Μετεκλογικές ελπίδες

Τα γεγονότα ραγδαία έξω και κυρίως μέσα μας. Χαρά μεγάλη που καταποντίστηκαν οι απατεώνες της πολιτικής. Το πελατειακό σύστημα που επί χρόνια μας έφερνε πιο κοντά στο στόχαστρο των τοκογλύφων. Φόβος για τη θολή αριστερή πρόταση που έρχεται. Ιδιαίτερα αν συνοδευτεί από αντίδραση των αγορών και των αχυρανθρώπων τους στα τιμόνια των κρατών στυλοβατών της Ευρώπης. Καλώς ή κακώς, στα χάλια που είναι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, μιας οικονομίας δημόσιων υπαλλήλων εντός και εκτός δημοσίου, οι βάρβαροι αυτοί τοκογλύφοι ήσαν μια κάποια λύση. Περισσότερος φόβος για το τι μέλει γενέσθαι σε μια κοινωνία, όπου το μίσος έχει λόγο στη βουλή και τα κανάλια. Και αηδία παράλληλα για τα κρυμμένα φίδια στις ψυχές του λαού που βγήκαν έτσι εύκολα, μόλις τους έκοψαν τις ψεύτικες συντάξεις και τα επιδόματα των τυφλών.

Το μήνυμα των εκλογών δεν είναι ότι έχασε το μνημόνιο και κέρδισε το αντιμνημονιακό μέτωπο. Ούτε ότι έχασε το κέντρο και κέρδισαν τα άκρα. Ούτε ότι έχασαν οι ανήθικοι και κέρδισαν οι ηθικοί. Ήθος να δει κανείς στους Καμενικούς, πολλούς Συριζαίους και Δημαρίτες, ακόμα κι αυτούς που έμειναν εκτός βουλής! Το μήνυμα των εκλογών είναι ότι δεν υπάρχουν ιδέες, ηγεσίες και πολιτικές για να μας βγάλουν από την περιδίνηση προς την καταστροφή. Η αβεβαιότητα και ο φόβος είναι πια μεγαλύτερος. Η κοινωνία δείχνει να παίρνει θέση στα αριστερά και δεξιά χαρακώματα. Ήδη προετοιμάζονται δεξιοί και αριστεροί συνασπισμοί για τις νέες εκλογές του καλοκαιριού. Ένας πυροβολισμός θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου.

Το 2007 ξαναβγήκε ο Καραμανλής και αισιοδοξία απλώθηκε στη χώρα. Αρκετοί τότε, πιστεύαμε πως βαδίζαμε σε αδιέξοδο λόγω της απάθειας και των συμβιβασμών με κάθε λογής συμφέροντα. Γνωρίζαμε ήδη πως επρόκειτο για τη διακυβέρνηση της μηδενικής ανοχής στα λόγια και της πολλαπλής ενοχής στα έργα. Το 2009 βγήκε ο Γιώργος και η ψυχολογία του λαού ακολούθησε τους σάλτους του προς το Μαξίμου. Λίγους θυμάμαι και τότε, να χτυπάνε καμπανάκια, και να μιλούν για την εκκωφαντική ηλιθιότητα της νέας ηγεσίας του τόπου. Τώρα, οι ελπίδες στον Τσίπρα. Η περιβόητη αριστερή πρόταση Τσίπρα, δυστυχώς δεν περιλαμβάνει τίποτα. Ούτε βασίζεται πουθενά. Απόσταση χαοτική από τις ανάγκες της χειμαζόμενης αγοράς, από ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, από μια στροφή προς την αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων του τόπου και του λαού αυτού. Ούτε μια καλή ιδέα. Κενότητα που την καταλαβαίνει κανείς από το βλέμμα σοβαρότητας και το αγέρωχο περπάτημα προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πόσο θυμίζει Καραμανλή του 2004;

Άραγε υπάρχει ελπίδα; Υπάρχουν άλλες δυνάμεις στο έθνος; Που είναι οι νέοι λέκτορες των Πανεπιστημίων, οι νέοι επιχειρηματίες με ιδέες, οι Έλληνες του εξωτερικού, οι χιλιάδες άνεργοι επιστήμονες; Ήρθε η ώρα να βγουν μπροστά. Να συναντηθούν από τα αριστερά και τα δεξιά κάπου στο κέντρο. Να ορθώσουν ανάστημα, να δημιουργήσουν πνευματική ηγεσία, και στα πολιτικά, να εφεύρουν άμεσα νέες ιδέες, έξυπνες, πρακτικές και υλοποιήσιμες. Που είναι οι 20άρηδες και οι 30άρηδες; Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ξεφύγει από τα σημερινά κομματικά στερεότυπα. Να αλλάξει ηγετική γενιά, νοοτροπία, ταχύτητα στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων.

Κι η δεύτερη ελπίδα ακόμα πιο σημαντική. Τα παιδιά που κλείνουν τα 10 έτη και δεν είναι πάνω από 20. Ακούνε, βλέπουν και παρακολουθούν. Καταλαβαίνουν καλύτερα από όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Η ακατάσχετη πολιτικολογία των καιρών μορφώνει τη λύση μέσα τους. Τα χρόνια θα περάσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και τα παιδιά αυτά θα αντικαταστήσουν τις χαμένες γενιές της Ελλάδας. Κάντε μαζί τους μια συζήτηση και κοιτάξτε στα μάτια τους. Ρωτήστε τα ευθέως τι θα έκαναν αυτά αν ήταν στα πράγματα. Θα εκπλαγείτε από τη σκέψη τους. Και η μόνη πραγματική ελπίδα είναι η σκέψη τους και η αποφασιστικότητα που θα επιδείξουν στις ταραχώδεις εποχές που έρχονται.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr