Έχει καταλάβει κανείς τι συμβαίνει εδώ;

Θα σας πω εγώ φίλοι μου εκτός νησιού. Εδώ υπάρχει ωρολογιακή βόμβα. Εδώ εάν γίνει κάτι μπορεί να αποβεί μοιραίο για όλους μας. Τι θα γίνει; Τα φώτα όλα έχουν πέσει στο πού και αν θα γίνει η κλειστή δομή.

Το τι θα συμβεί με ένα νοσοκομείο που ταλαιπωρείται με ένα προσωπικό που υπερβαίνει κάθε μέρα τα όρια του. Αλήθεια τι θα συμβεί;; Τι θα συμβεί αν μέσα στη Μόρια ξεσπάσει κάποια επιδημία δεν απασχολεί κανένα… Όχι όχι λάθος απασχολεί τον ΟΗΕ... Σιγά μωρέ!!! Και τι έγινε;!;

Εμένα με αφορά λοιπόν και ντρέπομαι για την κατάσταση που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε σκηνές από λασπόνερα, και δεν μας έχουν στείλει κι άλλους γιατρούς που δεν μας βοηθάει κανείς στη καθημερινότητα μας.

Τι γίνεται στην αγορά του νησιού; Που πάνε τα χρήματα που επιδοτούνται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες; Πού πάνε οι μισθοί των ΜΚΟ;

Όσοι είχαν ακίνητα προς εκμετάλλευση στην πόλη αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του ΚΥΤ της Μόριας προφανώς έχουν αυξήσει τα εισοδήματά τους κατακόρυφα με ενοίκια που πολλές φορές είναι απλησίαστα. Σε κάποια σημεία κλειδιά επιχειρήσεις όπως σούπερ μάρκετ, μίνι μάρκετ ή καταστήματα με οικονομικά ρούχα και ενοικιάσεις αυτοκινήτων  επίσης έχουν δει τους τζίρους  τους ανεβασμένους αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. 

Έχουν ανοίξει θέσεις εργασίας, ναι. Έχει έρθει πολύς κόσμος να δουλέψει στο νησί, ναι. Το χρήμα κινείται, φυσικά. Δεν σημαίνει όμως ότι από τη μία μέρα στην άλλη έχουμε γίνει ένα νησί που από τα επιδόματα των μεταναστών, από τις ΜΚΟ και από τον «νέο» κόσμο που ζει εδώ λύσαμε τα προβλήματα μας και ζούμε μέσα στα πλούτη.   Θεωρώ  ότι η παραπάνω φράση χρησιμοποιείται αρκετά επικοινωνιακά για να μπορέσουμε να καλύψουμε τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν και είναι σοβαρά και επείγει να λυθούν. 

Παράδειγμα το χωριό της Μόριας επωμίζεται ένα τεράστιο πρόβλημα γιατί η καθημερινότητα τους έχει μεταλλαχθεί. Το νούμερο είναι ασύλληπτο και οι συνθήκες απερίγραπτες. Κοιμηθείτε ήσυχα όμως γιατί δεν είναι δίπλα σας οι άνθρωποι αυτοί, δεν βλέπετε την αγωνία τους για το  πως προσπαθούν να βρουν την ελπίδα μέσα στα λασπόνερα μαζί με τα παιδιά τους.  Είναι 25.000 άνθρωποι σχεδόν…
Για φαντάσου.. ούτε ξέρουμε πόσοι είναι.

Μην ανησυχεί η Βουλή των 300 ότι κι αν συμβεί είμαστε σε ένα νησί, έτσι ήταν και η Σπιναλόγκα… Όχι;’‘ Το νησί έχει αλλάξει πρόσωπο και αυτό οφείλεται στο βάρος που σηκώνει και στο διχαστικό κλίμα που επικρατεί ειδικά το τελευταίο διάστημα. Δεν τολμάς να μιλήσεις και φοβάσαι τι θα πεις και πώς θα το πάρει ο διπλανός σου. Δεν έχω ζήσει εμφύλιο αλλά έτσι «μυρίζει» η ατμόσφαιρα. Μυρίζει μπαρούτι. 

Πού ανήκεις εσύ; 
Αυτό είναι το καθημερινό ερώτημα και όταν θα εκραγεί η υγειονομική βόμβα ή όταν θα εξαντληθούν οι υπομονές κατοίκων και προσφύγων θα είναι αργά. Θα πούμε τότε τι;
Δεν ξέραμε… ψάχναμε να βρούμε το ιδανικό σημείο… Καράβα,Άντισσα, Μόρια

Καληνύχτα παιδιά, φιλιά από εμάς εδώ…
 

*Η Βάλια Μπαρμπατιώτη είναι δημοσιογράφος ζει στην Μυτιλήνη και διατηρεί ένα βιβλιοπωλείο…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr