Η ποδοσφαιρική Ουκρανία γλυκαίνει τα όνειρα του λαού της

Ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος έλεγε πως το ποδόσφαιρο στο οποίο πιστεύει, είναι αυτό που επουλώνει πληγές ανθρώπων, που έχει γλυκάνει τα όνειρα πόλεων ολόκληρων. Ενίοτε και χωρών. Όπως κάποτε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και η εθνική της Ακτής Ελεφαντοστού ένωσαν τη χώρα και σταμάτησαν τον εμφύλιο, όπως η Ζάμπια κατέκτησε το Κύπελλο Εθνών Αφρικής το 2012 για τις χαμένες ψυχές της που είχαν χαθεί στον αέρα της Γκαμπόν μερικά χρόνια νωρίτερα. Το ποδόσφαιρο αυτό μοιάζει χαμένο στη θάλασσα του μάρκετινγκ και του σύγχρονου ποδοσφαίρου, όμως πού και πού αναδύεται, χάρη στους ίδιους τους ανθρώπους που βρίσκουν μέσα στο χορτάρι τη δική τους ευκαιρία για υπέρβαση, για να γλυκάνουν την ψυχή των συνανθρώπων τους. Όπως συμβαίνει τώρα με την Ουκρανία.

Η ομάδα του Ολοξάντρ Πετρακόβ νίκησε μέσα στη Σκωτία και έφτασε στον τελικό των play-off για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι εικόνες από τους Ουκρανούς να παρακολουθούν τον αγώνα ανάμεσα σε συντρίμμια, οι 3.500 «κιτρινομπλέ» που ξεχώρισαν στις κερκίδες, καθώς και τα 65 ορφανά παιδιά που ήταν καλεσμένα από την Ομοσπονδία της Σκωτίας συμπλήρωναν το σκηνικό. Η Ουκρανία δεν είχε πάει στο “Hampden” για να παίξει έναν ακόμα αγώνα. Η πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ δεν έχει μόνο αγωνιστικά κίνητρα. Έχει κίνητρα ζωής. Το ματς ήταν προγραμματισμένο για τον Μάρτιο, όμως πήρε αναβολή, με το σκεπτικό ότι ο πόλεμος ίσως σταματούσε, ότι οι παίκτες θα είχαν τη δυνατότητα για μια καλύτερη προετοιμασία. Η μόνη ευκαιρία για ποδόσφαιρο σε επίπεδο εθνικής ομάδας όλον αυτόν τον καιρό, άλλωστε, δεν ήταν παρά μια σειρά από φιλικές αναμετρήσεις και προπονήσεις, κυρίως για τους παίκτες που είχαν μείνει χωρίς επίσημες υποχρεώσεις.

Από την καρδιά και την ψυχή

Ο Τάρας Στεπανένκο, που για 90 λεπτά άφησε την ψυχή του στη μεσαία γραμμή, άνοιξε το κινητό μετά τη μεγάλη νίκη. Ανάμεσα στις δεκάδες μηνυμάτων που έρχονταν με καταιγιστικό ρυθμό, ξεχώρισε ένα από φίλο του που βρίσκεται στο μέτωπο. «Βρίσκεται σε δύσκολο σημείο, πολεμά κάθε μέρα», είπε χαρακτηριστικά ο Στεπανένκο, τονίζοντας μάλιστα πως ο φίλος και οι συμπολεμιστές του βρήκαν οθόνη, είδαν το ματς και μάλιστα του μετέφερε πως η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή στο γκολ του ΜακΓκρέγκορ, το οποίο μείωσε το σκορ σε 2-1 και έδωσε ελπίδες στους Σκωτσέζους. Ο ίδιος και οι συμπαίκτες του γνώριζαν από πριν πως κάποιοι συμπατριώτες τους, που δεν γνωρίζουν τι θα τους ξημερώσει, για λίγο θα τα άφηναν όλα για να τους δουν να δίνουν τη δική τους μάχη μέσα στο γήπεδο. Κι αυτό τους γέμισε δύναμη. H στιγμή πριν τη σέντρα, που οι οπαδοί της Σκωτίας τραγούδησαν τον ύμνο της Ουκρανίας μαζί με τους παίκτες, ήταν ενδεικτική. Τα πλάνα από την κερκίδα εστίασαν στα παιδιά που κρατούσαν τα δικά τους πλακάτ: Σταματήστε τον πόλεμο.

«Έρχεται από την καρδιά και την ψυχή μας. Μερικές φορές δεν μπορείς να περιγράψεις πώς αισθάνεσαι», τόνισε ο έμπειρος μέσος. Είχε να αγωνιστεί σε επίσημο ματς από τις 11 Δεκεμβρίου. Δεν ήταν ο μόνος, καθώς πέντε ακόμα συμπαίκτες του βρέθηκαν στη Γλασκόβη χωρίς παιχνίδια στα πόδια τους, αφού το πρωτάθλημα έχει διακοπεί λόγω του πολέμου. Κι όμως, ήταν έτοιμοι γιατί η ψυχική κατάσταση συχνά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο. Οι Ουκρανοί δεν μπήκαν στο ματς σε ρόλο «καμικάζι». Αντίθετα, είχαν συγκέντρωση, αγωνίστηκαν σωστά και πήραν τη νίκη. Ο προπονητής Πετρακόβ μίλησε από την καρδιά του μετά το τέλος του ματς και αφιέρωσε τη νίκη στον λαό της Ουκρανίας. «Δεν έχω συναισθήματα. Τα άφησα στο γήπεδο. Η νίκη δεν ήταν για μένα ή τους παίκτες. Ήταν για τη χώρα». Από την πλευρά του, ο Κλαρκ αναγνώρισε ότι ο αντίπαλος μπήκε στο γήπεδο για να κυριαρχήσει.

Και τώρα ο τελικός

Άπαντες γνωρίζουν πως το ματς με την Ουαλία μέσα στην έδρα της, ο τελικός που θα κρίνει την ομάδα που θα αγωνιστεί στην τελική φάση του Μουντιάλ, θα είναι πολύ πιο δύσκολη πρόκληση. Όμως είναι έτοιμοι να κάνουν ό,τι πρέπει. Δουλεύουν σκληρά στην προπόνηση και έχουν ένα κίνητρο μεγαλύτερο από κάθε άλλον. Όπως δήλωσε ο Ρουσλάν Μαλινόβσκι, ο οποίος αγωνίζεται στην ιταλική Αταλάντα, «από τη μέρα που άρχισε ο πόλεμος, η προπόνηση και οι αγώνες μου δίνουν δύο-τρεις ώρες για να απελευθερώσω το μυαλό μου και να μην σκέφτομαι την κατάσταση. Οι γονείς και ο αδερφός μου βρίσκονται στην Ουκρανία. Την ώρα που είμαι στο γήπεδο δεν σκέφτομαι τον πόλεμο».

Ο Ολεκσάντρ Ζιντσένκο χαρακτήρισε την αναμέτρηση του Κάρντιφ ως «αγώνα επιβίωσης». «Όλοι θα παλέψουν μέχρι το τέλος και θα δώσουν όλο τους το είναι, επειδή θα παίζουμε για τη χώρα μας», πρόσθεσε. Τα δάκρυά του, στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς με τη Σκωτία, τα έλεγαν όλα…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr