Το εκκρεμές του Φουκ(αρ)ό(τακη)

Οι καιροί αλλάζουν, τα πολιτικά επίδικα διαφοροποιούνται, νέα αφηγήματα εκφωνούνται, αλλά η βελόνα του καθεστώτος Μητσοτάκη -για το είδος της κυβέρνησης που χρειάζεται ο τόπος και έχει ανάγκη η κοινωνία- παραμένει  κολλημένη στο ρεφρέν “σταθερή αυτοδύναμη κυβέρνηση/ σταθερή αυτοδύναμη κυβέρνηση”.

Θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με τον παπαγάλο που παρατηρώντας το νέο του περιβάλλον λέει: “Πολύ ωραία, καινούργιο «σπίτι», καινούργια «κορίτσια», καινούργια «προαγωγός», αλλά ο κυρ Μανωλάκης παλιός πελάτης”.

Με το που ανακοίνωσε ο Κυριάκος -στον κυρ Σταύρο- την ημερομηνία των εκλογών, η αδελφή Ντόρα έσπευσε από τηλεοράσεως να μας ενημερώσει:

“Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας είναι συγκεκριμένη. Δεν είναι αλαζονική, είναι πρόταση ευθύνης. Η χώρα χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που να μπορεί να την οδηγήσει με ασφάλεια. Οι προτάσεις της αντιπολίτευσης δεν αποτελούν λύση”.

Σταθερότητα λοιπόν, δηλαδή αυτοδύναμη, ισχυρή, μονοκομματική κυβέρνηση. Αυτή είναι (κατά τα συμφέροντα του Μητσοτακέικου και όχι της χώρας) η πρόταση ευθύνης, η οποία -όπως τόνισε ευθαρσώς η Ντόρα- δεν είναι αλαζονική, ενώ οι προτάσεις της αντιπολίτευσης -αφού δεν αποτελούν λύση- είναι αδιέξοδες, συνακόλουθα ανεύθυνες και de facto αλαζονικές.

Για να δούμε τι μας λένε εκεί στο Μητσοτακέικο; Ότι το “μόνος σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα”, το “δεν παίρνω λογαριασμό, δεν δίνω λογαριασμό” και το  “δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις” είναι η λύση. Μόνο που τέτοιες λύσεις -ισχυρές, αυτοδύναμες και μονοκομματικές- μας έφεραν όχι στο στόμα του λύκου αλλά στο στομάχι του λιονταριού.

Από το πρόσφατο μόνο παρελθόν -για να μην πάμε πιο πίσω- και ο Κώστας Καραμανλής κυβέρνησε μονοκομματικά και αυτοδύναμα -δύο συνεχόμενες φορές μάλιστα- την χώρα και την βούλιαξε στα χρέη και ο διάδοχος του Γιώργος Παπανδρέου κυβέρνησε πανίσχυρος και μονοκομματικά και μας έφερε το ΔΝΤ, μέχρι που ανατράπηκε (σχεδόν πραξικοπηματικά) από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του κόμματος του για να σχηματιστεί η -μη εκλεγμένη- κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ισχυρές, αυτοδύναμες και μονοκομματικές κυβερνήσεις (κυβερνήσεις «ευθύνης» και «μη αλαζονικές») μας οδήγησαν στο βόθρο με τα σκατά Ντόρα μας, κι εκεί που βγάλαμε κεφάλι και πήραμε ανάσα ήρθε ο αδελφούλης σου και μας έκανε μια πατητή που πιάσαμε πάτο.

Γεννήματα της κυβέρνησης «ευθύνης» είναι οι δεκάδες χιλιάδες άδικοι θάνατοι της πανδημίας, η ίδια μήτρα γέννησε από Πάτση μέχρι Παπαθανάση, τις «δουλειές» της Νικολάου,  την ιδιωτικοποίηση και εμπορία ακόμα και του παιδικού καρκίνου, την «ασφάλεια» που οδήγησε στην ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών.

Το εκκρεμές του Φουκ(αρ)ό(τακη) -βλέποντας ότι η αυτοδυναμία του μας άφησε χρόνους- μετακινείται πότε σε επιθέσεις «φιλίας» στον Ανδρουλάκη (του χασάπη στην αρνάδα) για δήθεν κυβερνητική συνεργασία και πότε σε μονοκομματική αυτοδύναμη κυβέρνηση αλλά σε εμπριμέ-πολύχρωμη έκδοση, δηλαδή ανοιχτή πρόσκληση σε αποστασία.

Και ενώ φοβάται την κάλπη της απλής αναλογικής, υπόσχεται απανωτές εκλογές μέχρι να παγώσει ο ήλιος, έως ότου προκύψει η ποθητή αυτοδυναμία.

Ακόμα όμως και σε ένα τέτοιο ακραίο σενάριο (της διασφάλισης αυτοδυναμίας μετά από συνεχείς εκλογές) γνωρίζει ο Μητσοτάκης ότι μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να μακροημερεύσει.

Σχεδιάζει ωστόσο ότι θα έχει προλάβει να αλλάξει εκ νέου τον εκλογικό νόμο, έτσι που σε μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση (εντός του πρώτου έτους) θα του διασφαλίσει μια νέα «κοινοβουλευτική μοναρχία».

Αυτό η Ντόρα ονομάζει πρόταση ευθύνης και σταθερή κυβέρνηση.

“Οι απόψεις μας γίνονται σταθερές από τη στιγμή που σταματάμε να σκεφτόμαστε”.

Ernest Renan, Γάλλος φιλόσοφος & ιστορικός

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr