Ας αφήσουμε το παραμύθι ότι οι παρελάσεις τιμούν τους ήρωες

Βλέπω επί χρόνια να διατυπώνεται η άποψη ότι η παρέλαση- και κυρίως η μαθητική, που είναι ένα μεταξικό κατάλοιπο– είναι “τιμή” σε όσους θυσιάστηκαν.

Πρόκειται για ψέμα.

Η παρέλαση- η κάθε παρέλαση- είναι έτσι δομημένη ώστε να τιμάται η κάθε εξουσία που βρίσκεται στην εξέδρα. Έχετε δει ποτέ να υπάρχει στην εξέδρα αντιστασιακός ή ανάπηρος πολέμου; Όχι, αυτοί όταν συμμετέχουν, είναι συνήθως μέρος της παρέλασης. Στην εξέδρα βρίσκεται πάντα η πολιτική, η στρατιωτική και η εκκλησιαστική εξουσία. Σε αυτή αποδίδουν τιμές οι παρελαύνοντες, προς αυτή γυρνούν το κεφάλι.

Ας αφήσουμε λοιπόν το παραμύθι ότι οι παρελάσεις τιμούν τους ήρωες. Αν ήταν έτσι στην εξέδρα θα βρίσκονταν αυτοί που πολέμησαν και οι πολιτικοί, στρατιωτικοί ή παπάδες θα περνούσαν από κάτω για να τους αποδώσουν τιμές.

Τιμή σ’ αυτούς που πολέμησαν και αντιστάθηκαν θα ήταν να πάμε τους μαθητές στο Σκοπευτήριο, τιμή θα ήταν να γυρνούσαν τιμητικά το κεφάλι στον υπέργηρο, που πολέμησε και η θέση του θα ήταν αυτοδικαίως στην εξέδρα.

Οι στρατιωτικού τύπου παρελάσεις είναι ένα event που στήνουν οι κατέχοντες την εξουσία για να οικειοποιηθούν αγώνες, στους οποίους κατά κανόνα δεν συμμετείχαν. Κι αυτό είναι το πιο αναίσχυντο και εξοργιστικό.

Και αν οι μαθητές κάποια στιγμή “βγάλουν γλώσσα”, αυτή τη βγάζουν απέναντι σ’ αυτούς και όχι σε όσους υποτίθεται ότι τιμά το συγχρονισμένο τους βήμα.

Και για να πω την ταπεινή μου άποψη. Ναι, θεωρώ θεαματικά πιο παρήγορο και ελπιδοφόρο να ξέρει κάποιος στα 17 του τους Monty Python, παρά να έχει άψογο βήμα μπροστά στον- ενδεχομένως διεφθαρμένο- πολιτικό της περιφέρειας του.

Πηγή: Dimitris Soultas

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr