συνεχίσουν να ζουν και να κοιτάζουν με ελπίδα το μέλλον.

«Το βράδυ του Σαββάτου βρέθηκα στα Lidl της Μυτιλήνης έχοντας περπατήσει από το λιμανάκι της Παναγιούδας. Στη διαδρομή διάφοροι/ες μετανάστ(ρι)ες περπατούσαν κουβαλώντας πράγματα, έκαναν μπάνιο στη θάλασσα, ποδήλατο, έπαιζαν μπάλα, χόρευαν. Στα Lidl αντίκρισα μια εικόνα που με καθήλωσε. 

Από τη μια οι τζαμαρίες του καταστήματος να επιδεικνύουν τρόφιμα και λιχουδιές, από την άλλη, γύρω γύρω από το κατάστημα, πάνω από 1.000 άνθρωποι σε αυτοσχέδια καταλύματα να συνεχίζουν τη ζωή τους. Μια οικογένεια έβραζε νερό για τσάι πάνω σε μια πέτρα που είχε θερμάνει μια μικρή φωτιά. Γυναίκες περπατούσαν αργά και συζητούσαν, κάτι αστείο μάλλον, γιατί γελούσαν. Πιτσιρίκια έσερναν το ένα το άλλο μέσα σε καφάσια. Μια κανονική κοινότητα δηλαδή.

Εγώ πριν ξεκινήσω για εκεί κουβαλούσα μέσα μου μόνο την εικόνα του εξαθλιωμένου ανθρώπου που επί πέντε μέρες ζούσε σε απάνθρωπες συνθήκες και επιπλέον ήταν αντιμέτωπος με καταστολή και βαρβαρότητα. Φτάνοντας στα Lidl κατάλαβα πως η μόνη μίζερη ήμουν εγώ. Κατάλαβα πως η άλλη εικόνα αυτής της κατάστασης δεν έχει αναδειχθεί καθόλου. 

Η εικόνα των ανθρώπων που ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες επιμένουν να παλεύουν για κάτι παραπάνω από την απλή επιβίωση. Που παλεύουν για τη συνέχιση της κοινότητας, που συνεχίζουν την καθημερινότητά τους με όποια μέσα διαθέτουν. 

Στην επιστροφή συνάντησα ένα πιτσιρίκι μόνο του που κουβαλούσε μια μεγάλη σακούλα. Όταν το ρώτησα που πάει, μου έδειξε το δρόμο και μου απάντησε “I am going to the house”. Μέσα σε πέντε μέρες πρόλαβε να πει το δρόμο σπίτι. Μέσα σε πέντε μέρες δημιούργησε αυτό και η οικογένειά του από την αρχή ένα σπίτι. Όπως έκαναν και κάνουν χιλιάδες άνθρωποι στη διάρκεια του επικίνδυνου ταξιδιού από τις χώρες καταγωγής τους προς την Ελλάδα, στα βουνά του Ιράν, στην Τουρκία, στη Μόρια πριν καεί και τώρα στο δρόμο.

»Το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής είπε πριν λίγες μέρες “αν υποχωρήσουμε θα είναι σα να έχουμε ηττηθεί”.
Έχετε ηττηθεί ήδη, κύριε Μηταράκη. Και θα ηττάστε κάθε φορά που απέναντι στη βαρβαρότητά σας οι άνθρωποι θα πίνουν το καθιερωμένο τους βραδινό τσάι.

Θα ηττάστε κάθε φορά που ένα πιτσιρίκι θα λέει σπίτι του το δρόμο.

Θα ηττάστε κάθε φορά που οι εξαθλιωμένοι που δημιουργήσατε, αρνούνται να είναι μόνο εξαθλιωμένοι».

* Το κείμενο είναι μαρτυρία μιας κατοίκου στη Λέσβο και δημοσιεύτηκε στο efsyn.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr