Μάνος Παπαδάκης: Η Γύρα

Τα νέα τραγούδια του Μάνου Παπαδάκη δεν παρουσιάζουν κάποια απόκλιση από το ύφος, με τον οποίο τον γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Ηλεκτρικές μπαλάντες ως επί το πλείστον με εμβόλιμα παραδοσιακά στοιχεία κυρίως μέσω της χρήσης ανάλογων οργάνων (λαούτο, ασκομαντούρα, κλαρίνο). Όλα τα τραγούδια είναι σε δικούς του στίχους και μουσική με εξαίρεση ένα κομμάτι που του χάρισε η Βάσω Αλλαγιάννη και που επρόκειτο να το τραγουδήσει ο Νίκος Παπάζογλου, άλλο ένα του Γιάννη Γιοκαρίνη, καθώς και τη διασκευή του στο «One» των U2, γνωστό με την ερμηνεία του Johnny Cash. Στο «Αλάτι και νερό», το εναρκτήριο τραγούδι που το βρήκα κάπως φλύαρο μουσικά, στίχους έγραψε η Γιούλικα Ψιμούλη.

Ο Παπαδάκης είναι ένας τροβαδούρος που πασχίζει μόνος του κυριολεκτικά εδώ και πολλά χρόνια να παρουσιάσει το υλικό του, είτε σε live, είτε στη δισκογραφία. Νομίζω πως τά’χει καταφέρει, δεδομένων των συνεργασιών του, έχοντας στήσει δηλαδή μία κατάσταση χωρίς να είναι μέρος κανενός συστήματος. Κι επειδή, όπως έχω παρατηρήσει, η Κρήτη έχει μία εντελώς δική της δισκογραφία, αφού δεν υπάρχει οικογένεια εκεί που να μην έχει βγάλει τουλάχιστον έναν μουσικό, ο Παπαδάκης ξεπέρασε το λεγόμενο Κρητικό ιδίωμα και μέσω της αγάπης του για τη ροκ μουσική και τους μεγάλους Έλληνες δημιουργούς, τράβηξε τον δικό του δρόμο. Για την ακρίβεια, εδώ έχουμε το απόσταγμα της «Γύρας» του με ένα βανάκι σε ολόκληρη την Ελλάδα, όπου στάθμευε με τους μουσικούς του και έδινε συναυλίες! Δεν πρόκειται για ένα live CD, αλλά για το πιο πρόσφατο υλικό που έπαιζε στις συναυλίες αυτές και που μπήκε στο στούντιο, το ηχογράφησε και μας το παρέδωσε. Ένα στοιχείο που εκτιμώ στις δουλειές του είναι ο ημερολογιακός χαρακτήρας που κρατάει πάντα στο ένθετο της έκδοσης με τα credits και τους στίχους. Κι εδώ υπάρχουν τραγούδια αφιερωμένα στον Βασίλη Σκουλά, στον Νίκο Ξυλούρη, στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, στο Νίκο Πορτοκάλογλου, στη μνήμη του Νίκου Παπάζογλου, αλλά και σε πολύ προσωπικές του οικογενειακές στιγμές (ο τρυφερός jazzy πιανιστικός «Χρόνος» για την κόρη του). Μας δίνει ακόμη πληροφορίες για το παρασκήνιο των ηχογραφήσεων, όπως λόγου χάριν για το κομμάτι «Η κότα με τα χρυσά αυγά» που σατιρίζει τη Χρυσή Αυγή και που αρνήθηκε να το τραγουδήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος – μεταξύ μας, δεν περίμενα να τραγουδήσει ο Σαββόπουλος στα 73 του ένα στίχο που λέει «των πουλημένων γαμημένων Ελλήνων», όχι από συντηρητισμό ή αποστασιοποίηση από το νόημα του, αλλά για το ότι πλέον οι καιροί που ο ίδιος έγραφε «τι κάνει ετούτος ο μαλάκας» ή «είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Κρίμα, πάντως, γιατί «Η κότα με τα χρυσά αυγά» είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου του Παπαδάκη σε μουσικό και σε στιχουργικό επίπεδο, με το θέμα εισαγωγής και τέλους παρμένο από τον «Χορό του Ζορμπά» του Μίκη Θεοδωράκη, που ο Νιόνιος θα απογείωνε!

Στα «Ρολόγια όλου του κόσμου» σε μουσική, στίχους και συμμετοχή του Γιάννη Γιοκαρίνη, όπως και στο «Αυτό είναι ζωή» έχουμε ρυθμικά reggae στοιχεία με όμορφα κουπλέ – ρεφραίν, πρόκειται δηλαδή για τραγούδια που θα ανήκαν στις καλές στιγμές του Μουζουράκη ή του Μαραβέγια για να αναφερθώ τώρα σε δύο «hot» συναδέλφους του Παπαδάκη. Στο κομμάτι «Της νύχτας ο τραγουδιστής» με τα δημοτικοφανή χαρακτηριστικά, ο Παπαδάκης κλείνει το μάτι στους Χαΐνηδες και τον Μίλτο Πασχαλίδη, ενώ στο «Μη+Δεν» ο Παναγιώτης Μαυράκης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου στο μπάσο και ο Γιώργος Σαλούστρος στην ασκομαντούρα ξετυλίγουν ένα διονυσιακό γαϊτανάκι. Συμπέρασμα: Η «Γύρα» του Μάνου Παπαδάκη σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας στο πλαίσιο του «εντεχνορόκ» τραγουδιού/ ήχου. Εκφράζει, όμως, την αλήθεια του, το πόσο γουστάρει αυτό που κάνει, αλλά και μιαν ελευθερία κινήσεων που έχει ο ίδιος κατακτήσει ως αυτοδιαχειριζόμενος δημιουργός.  Δεν είναι και λίγο!