Ο ξύλινος λόγος της Κεραμέως

Η επιχείρηση ανακατάληψη δια αγανακτισμένων γονέων εστέφθη από απόλυτη αποτυχία. Όχι ότι δεν υπάρχουν γονείς που αντιδρούν και διαφωνούν με την κατάληψη, αλλά το κάνουν με πραγματική αγωνία και με γνώμονα ότι κάπου έχουν δίκιο τα παιδιά.

Τι ζητούν οι μαθητές; Περισσότερες αίθουσες προς αποφυγή συνωστισμού, λιγότερα κενά στις θέσεις εκπαιδευτικών, περισσότερα άτομα στο προσωπικό της καθαριότητας.

Τι απαντά η Κεραμέως με ένα πλατύ χαμόγελο που προσπαθεί να κρύψει την αλλεργία στο κίνημα διεκδίκησης και στα αιτήματα; «Είμαστε ανοιχτοί στον διάλογο» είπε μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Mega. 

Μια υπουργός που αντιμετωπίζει την κρίση με διάλογο για να στείλει την μπάλα στην εξέδρα αφ’ ης στιγμής δεν αποδέχεται ούτε ένα από όσα ζητούν οι μαθητές. Τι σόι διάλογος είναι αυτός;

Μια υπουργός που ζήλωσε τη δόξα της άλλοτε υπουργού Διαμαντοπούλου για το παίξει Ηρώδης αποφασίζοντας να πετάξει έξω από τη σχολική διδασκαλία τους καταληψίες. Γιατί οι καταλήψεις που της χαλάνε τη μόστρα είναι ο στόχος της κι όχι ο διάλογος για την επίλυση των προβλημάτων.

Μια υπουργός που δεν παραδέχεται λάθη ή προβλήματα, δεν δέχεται συζήτηση καθώς έχει ψηφιστεί από το 40% και θα εφαρμόσει το πρόγραμμα του κόμματός της, ούτε καν αφήνει προς διαβούλευση νομοσχέδια πέρα από μερικά 24ωρα, έτσι, για τα μάτια του κόσμου.

Μια υπουργός που διαφημίζει παγουρίνα και χορηγούς, λατρεύει την επικοινωνία μιας και διαλαλεί ότι «για πρώτη φορά…» δεν υπάρχουν κενά, πήγαν τα βιβλία, μοίρασαν μάσκες και μάλιστα μόνοι δωρεάν σε όλη την Ευρώπη. Είναι η ξύλινη γλώσσα της πολιτικής με τα φτιασιδωμένα χαμόγελα και τις προεκλογικές δηλώσεις ότι ο γιος της πρώτα είπε τη λέξη «Κυριάκος» σε συσκευασία μεταμοντέρνα μεσαιωνικού αμπαλάζ!

Μια υπουργός που αγαπά τα μαθηματικά και τα στατιστικά στοιχεία και βγήκε να πει από τηλεοράσεως μια αλήθεια με μικροκομματικές σκοπιμότητες, ότι τα σχολεία με 25 μαθητές στην αίθουσα είναι μόλις το 3%, αποφεύγοντας να μας δώσει στοιχεία για όσα έχουν 24, 23, 22, 21, 20, για να φτάσουμε στο όριο των υγειονομικών πρωτοκόλλων σχετικά με την παρουσία σε τελετές, μυστήρια και γλέντια. Για να μη φτάσουμε στο όριο όσων συνεστιάζονται σε ένα τραπέζι σε κλειστούς κοινόχρηστους χώρους.

Μια υπουργός που κυνηγάει μαθητές –οι οποίοι ζητούν τα αυτονόητα– σαν τον Δρακουμέλ που τρέχει πίσω από τα «μικρά, απαίσια Στρουμφάκια» και τελικά αγοράζει το «σκοινί» με το οποίο θα «πληρωθεί» στην κάλπη. Οι μαθητές ψηφίζουν στα 17 και τώρα έχουν αποκτήσει και άποψη και δεν αγοράζουν φόβο, ακόμα κι αν επιστρέψουν στις συνωστισμένες αίθουσες…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr