Ξανά λοιπόν!

Έτσι έγινε τότε στην Ελλάδα. Η κρούστα της απάθειας, που έκανε τους ευαίσθητους να απελπίζονται, έκρυβε στο βάθος επικίνδυνα ρεύματα που όλο μεγάλωναν. Η τρομερή ερημία του πλήθους, που τρόμαζε όσους ένιωθαν την ανάγκη να φωνάξουν, ήταν εκατομμύρια λέξεις οργής καταπλακωμένες από τον φόβο και τον βούρδουλα. Και η αποδοχή, που διαφήμιζε η χούντα, ήταν η παρανομία των υπόγειων ρευμάτων και των αιχμάλωτων λέξεων.

Έτσι έγινε τότε στην Ελλάδα. Όλα τα ΜΜΕ(!) της εποχής διαφήμιζαν με ανατριχιαστική ομοφωνία την «επανάσταση», τον Παπαδόπουλο, τον Παττακό, την Ελλάδα των Ελλήνων χριστιανών, που ξανάβρισκε την αξιοπιστία της, την οικονομική πρόοδο, την προκοπή των νέων, την τάξη και την ασφάλεια. Και συκοφαντούσαν κάθε ώρα και κάθε λεπτό, σε κάθε έκδοση και κάθε εκπομπή, τον εσωτερικό εχθρό. Τον κομμουνισμό, την Αριστερά, τη δημοκρατία, την οποία είχαν βαφτίσει οχλοκρατία.

Έτσι έγινε τότε στην Ελλάδα. Η προκήρυξη σήμαινε βασανιστήρια και φυλακή. Η διαδήλωση σήμαινε ξύλο, βασανιστήρια και φυλακή. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός σήμαινε βίαιη διακοπή των σπουδών, στράτευση, ξύλο και φυλακή. Η επιμονή στην επιδίωξη για ψωμί, παιδεία και ελευθερία σήμαινε βασανιστήρια, Μπουμπουλίνας, φυλακή, εξορία, κυνηγητό. Καθένας που τολμούσε μια παράνομη πτήση -μια λέξη, ένα σύνθημα, ένα τραγούδι του Μίκη, έναν στίχο του Ρίτσου- έπαιρνε τη θέση του στα γουναράδικα.

Έτσι έγινε τότε στην Ελλάδα. Και πίστευαν οι συνταγματάρχες της νύχτας, αλλά και τα πλήθη του φόβου, ότι αυτό θα κρατήσει αιώνια. Ότι όποιος κατέχει τα μέσα της προπαγάνδας, τα αργύρια της εξαγοράς, τα μηχανοκίνητα της καταστολής, την απόλυτη εξουσία επί σωμάτων και ψυχών θα εξουσιάζει αιώνια τη σιωπηλή χώρα. Θα κρατάει αιώνια κάτω από τη σκιά της μπότας του την κοινωνία. Θα σκοτώνει ατιμώρητα παιδιά, θα ξεπουλάει ατιμώρητα εθνικό έδαφος και θα καταριέται τα παρελθόντα δημοκρατικά ξέφωτα: Ποτέ ξανά!

Έτσι έγινε τότε στην Ελλάδα. Μέχρι που οι άντρες, και οι γυναίκες, και τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα ’λεγαν αλήτες έστειλαν στον διάολο την καταστολή, τον φόβο, την προπαγάνδα, τους αιώνιους και σιδερόφρακτους εξουσιαστές. Κι έγινε η 24 του Ιούλη ορόσημο. Και μάθημα για όσους αντιστέκονται, ονειρεύονται, ελπίζουν. Καμιά καταστολή, καμιά προπαγάνδα, καμιά λάσπη, καμιά ομοφωνία των ΜΜΕ δεν μπορεί να φυλακίσει το αύριο.

Ξανά, λοιπόν!

Πηγή: Αυγή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr