Τι βλέπω από το παράθυρό μου…

Κάποτε έβλεπα πεταλούδες… Παιδιά να παίζουν ανέμελα στις πλατείες… Γονείς να βγάζουν βόλτα τα μωρά τους… Ζευγάρια εφήβων να φιλιούνται πίσω από τα δέντρα… Έβλεπα χαμόγελα… Άκουγα μουσική… Παρέες… πολλές χαρούμενες παρέες που έπιαναν το χορό και χάνονταν στη μέθη του μέχρι πρωϊας…

Τώρα βλέπω μιζέρια… Βλέπω αγανάκτηση, θυμό, απαισιοδοξία. Φόβο… ναι, βλέπω φόβο… άλλοι φοβούνται γιατί δε ξέρουν τί τους ξημερώνει. Άλλοι μη χάσουν αυτά που με κόπο έφτιαξαν μέχρι τώρα και άλλοι για να μη χάσουν τα μέχρι τώρα “προνόμιά” τους… Είναι, όμως, κάποιοι, σαν κι εμένα, που βλέπουμε ακόμα πεταλούδες! Ακόμα ελπίζουμε στα όνειρα, στη “δημιουργία”… Μάλλον “εμείς” φοβόμαστε πιο πολύ απ’όλους. Ακολουθούμε το εξής: Ελπίζω, άρα, Επιζώ (κι όχι “Ζω”). Φοβάμαι, άρα, Πεθαίνω. Τελικά, όμως, τί ήμαστε; Νεκροί ή ζωντανοί; Μάλλον είμαστε “Ζόμπι”! Ναι, ναι, αυτό είναι, το βρήκα… είμαστε ζόμπι! Έτσι μας κατάντησαν αυτοί οι, κατά τα λεγόμενα, “κύριοι” της πολιτικής ζωής αυτής της χώρας. Εν ονόματι της Δημοκρατίας, ζούμε μια αυταρχική πολιτική βία που κάθε μέρα μας ματώνει όλο και πιο πολύ. Εμείς όμως τί κάνουμε; Μαλώνουμε μεταξύ μας… ναι, κάθε μέρα, βλέπω έξω από το παράθυρό μου, έναν εμφύλιο πόλεμο. Η έννοια της συλλογικότητας έχει απαξιωθεί. Όλοι ακολουθούν τη περπατημένη οδό: ” Μακριά από το κώλο μου κι ας είναι όπου να’ναι!”.
Αγανακτισμένους… όντως, βλέπω αγανακτισμένους… Η πλάκα είνα ότι οι πιο πολλοί από αυτούς, πριν δύο χρόνια, έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους… και μετά πανηγύριζαν κιόλας! Α, ξέχασα… Βλέπω και τους προστάτες της “δημοκρατίας” μας. Αυτούς τους ανθρώπους που με τόλμη, θάρρος και μεγάλη ψυχική οδύνη μας προστατεύουν για το “καλό” μας. Μη μου πείτε πως δε καταλάβατε για ποιους μιλάω; Εννοώ αυτά τα βουτυρόπαιδα που, λόγω έλλειψης προσωπικότητας, ασκούν εξουσία πάνω στα σώματά Μας… – Μονάδα Άνανδρων Τραμπούκων – .

Βλέπω δημοσιογράφους… Άλλους στην υπηρεσία της αντικειμενικής ενημέρωσης και άλλους της προπαγάνδας. Η σάτιρα ασκείται μόνο από τους λιγοστούς επιζόντες του συστήματος. Κάποιος ιστορικός μου είχε πει πως η Αθηναική δημοκρατία θεωρείται ότι αναπτύχθηκε σε υγιέστερη μορφή λόγω της κοινωνικής σάτιρας της θεατρικής κωμωδίας του Αριστοφάνη. Γιατί βάζει το “θεατή” να σκέφτεται. Δυστυχώς, εμείς έχουμε φθάσει να σατιρίζουμε οι ίδιοι τις ζωές μας, κλέβοντας λίγο χρόνο δροσιάς από την καθημερινότητα.

Τέλος, να μη παραλείψω να σας αναφέρω ότι τώρα βλέπω έξω από το παράθυρό μου, τη γειτόνισσα τη Μαρία, που απλώνει τα εσώρουχά της… Κι όσο τη βλέπω, αναφερόμενος στους πολιτικάντες μας, σκέφτομαι ότι “τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους”.

Τι λέτε, συμφωνείτε;

Αυλωνίτης Παντελής, Φοιτητής