…Θα φανεί στο χειροκρότημα

Στην Ελλάδα στις μέρες μας συμβαίνει ό,τι ακριβώς σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. 

Υπάρχουν δηλαδή δύο παράλληλοι κόσμοι. Από τη μια είναι ο πραγματικός κόσμος, ο κόσμος όσων στ´ αλήθεια συμβαίνουν. 
Και από την άλλη μεριά είναι ο εικονικός κόσμος. Ο κόσμος δηλαδή αυτών που το παντοδύναμο επικοινωνιακό σύστημα σκηνοθετεί και επιβάλλει, προκειμένου να διαστρεβλώσει την αλήθεια και να παρουσιάσει τα πράγματα έτσι όπως εξυπηρετούν καλύτερα το καθεστώς. 

Ο πρώτος κόσμος δυστυχώς μένει κρυφός. Σε αντίθεση με τον δεύτερο, τον εικονικό, τον ψευδή και κατασκευασμένο, που είναι ο κόσμος που οι περισσότεροι μαθαίνουν από τα χειραγωγημένα από το καθεστώς ΜΜΕ.

Μπορεί, για παράδειγμα, τη μέρα που η χώρα θρηνεί εκατόμβη θυμάτων από την πανδημία, με τους περισσότερους θανάτους να έχουν συμβεί εκτός ΜΕΘ επειδή δεν υπήρχε κρεβάτι διαθέσιμο, όλα τα κανάλια, απόλυτα συντονισμένα, να προβάλλουν τον πρωθυπουργό να ισχυρίζεται ότι έχει εξοπλίσει και στελεχώσει πάρα πολλές ΜΕΘ και επιπλέον ότι η νοσηλεία εντός και εκτός ΜΕΘ είναι το ίδιο πράγμα γιατί δεν υπάρχουν, λέει, στοιχεία από όπου να προκύπτει το αντίθετο.

Κι ακόμη, μπορεί τη μέρα που όλα τα διεθνή ΜΜΕ αποκαλύπτουν ότι η Ελλάδα είναι ουραγός ως προς τον δείκτη των θανάτων ανά πληθυσμό, το σύνολο των ΜΜΕ, σε απόλυτη ευθυγράμμιση, να δείχνουν τον πρωθυπουργό να υποστηρίζει ότι η χώρα μας «νίκησε» τον κορωνοϊό.

Σε αυτό το πνεύμα, οι εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ έχουν δυο διαφορετικές αναγνώσεις. 

Η μια είναι η ανάγνωση του πραγματικού γεγονότος. Που είναι ότι το τρίτο σε δύναμη κόμμα του Κοινοβουλίου ανέδειξε μέσα από ανοικτές και δημοκρατικές διαδικασίες το νέο αρχηγό του. Τις εκλογές κέρδισε ένας νέος και γι’ αυτό πολλά υποσχόμενος πολιτικός, ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ και πρώην γραμματέας του κόμματος, ο Νίκος Ανδρουλάκης.  Η μεγάλη επιτυχία του στον πραγματικό κόσμο είναι ότι νίκησε δύο μεγάλους αντιπάλους.

Τον εκπρόσωπο του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου και αγαπημένο παιδί του κυρίαρχου πολιτικού, οικονομικού και επικοινωνιακού συστήματος αφενός και τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πρώην πρωθυπουργό και γιο του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, αφετέρου. 

Ο μεν πρώτος βοηθήθηκε όσο κανείς άλλος υποψήφιος από τα ΜΜΕ και τους δημοσκόπους που, δίκην… αυτοεκπληρούμενης προφητείας, τον παρουσίαζαν σαν σίγουρο νικητή και μάλιστα με παραφουσκωμένα ποσοστά που έφταναν στο 36 – 37%. Όσο πήρε τελικά ο Ανδρουλάκης στον α’ γύρο και εξέπληξε τους πάντες…

Ο δεύτερος δεν χρειάστηκε να βοηθηθεί. Σε ένα πολιτικό σύστημα οικογενειοκρατικό έφερε ακριβώς αυτό που χρειάζονταν: Ένα βαρύ πολιτικό όνομα.

Η επικράτηση του Ανδρουλάκη απέναντι στις κατεστημένες νοοτροπίες που κατασκευάζουν αρχηγούς δεν μπορεί παρά να είναι μια αισιόδοξη είδηση σε ένα ζοφερό και ελεγχόμενο από την διαπλοκή πολιτικό τοπίο.

Στον εικονικό και κατασκευασμένο κόσμο από το πολιτικό, επιχειρηματικό και επικοινωνιακό καθεστώς, η πραγματικότητα της εκλογής Ανδρουλάκη γίνεται μια τιτάνια προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν μια πολιτική εξέλιξη σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη μεγάλη συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές, που εμφανίζεται σαν δήθεν μετακίνηση ψηφοφόρων από την Αριστερά προς το ΚΙΝΑΛ, (γιατί όχι όμως και από την Κεντροδεξιά;), μέχρι την παρουσίαση του Ανδρουλάκη σαν του νέου… αντι-Τσίπρα, όλη η υπόθεση μιας εσωκομματικής εκλογής γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του διαπλεκόμενου αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου.

Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έσπευσε να συγχαρεί το νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ σε μια εμφανώς νευρική και προσποιητή προσπάθεια να προσεταιριστεί το νέο πολιτικό αρχηγό. 

Οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ όμως, αντιδρώντας υγιώς πολιτικά, ψήφισαν με άλλα κριτήρια. Αφού μόλις λίγες μέρες πριν καταψήφισαν τον υποψήφιο που εκπροσωπούσε το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και ήταν δυνάμει υποστηρικτής της Δεξιάς.

Ποιο λόγο έχει, λοιπόν, ο νέος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ να κάνει το χατίρι του Μητσοτάκη και του καθεστώτος της διαπλοκής και να ακολουθήσει δεξιά πορεία, τη στιγμή που η δεξιά στροφή στο κόμμα του μόλις καταψηφίστηκε εμφατικά από τους ψηφοφόρους;

Η παράδοση της παράταξής του άλλωστε είναι και αντι-Δεξιά και σοσιαλιστική. 

Ο Ανδρουλάκης και το ΚΙΝΑΛ θα κριθούν από την πολιτική που θα ακολουθήσουν το αμέσως επόμενο διάστημα. Αν ακολουθήσουν τον πραγματικό κόσμο, θα συλλάβουν τα μηνύματα της εποχής και θα απαντήσουν στην πρόκληση της αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και στη διαπλοκή, αυξάνοντας έτσι τα ποσοστά της προοδευτικής παράταξης. Καθώς θα προσελκύσουν και θα επαναφέρουν ψηφοφόρους που είτε πήγαν στο σπίτι τους, είτε ψήφισαν Μητσοτάκη και το έχουν μετανιώσει.

Αν πάλι ο Ανδρουλάκης εντυπωσιαστεί από τον εικονικό κόσμο που κατασκευάζει η διαπλοκή και στρίψει το καράβι δεξιά, το μόνο που θα κερδίσει είναι να γίνει δεκανίκι της ΝΔ του Μητσοτάκη και να καταβαραθρωθεί μαζί τους στις επόμενες εκλογές, εισπράττοντας τη μεγάλη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων απέναντι σε μια αποτυχημένη κυβέρνηση. 

Προσωπικά δεν μου φαίνεται ο Ανδρουλάκης να έχει αυτοκτονικές τάσεις. Το πολιτικό του συμφέρον είναι να οδηγήσει το ΚΙΝΑΛ σε μια αυτόνομη κεντροαριστερή πορεία. Από την οποία η προοδευτική παράταξη, ο κόσμος και οι ιδέες της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς δηλαδή, μόνο να ωφεληθούν θα έχουν. 

Ο υγιής πολιτικός ανταγωνισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ και η συμπόρευσή τους στα μεγάλα αντιπολιτευτικά διακυβεύματα θα διευρύνει την αποδοχή των δύο κομμάτων και θα ενισχύσει την επιρροή τους στις επόμενες εκλογές.

Η δεξαμενή από την οποία αντλούν και οι δυο είναι πολύ μεγαλύτερη από το άθροισμα των ψήφων τους στις προηγούμενες εκλογές και γι’ αυτό η λογική «η ζωή σου ο θάνατός μου» που προσπαθούν να τους επιβάλλουν τα ΜΜΕ θα πέσει γρήγορα στο κενό.

Όσοι δεν παρασύρονται από τον εικονικό επικοινωνιακό κόσμο του καθεστώτος της διαπλοκής αντιλαμβάνονται ότι το μέλλον στην Ελλάδα κοιτάει αριστερά. Η Δεξιά δοκιμάστηκε και απέτυχε.

Ο καλύτερος από τους διεκδικητές των προοδευτικών ψηφοφόρων θα κερδίσει τους περισσότερους από αυτούς. 

Τα πολιτικά κόμματα δεν φτιάχνονται ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από την διαπλεκόμενη οικονομική ολιγαρχία. 

Η ανάγκη είναι που καθοδηγεί την ιστορία.

Και όσο η ανάγκη των ψηφοφόρων για οικονομική ανάπτυξη, για κοινωνική ευημερία, για δημόσια υγεία και παιδεία, για περιβάλλον και προσαρμογή στις νέες «πράσινες» συνθήκες που φέρνει η κλιματική κρίση, για δίκαιες εργασιακές σχέσεις, αλλά και για δημοκρατία και για ελευθεροτυπία και για πλουραλισμό και για ισονομία και για δικαιοσύνη με κοινωνικό πρόσημο παραμένει ανικανοποίητη από τη διαπλεκόμενη Δεξιά, τόσο οι προοδευτικές ιδέες του κοινωνικού κράτους και της βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης προς όφελος των πολλών, θα κερδίζουν έδαφος.

«Κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα».

Πηγή: TVXS

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr