Μαίρη Πόπινς – Κριτική Ταινίας

Η Μαίρη Πόπινς επιστρέφει για να βοηθήσει τη νέα γενιά της οικογένειας Μπανκς να ξαναβρεί τη χαρά και τη μαγεία στη ζωή έπειτα από μια απώλεια. Η αινιγματική νταντά καταφτάνει παρέα με τον φίλο της Τζακ, έναν αισιόδοξο φανοκόρο που φέρνει φως –και ζωή– στους δρόμους του Λονδίνου.

Στη νέα «Μαίρη Πόπινς» της Disney η καταπληκτική Εμιλι Μπλαντ («Σικάριο», «The girl on the train») παίρνει έναν θρυλικό ρόλο που ταυτίστηκε ανεξίτηλα με την Τζούλι Αντριους και του δίνει νέα πνοή μαζί με μια περισσότερο μπριόζα ερμηνεία, που ταράζει τα ιερά θεμέλια του αρχικού φιλμ.

Δεν εννοούμε βέβαια πως το σίκουελ του Ρομπ Μάρσαλ («Σικάγο») είναι ανώτερο της κλασικής ταινίας των 60ς, αλλά πετυχαίνει να γίνει ένας άξιος συνεχιστής που εκσυγχρονίζει την ιστορία της μαγικής νταντάς (από το βικτοριανό Λονδίνο μεταφερόμαστε στην εποχή της Μεγάλης Υφεσης του 1930, όπου πολλές λονδρέζικες οικογένειες βιώνουν την οδυνηρή απώλεια περιουσιών και σπιτιών) και ταυτόχρονα πετυχαίνει να γίνει μια θαυμάσια ψυχαγωγική ταινία.

Ενα μιούζικαλ με εμπνευσμένα μουσικοχορευτικά, σεκάνς όπου το παραμυθένιο animated στοιχείο δένει υποδειγματικά με τις ανθρώπινες μορφές και εύστοχο διαχρονικό πολιτικοκοινωνικό σχόλιο, ειδικά από τη στιγμή που βλέπουμε τον κακό τραπεζίτη του Κόλιν Φερθ να κάνει τις μπαμπεσιές του για να αρπάξει το σπίτι της οικογένειας Μπανκς.

Πριν και πάνω από όλα, όμως, αυτή είναι μια ταινία της Μαίρη Πόπινς. Πράγμα που σημαίνει ότι δίπλα σε κάθε μουντή, βαρετή ή σκιώδη πλευρά της καθημερινότητας υπάρχει το αντίδοτο της μαγικής περιπέτειας και της ακαταμάχητης φαντασίας. Σε αυτό το ολοκαίνουργιο, γεμάτο φρεσκάδα αλλά και πιστό στο πνεύμα της πρώτης ταινίας σίκουελ η Μαίρη Πόπινς ξέρει πώς να κάνει τη νέα γενιά να βρει όχι απλώς τον δρόμο της αλλά και τη χαρά της ζωής.