Αυνανισμός και Δημοκρατία – Έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Αστερίου (εικόνες)

Γυμνοί. Αθώοι. Ελεύθεροι.

Κορμιά που αγγίζονται, χέρια που δονούνται, η χαρά της ζωής που αναβλύζει.

Ζεστή ζωώδης, ζωική και ζωοφόρος.

Μέσα στην μοναχική τους γύμνια όλοι ίσοι.

Χαμένοι στην αθωότητα της έκστασης, ίδιοι μπροστά στο θαύμα της κορύφωσης, με μοναδική τους σημαία, το δροσερό σεντόνι κατάσαρκα. Μόνοι.

Διεκδικώντας το δικαίωμα στην ηδονή, απαλλαγμένοι από ενοχές και κοινωνικά στερεότυπα επιτέλους αληθινοί, χορδές που πάλλονται τα μέλη, το σώμα γιορτάζει τον έρωτα μες στην απόλυτη ελευθερία της μοναχικότητας του.

Χωρίς ενοχή, χωρίς διάθεση ηδονοβλεπτική, ο Δημήτρης Αστερίου ζωγραφίζει ανθρώπους αυτοερωτιζόμενους. Ανθρώπους που χαίρονται το ίδιο τους το σώμα. Με πινελιές αδρές, χρώματα εκρηκτικά, μια γιορτή των αισθήσεων, μια γιορτή της αληθινής δημοκρατίας.

Έτσι όπως γεννήθηκαν για να υπάρξουν:

Γυμνοί. Αθώοι. Ελεύθεροι.

(Από συμπόσιο συγκριτολογίας)

τον σεληνιακό μήνα Μάιο,

ο Γίγαντας αδιαφορεί αλύτρωτος

Οι ταυτότητες πυορροούν

από ήλιο στην άσφαλτο, έκθετες στην

βασιλική γύμνια: πάντα εγκυμονούνται

-πρώτοι πάντα- όλοι οι νεκροί.

Κοπάδι βουτηγμένοι εγκέφαλοι

κάπου έξω, ψηλά ένα από της αληθείας

ήδη μετασχηματιστές φωτός

Χα, να παίξουμε την δομή του ποιήματος

στο «αν ήταν κήτος..»;

Κοντόθωρες συλλογικότητες

σφαγμένες μέσα τους, υποτελή μειράκια

των εαυτών μας, άγνοια τυφλή, το μελό,

προπαγάνδα, ομοτροπίες, μια αδιερεύνητη έννοια,

η λέξη έστω η μόνη παιδική καραμέλα

η ανεστίαστη: αυτοδιάθεση

Και σε καλύτερο κόσμο θ’ αυνανιζόμαστε

(από πανό έξω).

———————————

*Η λέξη Republica σημαίνει το μη κληρονομικό δικαίωμα εκχώρησης της εξουσίας σε αντιπροσώπους του λαού μέσω εκλογών κ.λπ., το γνωστό και ήδη αποτυχημένο μοντέλο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στον δυτικό –και όχι μόνο – κόσμο.

Γιατί ακριβώς αποτελεί παραφθορά, έκπτωση του σημαινομένου στον αρχαίο όρο «Δημοκρατία» που σήμαινε την αδιαμεσολάβητη, άμεση συμμετοχή και συνευθύνη στην λήψη και εφαρμογή των αποφάσεων.

Ας το πούμε απερίφραστα: το μόνο καίριο και επιτακτικό πολιτικό αίτημα των καιρών μας συνοψίζεται στο να στραφούμε, μέσω ζυμώσεων και μιας γνήσιας διαθεσιμότητας απ’ την πλευρά μας στην σταδιακή οικοδόμηση ενός πολιτεύματος αδιαμεσολάβητης, πέρα από κόμματα και βουλευτές δημοκρατίας.

Το δικαίωμα της αυτορρύθμισης αναζητά υποκείμενο που θεσπίζει, εφαρμόζει, ανακατεύει πειραματιζόμενο την χύτρα της ουτοπίας. Για να δοκιμάσουμε τις αντιστάσεις αυτού που ποτέ δεν είναι πραγματικό.