Οι απολίτιστοι μας εξουσιάζουν

Για ακόμη μία φορά οι κυβερνώντες παρέλειψαν να μας κατατοπίσουν σχετικά με το τι θα γίνει την επόμενη μέρα στο κομμάτι του πολιτισμού. Τουλάχιστον αυτό ισχύει μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω τούτο το κείμενο. Προφανώς, όπως πάντα έχουν σοβαρότερα προβλήματα με τα οποία επιβάλλεται να ασχοληθούν φωνάζοντας μέσα από την εκκωφαντική τους σιωπή το πόσο ξεκάθαρα γραμμένους μας έχουν όλους εμάς που αποφασίσαμε να γίνουμε επαγγελματίες της τέχνης θεωρώντας πως μπορούμε να προσφέρουμε μέσα από όσα αγαπάμε ό,τι ο άνθρωπος έχει ανάγκη στο κομμάτι του παραπεταμένου πια συναισθήματος και πνεύματος. 

Δε θα μου κάνει εντύπωση αν μετά από τόσες φωνές που διαμαρτύρονται γι’ άλλη μια φορά μέσω των social media κάποιος από την κυβέρνηση αποφασίσει σε δεύτερο χρόνο να ασχοληθεί και μαζί μας πετώντας μας ξανά το κοκαλάκι της εξαγοράς ή ένα γλειφιτζούρι προκειμένου όσο θα μασουλάμε να μη μιλάμε. Το χάπι όμως πλέον δε χρυσώνεται, κύριοι. Κι αν επιμένουν κάποιοι και καλά “φτασμένοι” του κλάδου να μη δίνουν δεκάρα για το τι κάνουμε οι υπόλοιποι, οι “αόρατοι”, οι ατακίμιαστοι, ή όπως αλλιώς θέλεις ονόμασέ μας, θα πρέπει επιτέλους να αποδείξουμε πως έχουμε δική μας φωνή. Σίγουρα θα ήταν μια κάποια επιβεβαίωση αξιοπρέπειας αν υπήρχε η αντίστοιχη υποστήριξη, αντίδραση και κινητοποίηση κι από την πλευρά εκείνων που έχοντας χτίσει τη φήμη τους αξίζοντας ή μη σήμερα δεν έχουν τόσο μεγάλη πρακτική ανάγκη όσο οι αφανείς του κλάδου. Σίγουρα θα ήταν ένα δείγμα ανθρωπιάς. Όμως οι προσδοκίες μας δε θα έπρεπε να βασίζονται ή να εξαρτώνται πλέον από κανέναν άλλον. Πολλώ μάλλον από τη φάρα των μεγαλοπιασμένων.

Το μεγαλύτερο ίσως ηθικό πλήγμα είναι πως η πλειοψηφία δεν έχει καν αντιληφθεί ότι είμαστε αναγκαίοι. Γι’ αυτό, ενώ ο εξευτελισμός που βιώνουμε θα έπρεπε να έχει βρει τη φωνή του μέσα κι από τον υπόλοιπο κόσμο ανεξαρτήτως επαγγελμάτων κι ειδικοτήτων οι περισσότεροι μας αντιμετωπίζουν σαν ονειροπαρμένους χωρίς δικαιώματα. Πρέπει επιτέλους οι άνθρωποι να καταλάβουν πως η τέχνη βρίσκεται όντως γύρω μας παντού κι αντί να μας αντιμετωπίζουν σαν βαρκούλες αρμενίζουσες να σταθούν στο πλευρό μας όπως προσπαθούμε πολλοί από εμάς να κάνουμε για κάθε αδικημένο μέσα από τα έργα μας και τον τρόπο έκφρασής μας. Αν είμαστε εμείς και το έργο μας παρηγοριά, διέξοδος, μέσον εκτόνωσης, τρόπος έκφρασης, φωνή διαμαρτυρίας, τροφή για σκέψη, συντροφιά, αφορμή για εξερεύνηση, δίοδος δημιουργίας και τρόπος ψυχαγωγίας θα ήταν καλό να αναρωτηθούν κι οι δέκτες όλων των παραπάνω εκφάνσεών μας τι προσφέρουν εκείνοι σ’ εμάς πέρα από διαρκή αμφισβήτηση, χλευασμό ανά περιπτώσεις, υποτίμηση κι αναγωγή των επαγγελμάτων μας σε χόμπι μέσα από τη γενικότερη στάση ολόκληρης της κοινωνίας. 

Δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο για όσους με τις ευλογίες μας κυβερνούν τούτη τη χώρα. Παραγκωνίζοντας μια ζωή το κομμάτι του πολιτισμού αποδεικνύουν περίτρανα το πόσο άγνωστη σε αυτούς έννοια είναι. Κι όμως αυτοί, οι απολίτιστοι, μας εξουσιάζουν κι όσοι είμαστε φορείς της τέχνης και του πολιτισμού, πεινάμε. Δεν έχει καμία σημασία αν στα μάτια του κόσμου όσοι παρουσιάζονται ως επώνυμοι ταυτίστηκαν με τη χλιδή και το ανούσιο γκλίτερ. Το ότι κάποιοι εκ των καλλιτεχνών ανήκουν σε αυτό το κομμάτι δε σημαίνει πως η τέχνη εν γένει στη χώρα μας έχει την αντιμετώπιση που της αξίζει. Τι δείχνει αυτό άραγε για έναν ολόκληρο λαό; Εφόσον επομένως ποτέ ένας εξουσιαστής δε θα νοιαστεί για άλλους ανθρώπους πέραν όσων εξασφαλίζουν τα δικά του συμφέροντα δεν μπορώ να περιμένω πολλά από αυτήν την πλευρά. Θα ήθελα να ελπίζω παρ’ όλα αυτά πως επιτέλους οι άνθρωποι γύρω μου και γύρω μας θα ανοίξουν τα μάτια και θα σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον μπας και σωθεί τίποτε άλλο πέρα από εκείνους που μας έχουν ξεπουλήσει ξεδιάντροπα μα ακόμη αλωνίζουν.

Στηρίξτε την τέχνη, σταθείτε δίπλα μας. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποιος ακούει μουσική, κάποιος βλέπει μια σειρά, μια ταινία ή μια παράσταση, κάποιος διακοσμεί τον χώρο του με πίνακες ή φωτογραφίες, κάποιος γίνεται δέκτης με οποιονδήποτε τρόπο κάποιου δημιουργήματος που έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένο. Δε θα έπρεπε να παρακαλάμε κανέναν και δεν το κάνουμε. Το αίσχος το οποίο βιώνουμε, όμως, επιβάλλεται να γίνει άμεσα αντιληπτό γι’ αυτό έχουμε χρέος να ενώσουμε τις φωνές μας. Όλοι. Με όλους.

Κι αν ακόμη αύριο ή σε λίγες ώρες βγει κάποιος αρμόδιος να ανακοινώσει πως δε μας ξέχασε ποσώς με ενδιαφέρει από τη στιγμή που καθημερινά πρώτα μας βγαίνει η ψυχή από παντού κι ύστερα –αν κι εφόσον θέλουν- ακούν επιλεκτικά κάτι από όσα λέμε. Φτάνει πια! Σας θέλουμε όλους μαζί μας για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Τόσο απλά, τόσο ξάστερα. Και να θυμάστε πού και πού πως καλλιτέχνες δεν είναι μόνο οι επώνυμοι. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr