Οι τρεις ημέρες του κόνδορα

H καθεστηκυία «περίοδος χάριτος» για κάθε κυβέρνηση είναι, παραδοσιακά, το μαξιλάρι των 100 ημερών. Ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτές, μένει μέσα σε αυτές. Προέχει να καθαρίσει η καμμένη γη από τα αποκαΐδια, να απομακρυνθούν τα ξερόχορτα, να πέσουν οι πρώτοι σπόροι, να μοιραστούν σιωπηρά τα πρώτα ρουσφέτια.

Και όποιος έχει την ετοιμότητα και την ευφυία να στριμώξει σε αυτό το πρώτο τρίμηνο τέρατα και σημεία, άφεριμ και εύγε. Αυτός είναι ο πρώτος μάγκας, ο σωστός, ο πρόστυχος.

Εδώ, όμως, δεν χωράνε πατροπαράδοτες ανοησίες. Ήρθε πίτσα και πρέπει να καταναλωθεί πριν κρυώσει. Εκατό ημέρες πέφτουν πολλές, στους πεινασμένους τεσσάρων, και βάλε, ετών. Η πίτσα σερβιρίστηκε σε εκατό ώρες. Και βγάλε. Στις τρεις ημέρες του κόνδορα. Αρπακτικό δεν είναι ο περήφανος κόνδωρ;

Θα έγραφα ότι έπεσαν οι μάσκες, αλλά ουδείς φορούσε μάσκες. Ο καινούριος μεσσίας και οι συνοδοιπόροι του μας προειδοποίησαν χαρτί, καλαμάρι και παλαμάρι, για όσα σκόπευαν να κάνουν.

Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, οι Έλληνες μπολσονάροι διασκεύαζαν στα ελληνικά το μάμπο το μπραζιλέρο, ασφαλείς πίσω από το αχτύπητο +10% των ευρωεκλογών, ώστε να μη μπορεί να πει κανείς: «Δεν ξέραμε».

Ξέρατε. Και μολαταύτα ψηφίσατε.

Εσχάτως εμφανίστηκε στα μαρμαρένια αλώνια των social media καινούρια μάστιγα: οι «Δεν Φανταζόμασταν». Όπως αναμενόταν, αυτόν τον χορό, των τάχα ανυποψίαστων, τον σέρνουν όχι δεξιοί, αλλά αριστεροί. Κάθε είδους και κάθε απόχρωσης. Αυτοί είναι που έχουν πρόβλημα, με τη φαντασία.

Ο Μητσοτάκης έκρυψε κάτω από τη φτερούγα του την ΕΡΤ, το ΑΠΕ και την ΚΥΠ, αλλά δεν το φανταζόμασταν ότι θα γινόταν Κιμ της πεφωτισμένης ευρωπαϊκής δεξιάς, πέσαμε από τα σύννεφα.

 Η δήλωση με την οποία η Τερίσα Μέι χαιρέτιζε τη δέσμευση Κυριάκου για τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών λογοκρίθηκε από το ίδιο ΑΠΕ, αλλά πώς να το φανταστούμε ότι ο ΚΥΜ πουλούσε παπατζιλίκι στους μπατριώτες, πέσαμε από τα σύννεφα.

Ο νεοσύλλεκτος υφυπουργός Περιβάλλοντος ήταν σύμβουλος της κοινοπραξίας που ορέγεται το Ελληνικό, αλλά πού να φανταστούμε ότι μία δεξιά κυβέρνηση θα διαπλεκόταν τόσο ξεδιάντροπα, πέσαμε από τα σύννεφα.

Η ανδροκρατία επιστρέφει πλησίστια με αστείες δικαιολογίες και το διεθνές σύμπαν καγχάζει, αλλά πώς να φανταζόμασταν ότι θα έκανε τέτοιο πράγμα ο κύριος «η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα», πέσαμε από τα σύννεφα.

Οι Μπάμπηδες μιλούν για σφογγοκωλάριους και βδελύσσονται, αλλά πώς να υποψιαστούμε ότι οι εκπρόσωποι του Σκάι θα έκριναν εξ ιδίων τα αλλότρια, πέσαμε από τα σύννεφα.

Η πεφωτισμένη υφυπουργός Εργασίας χαρακτηρίζει τους αριστερούς «ψυχικά ασθενείς», αλλά πώς να πήγαινε το μυαλό μας σε τέτοιο ταξικό μίσος από τους συνδαιτυμόνες του Βορίδη και του Πλεύρη, πέσαμε από τα σύννεφα.

Η ισραηλινή κυβέρνηση αρνείται να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με αρνητές του Ολοκαυτώματος, αλλά πώς να φανταστούμε ότι θα περνούσαν από τα σύνορα τα ακροδεξιά κηρύγματα των τσεκουράτων υπουργών μας, πέσαμε από τα σύννεφα.

Το ακανθώδες ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής  πέρασε στην αρμοδιότητα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, αλλά πώς να το φανταζόμασταν ότι η κυβέρνηση του Άδωνη θα ανάγει τον ρατσισμό σε επίσημη γραμμή, πέσαμε από τα σύννεφα.

Το πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται άμεσα, αλλά πού να φανταστούμε ότι θα καταργηθούν κατακτήσεις δεκαετιών από μία παράταξη που ονειρεύεται παπάδες και ιεροκήρυκες στα σχολεία, πέσαμε από τα σύννεφα.

Εμπλεκόμενοι σε κολοσσιαία σκάνδαλα πανηγυρίζουν απροκάλυπτα και ξεκινούν επαφές με μεγαλόσχημους του νέου καθεστώτος, αλλά δεν φανταζόμασταν ότι η σοβαρή χρυσή αυγή θα επιχειρήσει να αθωώσει τον εαυτό της, πέσαμε από τα σύννεφα.

Τα γκλομπ έπιασαν δουλειά μόλις αντίκρυσαν τους πρώτους συγκεντρωμένους δίχως να ρωτήσουν τι και πως, αλλά πώς να υποψιαζόμασταν τέτοια συμπεριφορά από τα ΜΑΤ ενός Χρυσοχοϊδη, πέσαμε από τα σύννεφα.

Το χρηματιστήριο υποδέχθηκε τη «μεταπολίτευση» με θεαματική βουτιά, αλλά πώς να φανταστούμε ότι οι αγορές θα αντιδρούσαν σπασμωδικά στην αποκοπή της πορείας ανάπτυξης, πέσαμε από τα σύννεφα.

Η παραδομένη στα δικά μας παιδιά Χαλκιδική θρηνεί νεκρούς και η Εύβοια καίγεται, αλλά πώς να περιμέναμε ότι θα γίνονταν θεομηνίες μακριά από τον χώρο ευθύνης της Δούρου, πέσαμε από τα σύννεφα.

Δεν φανταζόμασταν, κύριε πόλιτσμαν. Μη μας παρεξηγάτε. Αλλιώς τα περιμέναμε. Αλλιώς μας τα έλεγε, η τηλεόραση. Αχάμπαροι ήμασταν. Αμέριμνοι. Αιθεροβάμονες. Συννεφοπερπατητές.

Εμείς από τα κουμούνια θέλαμε να απαλλαγούμε. Από τους άθεους και από τους αστεφάνωτους. Μία πίτσα καπριτσιόζα παραγγείλαμε οι άμοιροι, όχι ποικιλία από λουκάνικα.

Το μόνο που ζητήσαμε, ήταν να πέσει ο Έλληνας Μαδούρο και, ει δυνατόν, να αναγνωριστεί ο Γουαϊδό, για να γίνουν τα μούτρα του Τσίπρα κρέας. Σαν νοτιοαμερικάνικη εντσιλάδα. Με λουκάνικα.

 Τι σημασία έχει, που ο πραξικοπηματίας της Βενεζουέλα κατηγορείται για ιδιοποίηση των ανθρωπιστικών πόρων και κοινή αγυρτεία; Δικός μας άνθρωπος είναι. Όταν είδαμε τις πανηγυρικές φωτογραφίες του, μας φάνηκε ότι κοιτούσαμε τον καθρέφτη.