Α, ο Γιάννης Βούλγαρης

Του Άγγελου Τσέκερη

«Α, μαντάμ, παραλίγο να το ξεχάσω. Υποθέτω ότι κι εκείνος ο Σαμαράς κάτι μπορεί να πήρε”. Κάπως έτσι θα είπε, έχοντας φτάσει σχεδόν στην πόρτα, ο κουκουλοφόρος μάρτυρας που έδωσε κατάθεση το απόγευμα της Κυριακής, όταν τελείωνε το συλλαλητήριο για το μακεδονικό στην Αθήνα. Την επομένη, με παρόμοιας σοβαρότητας «μαρτυρίες» η μισή πολιτική ηγεσία των αντιπολιτεύσεων θα γίνει στόχος μιας ωμής πολιτικής σκευωρίας. Ένας νέος διχασμός, την ώρα που η Τουρκία μας θύμιζε πόσο επείγον είναι να γίνουμε «κανονική χώρα» για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες σε μια περιοχή που έχει πάψει να είναι «κανονική». Σκεφτείτε την επόμενη εβδομάδα. Η εικόνα θα είναι σουρεαλιστική: από τη μια η νέα κρίση των Ιμίων και από την άλλη δέκα κάλπες στη Βουλή για την παραπομπή της ηγεσίας της αντιπολίτευσης.»

Όχι δεν είναι ανάρτηση της Σοφίας Βούλτεψη στο facebook, δεν είναι καν της Μαρίας Σπυράκη. Είναι η αρχή του άρθρου που έγραψε την Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου στα ΝΕΑ, ο Γιάννης Βούλγαρης, ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής αριστεράς και καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίο ο Γ. Βούλγαρης παραιτείται από κάθε προσπάθεια κριτικής προσέγγισης του σκανδάλου Νοβάρτις. Όχι ότι θα περίμενε κανείς να ζητήσει «άμεση διαλεύκανση του θέματος και να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο». Αλλά δεν μπαίνει καν στον κόπο να αμφισβητήσει την όλη διαδικασία παραθέτοντας κάποια επιχειρήματα, κάτι, που σε τελική ανάλυση θα ήταν αποδεκτό. Είναι πιο εύκολο να την κάνει καρικατούρα, περιγράφοντας τον «κουκουλοφόρο» να μπαινοβγαίνει στο γραφείο της «μαντάμ» και να την βοηθά να ολοκληρώσει την εντεταλμένη κυβερνητική σκευωρία, υπό την πίεση του συλλαλητηρίου. Διότι, προφανώς η διάκριση προστατευόμενου μάρτυρα και κουκουλοφόρου είναι ψιλά γράμματα για τις πολιτικές επιστήμες που διδάσκει ο Γιάννης Βούλγαρης. Και διότι κατά τον αρθρογράφο, η Δικαιοσύνη στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέρος της σκευωρίας. Αλλά αποφεύγουμε να το πούμε ευθέως, γιατί είμαστε και καθηγητές Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο.

Όχι ότι δεν υπάρχει σκάνδαλο Νovartis, φυσικά υπάρχει. Αλλά δεν αφορά τον πολιτικό κόσμο. Εκτός, ενδεχομένως, από την κυβέρνηση Καραμανλή, «που “παραδόξως” μένει έξω από τη δικογραφία» (Παρεμπιπτόντως: Ένας Υπουργός και ένα Υφυπουργός Υγείας του Καραμανλή βρίσκονται στη δικογραφία, αλλά γιατί να καταστρέφουμε έναν ωραίο πολιτικό υπαινιγμό, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα πραγματικά δεδομένα;). Δεν υπάρχουν ενδείξεις απιστίας, ούτε υπερτιμολογήσεις, ούτε απευθείας αναθέσεις, ούτε υπόνοιες δωροδοκίας -και ας τα επιβεβαιώνει ο Σαλμάς ο ίδιος. Και αν φούσκωσε λιγάκι η δημόσια δαπάνη, φταίνε «οι σθεναρές προσπάθειες του αντιπολιτευόμενου τότε ΣΥΡΙΖΑ» ενάντια στα γενόσημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Μάλιστα.

Είναι η πολωνοποίηση, ηλίθιε

Και γιατί τα κάνει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα είναι τα ίδια που κάνουν οι αντιδραστικοί στην Πολωνία και την Ουγγαρία. Πλακάκια με ολιγάρχες, πολιτική συνομωσιολογία, τραμπούκικο ύφος, απαξίωση των θεσμών. Δεν πειράζει που αυτός ο συμψηφισμός ξεπλένει την ακροδεξιά στην Ανατολική Ευρώπη. Αρκεί που σπιλώνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει στην ΕΕ άνοδος του ακροδεξιού φαινομένου, δεν υπάρχει προσφυγική και οικονομική κρίση, δεν υπάρχει κατάρρευση του παραδοσιακού ευρωπαϊκού συστήματος εκπροσώπησης για τον Γ. Βούλγαρη. Μόνο κάτι Καρανίκες εδώ και εκεί και η θεωρία των δύο άκρων. Θεέ μου, σε ποιες σχολές Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας θα στείλουμε τα παιδιά μας και τι θα τους διδάσκουν άραγε;

Ακολούθως ο Γ. Βούλγαρης επιχειρεί μια αριστοτεχνική προσποίηση για να την βγει στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά. Καμία από τις αρχές που θα μπορούσε να μοιραστεί με τον Γ. Βούλγαρη δεν μπορεί να υπερασπιστεί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε το προσφυγικό, ούτε την επίλυση του Μακεδονικού ούτε τη βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία. Γι’ αυτό ο Γ. Βούλγαρης παραιτείται από την υπεράσπιση των αρχών αυτών. Παριστάνοντας ότι δεν βλέπει τις πολιτικές αντιπαραθέσεις γύρω από αυτά τα θέματα, ούτε τον κ. Μητσοτάκη, που βρίσκεται στα κεραμίδια, συρόμενος κακήν κακώς από τους Σαμαράδες και τον υπόδικό νεοφασίστα φύρερ. Αυτές είναι οι αρχές μου και να δεν σας αρέσουν έχω και άλλες.

Τα υπόλοιπα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς και από άλλους: εθνολαϊκισκτές παλαιοπασόκοι αποτελούν τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Κολεγιές με βαρώνους των ιδιωτικών μέσων (τι να κάνουμε δεν είναι όλα τα μέσα αυτοδιαχειριζόμενα, όπως τα ΝΕΑ). Η φυλή των συριζανελιτών μάχεται για τις καρέκλες και ανεβάζει τεχνητά την πολιτική ένταση. Το πολιτικό σύστημα ευτελίζεται -αλλά όχι όταν ο Γ. Βούλγαρης παραλληλίζει τον Τσίπρα με τον Τάκη Τσουκαλά.

Το κεντρικό επιχείρημα του άρθρου είναι ξεκάθαρο: Αν η κυβέρνηση αυτή είχε ελάχιστο φιλότιμο και στοιχειώδη επίγνωση των καταστάσεων, θα όφειλε να αναλάβει τις ευθύνες της και να πετάξει στα σκουπίδια το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα. Μαζί με τους δικαστικούς που το διερευνούν. Γιατί όχι και με τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου που από χθες φωνάζει για τις μηνύσεις Σαμαρά. Διότι προφανώς έτσι γίνεται στις «κανονικές», κατά τον Γ. Βούλγαρη, χώρες. Ωραίες Πολιτικές Επιστήμες.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr