Το κράτος στην πραγματικότητα είναι συνάμα ικανό και ανήμπορο. Ικανό να καταδυναστεύει, να καταπιέζει, να τυραννά, να βασανίζει και να καταληστεύει μια κοινωνία αλλά ταυτόχρονα ανήμπορο να αναλάβει ευθύνες προστασίας ακόμη και σε ακραία τυχαίες και έκτακτες περιπτώσεις. Η εικόνα του κράτους αλλάζει ανάλογα με το ποιος το διαχειρίζεται.
Στον ”Προμηθέα Δεσμώτη” του Αισχύλου, ο γιος του Ιαπετού αμφισβητεί την εξουσία του Δία και οδηγείται στον Καύκασο από τον Κράτο και την Βία. Ο Κράτος, η προσωποποίηση της θεσμικής κρατικής εξουσίας, διακηρύττει σε όλους τους τόνους πως δεν υπάρχει κανένας ελεύθερος… εκτός από τον κυρίαρχο Δία. Ο Κράτος είναι σκλάβος των βουλών του Δία, παρόλο που αναγνωρίζει την πανουργία και την τραχύτητα του πατέρα των θεών. Υποτάσσεται σε κάθε νέο αφέντη, χωρίς καμιά αντίρρηση, αφού τον αναγνωρίζει ως τον μόνο φορέα δικαιοσύνης και καθοδήγησης. Το κράτος δεν έχει δικό του σύστημα αξιών αλλά υιοθετεί το αξιακό περιεχόμενο του εξουσιαστή του.
Η ιστορικότητα της έννοιας του κράτους είναι ταυτόσημη με την ιστορικότητα της καταπίεσης και της εχθρότητας, της τυραννίας, της βαρβαρότητας και της λεηλασίας των κοινωνιών. Στη σύγχρονη εποχή η εικόνα του κράτους φυσικά και δεν έχει αλλάξει. Είναι το ίδιο ανάλγητο και εχθρικό προς τον πολίτη και τα συμφέροντά του. Ανάλγητο και εχθρικό στα ζητήματα που αφορούν την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια, τη ζωή και την περιουσία των ανθρώπων. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, καθώς ποτέ το σύγχρονο κράτος δεν ήταν αυτόνομο να διαγράψει τη δική του πορεία. Πάντα υπόλογο και υποταγμένο σε εξωτερικούς παράγοντες, και έρμαιο των βουλών μιας μεγαλοαστικής τάξης με ακραία εκφυλιστικές τάσεις.
Το ελληνικό κράτος είχε πολλούς αλλοδαπούς αφέντες και πολλούς επιχώριους παράσιτους εξουσιαστές, οι οποίοι δεν του επέτρεψαν να ωριμάσει πολιτικά ή να αποκτήσει διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα που κάθε φορά του εμφυσούσαν. Έτσι, ζούσε σε μια μόνιμη παρακμή, σε μια διαρκή σκλαβιά. Κάποιες φορές κάποιοι φωτισμένοι πολίτες αντιδρούσαν στο καθεστώς, ενέπνεαν μικρές ή μεγάλες μειοψηφίες και έτσι προχωρούσε μπροστά. Η όποια μεταρρυθμιστική «πρωτοβουλία» ή μικρές αλλαγές που χρειαζόταν η κοινωνία ή ακόμη και ο εκσυγχρονισμός ολόκληρου του κράτους, πραγματοποιούνταν μόνο ύστερα από έγκριση των ηγεμονικών δυνάμεων, στις οποίες οι εγχώριοι ηγεμονίσκοι ήταν υποταγμένοι.
Άλλοτε εντελώς υποταγμένη άλλοτε λιγότερο, η παρασιτική και εθελόδουλη νομενκλατούρα προσπαθούσε –και σε κάποιο βαθμό πετύχαινε– να επιβάλλει την ιδεολογία και την αισθητική της στο σύνολο. Ιστορικά οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν, αλλά κυρίως δεν επιθυμούσαν, να αλλάξουν την εικόνα του κράτους ή αν κάτι άλλαζε, η αλλαγή ήταν εφήμερη και σε αρκετές περιπτώσεις απλά λειτουργούσε κατευναστικά στην κοινωνική αγανάκτηση και οργή. Αυτό έγινε αρκετά εμφανές σε περιόδους μεγάλων καταστροφών στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, αλλά με την αποκατάσταση της ομαλότητας, το κράτος ανακτούσε και πάλι το άσχημο και εχθρικό του πρόσωπο. Έτσι η κοινωνία ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάτι διαφορετικό ανάμεσα στις κυβερνήσεις που διαδέχονταν η μία την άλλη, αφού λίγο ή πολύ οι κρατικοί θεσμοί ήταν δέσμιοι και υπόλογοι στην ίδια παρακμή που δημιουργούσε τις καταστροφές.
Τα τελευταία δύο χρόνια φάνηκε πολύ καθαρά τι σημαίνει μια κυβέρνηση να καθοδηγεί ένα κράτος. Στα χέρια μιας ανίκανης και επικίνδυνης ομάδας τυχοδιωκτών και πολιτικών τυμβωρύχων, το ελληνικό κράτος μετατράπηκε σε μεσαιωνικό φέουδο που το εξουσιάζει και το καθοδηγεί ο πιο δειλός και ανίκανος «ηγεμονίσκος». Από την αρχή της προεδρικής του καριέρας, με συστηματικό τρόπο, απέφευγε την οποιαδήποτε αντιπαράθεση, την οποιαδήποτε ευθύνη, αφήνοντας τα διεφθαρμένα ΜΜΕ να «μιλούν» εξ ονόματός του και να διαμορφώνουν το προφίλ του. Με την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης «θεσμοθέτησε» την πολιτική παρωδία και παρακμή, κυβερνώντας κρυμμένος πίσω από την προπαγάνδα. Επιπλέον, η πανδημία και ο εγκλεισμός της κοινωνίας διευκόλυναν τους σκοπούς που εξυπηρετούσε η εκλογή του. Και όλα αυτά μέχρι να έρθουν οι πυρκαγιές και η βιβλική καταστροφή, που φανέρωσαν το κράτος ως δημιούργημα κατ΄ εικόνα και ομοίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πίστεψε, ότι πράγματι μπορεί να κυβερνάει μια χώρα όντας ο ίδιος άφαντος. Πίστεψε, ότι το να αποφεύγει τις ευθύνες είναι το ίδιο εύκολο με το να αποφεύγει τον Τσίπρα.
Η πολιτική τυμβωρυχία στο Μάτι και οι καταστροφές στη Μάνδρα, καθοδηγούν την κυβέρνηση τώρα με μόνο στόχο να μην υπάρξουν θύματα. Οι εκκενώσεις των περιοχών όμως δεν δείχνουν μόνο τους λόγους και την επιχειρηματολογία που θα χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση μετά τις πυρκαγιές αλλά κυρίως την αισθητική δειλίας του ίδιου του πρωθυπουργού. Όπως ο ίδιος αναγνώρισε στο διάγγελμά του, το κράτος είναι ανίκανο να προστατέψει την κοινωνία, έτσι ο κόσμος πρέπει να κάνει αυτό που κάνει και ο πρωθυπουργός… να το βάλει στα πόδια για να σωθεί αδιαφορώντας για τις περιουσίες και το
μόχθο του.
Με τη διαφορά όμως πως ο κόσμος που βλέπει τα σπίτια του να καίγονται δεν έχει ούτε 36 ακίνητα, ούτε το σπίτι του Βολταίρου, ούτε χρήματα σε παραδείσια νησιά.
Ακόμη και οι χλιαρές φωνές τις αντιπολίτευσης στα αυτιά του κόσμου ακούγονται διστακτικά. Η κοινωνία βλέπει ότι το κράτος δεν αλλάζει. Βλέπει ότι τα αριστερά «μπαλώματα» της προηγούμενης κυβέρνησης απλά έκαναν το κράτος λιγότερο εχθρικό και δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα τρόποι αντιμετώπισης της εχθρότητας ενάντια στο λαό από ένα παρακμιακό κράτος. Ακόμη, θλίψη προκαλεί το γεγονός ότι δεν έχει γίνει πεποίθηση στο λαό πως δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από το κράτος, δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τις ηγεσίες. Τίποτα από έναν θεσμό που ταπεινώνει και λεηλατεί συστηματικά κάθε μέλος της κοινωνίας.
Τίποτα από έναν θεσμό που, όπως είπε χαρακτηριστικά ένας πολίτης στις πληγείσες από τις πυρκαγιές περιοχές, βλέπει τους πολίτες ως πηγή εσόδων για να συλλέγει φόρους. Έτσι, εκτός από το γεγονός ότι το κράτος είναι διαχρονικά ένας πλήρως αντικοινωνικός θεσμός, στην περίπτωση των καταστροφικών πυρκαγιών επαληθεύονται επιπλέον χαρακτηριστικά του… ότι είναι άχρηστο, κοινωνικά αχρείαστο και στα χέρια του Μητσοτάκη καταστροφικό.
Επαληθεύεται επίσης ότι το ελληνικό κράτος ήταν και είναι ο κερχανάς που δουλεύει μόνο με το φιλότιμο, τον εθελοντισμό και την αλληλεγγύη του κόσμου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr