«Σε έναν εχθρό αιώνα που δεν αντέχει ευχές» κινείται η «Ποια ζωή» των Κώστα & Φωτεινής Λαμπρίδη

Τα εννέα τραγούδια που απαρτίζουν το άλμπουμ «Ποια ζωή», συστήνουν στη δισκογραφία μια νέα τραγουδίστρια, την Ξένια Γαργάλη, σε μουσική του συνθέτη Κώστα Λαμπρίδη και σε στίχους της αδερφής του και γνωστής δημοσιογράφου, Φωτεινής Λαμπρίδη – σε δύο κομμάτια, το «Αρχή και τέλος» και την «Πεταλούδα», τη μουσική συνυπογράφουν τα αδέρφια Λαμπρίδη. Ουσιαστικά, μέσω αυτού του άλμπουμ επιστρέφει στο τραγούδι η έμπειρη Λαμπρίδη με μια ολοκληρωμένη δουλειά, ύστερα από τις συνεργασίες της με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τη Μελίνα Κανά, τον Σωκράτη Μάλαμα κ.α. 

Το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο είναι ένα όμορφο και άκρως ραδιοφωνικό τραγούδι που μιλάει για το επώδυνο πέρασμα στην ωρίμανση. Ξεχωρίζει για την εμπνευσμένη ενορχήστρωση με τα έγχορδα και το βιολί του Δημήτρη Κουζή στο πρώτο μέρος και με τις κιθάρες και τα ηχητικά εφέ του Γιάννη Παξεβάνη, που παραπέμπουν σε mellotron, καθώς φτάνει προς το τέλος του. Η «Αγκαλιά» είναι ένα ερωτικό τραγούδι, επίσης ραδιοφωνικό μεσ’ στη συμβατική μελωδία του. Ο Λαμπρίδης τό’χει με την τραγουδοποιία, ξέρει να υπηρετεί άψογα τη συνθήκη κουπλέ – ρεφρέν κι εδώ δεσπόζει η τρομπέτα του Βαγγέλη Κατσαρέλη, κάνοντας το άκουσμα σαφώς πιο ενδιαφέρον. Το «Όταν μαζί», σε διφωνία της Γαργάλη με τον Απόστολο Ρίζο, είναι η πρώτη ποπ στιγμή του δίσκου, που…φανκίζει ελαφρώς μέσα από τη χρήση του ηλεκτρικού πιάνου. Το «Αρχή και τέλος» εκπέμπει ένα ρετρό συναίσθημα, τέτοιο ώστε θα μπορούσε να έχει βγει από κάποιο δίσκο της Αλέκας Κανελλίδου στα 80s, εξαιρουμένης της σύγχρονης ενορχήστρωσης του. Με τη «Θλιμμένη πόλη» οι τόνοι πέφτουν, η ενορχήστρωση όμως είναι αυτή που και πάλι συστήνει ένα ιδιαίτερο ηχητικό κλίμα, δίνοντας στο τραγούδι ένα απρόβλεπτο στοιχείο, τουλάχιστον για τα δεδομένα μιας έντεχνης μπαλάντας. Η «Πεταλούδα» φέρει παραδοσιακά στοιχεία και περιέχει πυκνά στιχουργικά νοήματα. Είναι από τα καλύτερα τραγούδια της δουλειάς και το αποδίδουν η Ξένια Γαργάλη ντουέτο με τον Απόστολο Ρίζο. Με την «Πρώτη Σεπτέμβρη» το κλίμα γίνεται αμιγώς λαϊκότροπο. Πρόκειται για ένα ωραιότατο θλιμμένο ζεϊμπέκικο με το μπουζούκι του Νίκου Κατσίκη σε πρώτο πλάνο και με την ευθύβολη στιχουργική γραφή της Λαμπρίδη. Στην «Οικεία ξενιτιά» τραγουδά η Αφροδίτη Μάνου με τη φωνή της να διατηρείται σε πολύ καλά επίπεδα – νομίζω, είναι το τραγούδι που της «πήγαινε» περισσότερο και ευφυώς της δόθηκε. Το «Ποια ζωή» κλείνει με το «Στοίχημα», ακόμη μία μπαλάντα, σχόλιο επί της ουσίας για τις «πρώτες κοινωνικές και ερωτικές αγωνίες» των δημιουργών, όπως σημειώνουν στο ένθετο σημείωμα.

Χωρίς να κομίζει καμία πρωτοτυπία – πόσο μάλλον πρωτοπορία – στο πλαίσιο του λεγόμενου ελληνικού έντεχνου τραγουδιού, το άλμπουμ «Ποια ζωή» περιλαμβάνει ορισμένα καλά τραγούδια, τα οποία ενδεχομένως να έφταναν διαφορετικά σε μας χωρίς τη συγκεκριμένη ενορχήστρωση που επιμελήθηκε ο ίδιος ο συνθέτης. Λίγα χρόνια μετά την έκδοση του άλμπουμ της Γαργάλη με τον Περικλή Μπισκίνη (επίσης με στίχους εν μέρει της Φωτεινής Λαμπρίδη), όπως και τη συμμετοχή της στο πιο πρόσφατο άλμπουμ των Mottet του Σωτήρη Καστάνη, η καλλίφωνη τραγουδίστρια παρουσιάζει τώρα ένα πιο ολοκληρωμένο δισκογραφικό πορτραίτο της και δοκιμάζεται – επιτυχώς κατά τη γνώμη μου – σε ένα αμιγώς έντεχνο ρεπερτόριο και, σίγουρα, διαφορετικό από τις μέχρι τώρα jazzy pop ηχογραφήσεις της.

* Το CD «Ποια ζωή» των Ξένιας Γαργάλη, Κώστα & Φωτεινής Λαμπρίδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» (www.metronomos.gr)