Ο εφιάλτης ενός πρόσφυγα και το όνειρο των Ολυμπιακών

Οι ιστορίες προσφύγων που μέσω του αθλητισμού βρήκαν διέξοδο στη ζωή τους ολοένα και αυξάνονται. Είναι δεδομένο πως όσο περνούν τα χρόνια, με δεδομένη την προσφυγική κρίση των τελευταίων ετών, τα φωτεινά παραδείγματα παιδιών που ο αθλητισμός τους έδωσε κίνητρο να συνεχίσουν τις ζωές τους και τελικά τους έβγαλε το σκοτάδι θα πολλαπλασιαστούν. Το παράδειγμα του Τσάτσετ μοιάζει βγαλμένο από ταινία και αποτελεί μια έμπνευση για όλους τους ξεριζωμένους που δίνουν καθημερινά τη δική τους μάχη.

Από το Καμερούν άστεγος στην Αγγλία

Ο Σιρίλ μεγάλωσε στη Γιαουντέ, πρωτεύουσα του Καμερούν. Η οικογένειά του δεν είχε σχέση με την άρση βαρών. Όμως μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία του θείου του να σηκώνει βάρη τον μάγεψε από μικρό και αποφάσισε να κάνει το ίδιο, να αυξήσει τη δύναμή του ώστε να ανταγωνιστεί κάποια στιγμή στην άρση βαρών. Γράφτηκε σε έναν σύλλογο και στην ηλικία των 19, εκπροσώπησε το Καμερούν στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας, τη διοργάνωση που διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια στο ενδιάμεσο των Ολυμπιακών Αγώνων ανάμεσα κράτη που ανήκουν στην Κοινοπολιτεία των Εθνών.

Οι αγώνες που έφεραν τον νεαρό Καμερουνέζο στην Ευρώπη διεξήχθησαν στη Γλασκόβη και πέραν του αθλητικού, ήταν για εκείνον μια ευκαιρία για να δραπετεύσει από τη δύσκολη κατάσταση πίσω στη χώρα του. Χωρίς λεφτά, χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα. Κατάφερε, ενώ κοιμόταν έξω, να φτάσει στο Μπράιτον με ωτοστόπ. Αφού έμεινε για περίπου ένα μήνα άστεγος, το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας ωρίμαζε όλο και πιο πολύ στο μυαλό του. Τότε, αποφάσισε να πάρει τηλέφωνο τους «Σαμαρίτες», τον φιλανθρωπικό οργανισμό που δραστηριοποιείται στην Αγγλία προσφέροντας βοήθεια σε ανθρώπους με ψυχικές διαταραχές και τάσεις αυτοκτονίας. Εκείνοι κατάλαβαν την σοβαρότητα της κατάστασης και έστειλαν περιπολικό, το οποίο τον οδήγησε στο τμήμα. Ένας νομικός σύμβουλος τον προέτρεψε να κινήσει διαδικασία αίτησης ασύλου και εκείνος το πήρε απόφαση. Για τρεις βδομάδες, έμεινε σε κέντρα μεταναστών στο Ντόβερ και το Λοδίνο.

Πρωταθλητισμός και σπουδές

«Το δωμάτιό σου είναι κλειδωμένο και σε ελέγχουν συνέχεια. Έχεις φύλακες, όπως στις φυλακές, να τριγυρίζουν με κλειδιά. Κουκέτες, με τουαλέτες στο πλάι. Το να αποκαλείται κέντρο μεταναστών είναι λάθος. Πρόκειται για φυλακή», δήλωσε σε συνέντευξή του στην Telegraph. Με την αίτησή του να προχωράει, εντάχθηκε σε πρόγραμμα υποστήριξης και μετακινήθηκε σε δωμάτιο στο Μπέρμιγχαμ. Εκεί, αφού αισθανόταν πια περισσότερες ελευθερίες συνάντησε έναν γυμναστή και ξανασήκωσε μπάρα. Γράφτηκε σε αθλητικό σωματείο, έκανε την προπόνηση μέρος της καθημερινότητάς του και κατάφερε να βγει πρώτος στην ηλικιακή του κατηγορία στη Μεγάλη Βρετανία. Τα καλά νέα δεν άργησαν: Τον Φεβρουάριο του 2016 η  αίτηση ασύλου του έγινε δεκτή. Πλέον, είχε βάλει άλλο στόχο. Να σπουδάσει.

Για δύο χρόνια ο Σιρίλ δεν είχε τη δυνατότητα να δουλέψει ή να ενταχθεί σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. «Σε αυτά τα δύο χρόνια πέρασα μια ήπια κατάθλιψη, οπότε όταν πήρα την άδεια παραμονής στην Αγγλία αποφάσισα να σπουδάσω κάτι σχετικό με την ψυχική υγεία, προκειμένου να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που δίνουν αγώνα», δήλωσε στο επίσημο site του Middlesex University, το οποίο αποδέχθηκε την αίτησή του. Για την ακρίβεια, τον δέχθηκε με πλήρη αθλητική υποτροφία, αφού τον τέσταρε στα αγγλικά και στα μαθηματικά και αφού τον πέρασε από διαδικασία συνέντευξης. Στις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου βρήκε το χώρο για να συνδυάσει το ένα πάθος του, την άρση βαρών, με τις σπουδές. Έχοντας ήδη περάσει ως νοσηλευτής από κέντρα ψυχικής υγείας για πρακτική, ο Σιρίλ θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, συνδυάζοντάς τον με δουλειά και μεταπτυχιακό. Πάντως, κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών του, κατάφερε να πάρει χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία του στην Αγγλία!

Το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων

«Ο λόγος που αγαπώ την άρση βαρών είναι επειδή έχει πολλά πάνω και κάτω, όπως η ζωή. Και υπάρχει πάντα ο τρόπος για να τα καταφέρεις», έγραφε χαρακτηριστικά στο twitter. «Στο μικρό χρονικό διάστημα που δουλέψαμε με τον Σιρίλ τον είδαμε να πετυχαίνει πολλά ατομικά ρεκόρ, τόσο σε συνθήκες προπόνησης όσο και σε συνθήκες ανταγωνισμού, με το εθνικό χρυσό μετάλλιο να αποτελεί επιστέγασμα της σκληρής δουλειάς και της αφοσίωσής του», είπε η Σιάμ Τσάβντα, προπονήτρια στο Πανεπιστήμιο.

Tους τελευταίους μήνες, δουλεύει με το πρόγραμμα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για τους πρόσφυγες, το οποίο του προσφέρει έξτρα πράγματα στην προπόνηση και την καθημερινότητα. Οι τωρινές επιδόσεις του, θα τον έφερναν στην 15άδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016! O 23χρονος αρσιβαρίστας έγινε ο πρώτος αθλητής από τη Μεγάλη Βρετανία που εντάχθηκε στο πρόγραμμα υποστήριξης προσφύγων της ΔΟΕ και φιλοδοξεί, με την σύμφωνη γνώμη της χώρας που τον φιλοξενεί, να καταφέρει να ανταγωνιστεί υπό την Ολυμπιακή σημαία στους Αγώνες του Τόκιο το 2020. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο αγωνίστηκε η πρώτη στα χρονικά Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων. Δύο κολυμβητές από τη Συρία, δύο αθλητές τζούντο από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και έξι δρομείς από την Αιθιοπία και το Νότιο Σουδάν. Ο Τσάτσετ πρέπει να περιμένει μέχρι το 2021 για να καταθέσει αίτηση για υπηκοότητα και στο μεταξύ μπορεί να αγωνίζεται μόνο σε εγχώριους αγώνες. Φιλοδοξεί όμως, με την στήριξη της ΔΟΕ και της χώρας του, να καταφέρει να βρει τρόπο για να κάνει το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων πραγματικότητα.

«Κάπως, κατάφερα να μείνω ζωντανός. Τα πράγματα αλλάζουν. Το να ακούς και να μιλάς με κάποιους μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ. Πάντα υπάρχει τρόπος…», καταλήγει ο Σιρίλ, προτρέποντας τους νεότερους να μην διστάζουν να ανοίγονται σε ανθρώπους που μπορούν να τους βοηθήσουν. Κι αν το κάνουν, ίσως βρουν τη δύναμη να πλησιάσουν, όπως κι εκείνος, τα όνειρά τους.