Θέλουμε να γίνουμε τουριστικός προορισμός για τζογαδόρους;

Ε. Πώς λειτουργεί ένα καζίνο;

Α. Όλα τα καζίνο λειτουργούν με τους αυστηρούς νόμους της στατιστικής μεγάλων αριθμών. Ορισμένοι θαμώνες κερδίζουν, ορισμένοι άλλοι χάνουν. Όμως, τελικά συνολικά το καζίνο αναπόφευκτα κερδίζει και συνολικά οι θαμώνες αναπόφευκτα χάνουν (αν συμψηφίσουμε όλους τους θαμώνες μαζί). Κάθε τυχερό παιχνίδι έχει ένα μαθηματικά προσδιορισμένο ποσοστό αναμενόμενης χασούρας για τους παίκτες του, π.χ. 5,3% στην αμερικανική ρουλέτα και 2,7% στην ευρωπαϊκή ρουλέτα.

Ε. Ένα καζίνο προκαλεί ανάπτυξη και πλούτο;

Α. Ένα καζίνο είναι ένας απόλυτα εγγυημένος και εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος να αφαιρέσεις χρήματα από έναν πληθυσμό. Πρόκειται για μια εντελώς νομιμοποιημένη, συμφωνημένη ληστεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι χαμένοι θα είναι οι παίκτες, Έλληνες και τουρίστες. Στατιστικά εξασφαλίζεται ότι το καζίνο προσφέρει πλούτο στην εταιρεία που το διαχειρίζεται, μικρό μερίδιο από φόρους στο κράτος, μερικές θέσεις εργασίες (σε αμφιλεγόμενα επαγγέλματα με ως επί το πλείστον χαμηλούς μισθούς για ανειδίκευτους) και περισσότερη φτώχια σε πολλούς πολίτες.

Ε. Τι είναι οι παθολογικοί παίκτες;

Α. Ενα ποσοστό που εκτιμάται στο 0,5-6,0% του πληθυσμού είναι παθολογικοί παίκτες. Το να βάλεις ένα περίβλεπτο καζίνο δίπλα τους μοιάζει με το να δώσεις ένα γεμάτο περίστροφο σε κάποιον ψυχικά άρρωστο που σκέφτεται να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Οι παθολογικοί παίκτες οδηγούνται σε χρεοκοπία, με όσα επώδυνα την συνοδεύουν (προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική διάλυση και εξαθλίωση). Οι υπόλοιποι παίκτες τυχερών παιγνίων και στοιχημάτων επίσης κατά μέσο όρο χάνουν, όπως ειπώθηκε παραπάνω.

Ε. Ένα μεγάλο καζίνο οδηγεί σε αναβάθμιση μιας περιοχής;

Α. Μελέτες δείχνουν ότι η δημιουργία μεγάλων καζίνο αυξάνει την εγκληματικότητα στην περιοχή μέσα σε λίγα χρόνια. Η περιοχή υποβαθμίζεται με αύξηση ληστειών, πορνείας υψηλών και χαμηλών βαλαντίων, βιασμών, αλκοολισμού, και αυτοκτονιών. Πολλά μεγάλα καζίνο λειτουργούν σε θλιβερά μέρη (π.χ. περιοχές φτωχοποιημένων Ινδιάνων) ή είναι συγκεντρωμένα σε τρισάθλια φανταχτερές πόλεις-πρωτεύουσες του τζόγου, όπως το Λας Βέγκας στην Αμερική (με 396 καζίνο), το νησάκι Μακάο (69 καζίνο) και πιο πρόσφατα η αναδυόμενη Entertainment City Parañaque με πάνω από 50 καζίνο στη Μανίλα των Φιλιππινών. Οι πόλεις αυτές έχουν συνήθως κακή φήμη, προκαλούν αηδία σε σοβαρούς, μορφωμένους ανθρώπους και απωθούν επισκέπτες με ποιοτικές αξιώσεις.

Ε. Γιατί οι Ινδιάνοι έχουν καζίνο;

Α. Η επέκταση των ΗΠΑ στην αμερικανική ήπειρο εξαθλίωσε τους Ινδιάνους ποικιλοτρόπως. Ως αντάλλαγμα για την κατοχή των εδαφών τους, η κυβέρνηση των ΗΠΑ παραχώρησε στους Ινδιάνους άδειες καζίνο. Τα καζίνο είναι όντως προσοδοφόρα και προσφέρουν εισοδήματα και κάποια βελτίωση στην ποιότητα ζωής των Ινδιάνων η οποία γενικά παραμένει χαμηλή. Και οι δυο προσφορές για το καζίνο του Ελληνικού προέρχονται από εταιρείες Ινδιάνων. Αν στόχος του εγχειρήματος είναι οι Έλληνες να χαρίσουμε χρήματα (που μας περισσεύουν) σε μερικούς Ινδιάνους και κυρίως σε ήδη ζάμπλουτους διευθύνοντες συμβούλους, όλα γίνονται εν σοφία.

Ε. Το καζίνο θα «επαναπροσδιορίσει την σύγχρονη ταυτότητα της Ελλάδας», όπως ισχυρίστηκε περιχαρής ελληνοαμερικάνος CEO; Θα είναι, όπως ειπώθηκε, ότι ήταν ο Παρθενώνας για την αρχαιότητα;

Α. Πιθανόν ναι. Τεράστιοι ουρανοξύστες σε ένα τοπίο αμιγώς χαμηλού ύψους κτισμάτων θα είναι όντως πασιφανώς εμβληματικοί, κατατροπώνοντας τα σημερινά ορόσημα. Η πόλη θα αναγνωρίζεται οπτικά όχι από τον ναό της Αθηνάς, αλλά από τους ουρανοξύστες. Βέβαια με βάση το ύψος και μέγεθός τους, οι ουρανοξύστες αυτοί δεν θα κατατάξουν την Αθήνα καν στις 300 πόλεις του κόσμου με τους σημαντικότερους ουρανοξύστες. Απο πλευράς ουρανοξυστών η Αθήνα θα μπει στον συναγωνισμό ύψους σαν τριτεύουσα πόλη για τουρίστες χθαμαλών απαιτήσεων, όπως ο τζόγος.

Ε. Ουρανοξύστες είναι απαραίτητοι για μια πόλη να προοδεύσει και να αναπτυχθεί;

Α. Η Silicon Valley με τις μεγαλύτερες και πιο επικερδείς εταιρείες τεχνολογίας στον κόσμο και με το πανεπιστήμιο Stanford δεν διαθέτει κανέναν ουρανοξύστη στην ευρύτερη μητροπολιτική επιφάνεια που έχει πληθυσμό αντίστοιχο της Αθήνας. To ψηλότερο χρησιμοποιούμενο κτίριο έχει ύψος 87 μέτρα, όσο και ο πύργος Hoover, το σύμβολο της πανεπιστημιούπολης του Stanford. Κοιτώντας από τους λόφους, κάποιος εμπνέεται ότι στο τοπίο δεσπόζει ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο με μότο (εμβληματικό απόφθεγμα) «Ο άνεμος της ελευθερίας φυσά». Η Αθήνα άραγε τι μότο οραματιζόμαστε να έχει, «Ο άνεμος της ρουλέτας φυσά»; Πάρα πολλές από τις σημαντικότερες άλλες πανεπιστημιουπόλεις, π.χ. Berkeley, Oxford, Cambridge, Princeton, επίσης δεν διαθέτουν ουρανοξύστες. Τα υψηλότερα κτίριά τους επίσης είναι εμφατικά τεκμήρια της ιστορίας και του χαρακτήρα τους και συχνά δεν ξεπερνούν τα 50 μέτρα (π.χ. Magdalen Tower, 44 μέτρα ύψος, στην Οξφόρδη).

Ε. Τι θέλουμε να γίνουμε;

Α. Αυτό είναι το σημαντικότερο ερώτημα. Αν στόχος της Ελλάδας είναι να γίνει ένας τουριστικός προορισμός για τζογαδόρους, τότε όλα πάνε κατ’ ευχήν. Αφού κατορθώσαμε να γίνουμε κυρίως γκαρσόνια και να διώξουμε τους περισσότερους ταλαντούχους νέους επιστήμονές μας στο εξωτερικό, μπορούμε σαν επόμενο στόχο να πασχίσουμε να γίνουμε Φιλιππίνες. Βέβαια, ο διεθνής ανταγωνισμός σε αυτό το τόσο τυχάρπαστο όραμα είναι σκληρός. Υπάρχουν πάνω από 4.000 καζίνο στην υφήλιο και πολλά από αυτά είναι πολύ μεγαλύτερα σε όγκο εργασιών από το σχεδιαζόμενο στο Ελληνικό. Το πιθανότερο είναι η Αθήνα να καταντήσει Μανίλα δευτέρας διαλογής. Είναι αστείο να θεωρεί κάποιος ότι ποιοτικός τουρισμός ή σημαντικά επιστημονικά συνέδρια θα έρθουν στην Ελλάδα ειδικά επειδή η Αθήνα επενδύει σε ένα καζίνο-γαργαντούα. Πάντως το οπτικό και ψυχολογικό στίγμα της πρωτεύουσας ως πολιτείας που εξυψώνει ειδικά τις ρουλέτες στα ουράνια απομακρύνει την προοπτική να γίνουμε κέντρο πολιτισμού, παιδείας, ισχυρών πανεπιστημίων. Πρέπει να έχει κάποιος βαριά ανεπάρκεια και γνώσης και ενσυναίσθησης (άγνοια επιπέδου βιονικού γιλέκου) για να μην καταλαβαίνει ότι άλλο Σοφία και άλλο Τζόγος. Όσο κι αν πάμε να χώσουμε έναν κιτς ναό του σύγχρονου Τζόγου κατάφατσα μπροστά στον ναό της αρχαίας Σοφίας.

*Ο κ. Ιωάννης Π.Α. Ιωαννίδης είναι καθηγητής παθολογίας, έρευνας και πολιτικής υγείας, επιστημών δεδομένων, και στατιστικής στο πανεπιστήμιο Stanford των ΗΠΑ

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr