Ρέκβιεμ για μία ψυχούλα

Ο Ρίκος εγκαταλείφθηκε στο κατώφλι ενός μικρού επαρχιακού ξενοδοχείου όταν ήταν κουτάβι 6 μηνών. Ο Κάφρος Α’ τον είδε λίγο φοβιτσιάρη και συμπέρανε ότι ο πανέμορφος σκυλάκος δεν ήταν κατάλληλος για κυνήγι. Το χωριό βρίσκεται στο τέρμα του δρόμου, κρυμμένο ανάμεσα σε ψηλά βουνά και απότομες χαράδρες.

Ο Ρίκος δεν ήξερε τι να κάνει και περιφερόταν νηστικός επί 10-15 μέρες, ζητιανεύοντας στις ταβέρνες τα Σαββατοκύριακα. Όταν οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου τον λυπήθηκαν και τον τάισαν, αυτός ξάπλωσε σε μία καρέκλα και κοιμήθηκε ήσυχος. Είχε βρει την καινούρια του οικογένεια. Από τότε, ο Ρίκος κλαίει γοερά κάθε φορά που ο «μπαμπάς» του απομακρύνεται και συχνά ακολουθεί το αυτοκίνητο για αρκετά χιλιόμετρα. Φοβάται ο καημένος ότι θα τον παρατήσουν ξανά. Τις προάλλες, κάτι παιδιά του χωριού του πέταξαν πέτρες. Η «μαμά» του Ρίκου τους έκανε παρατήρηση και ένας κακιασμένος γέρος, ο Κάφρος Β’, απείλησε να χτυπήσει τη γυναίκα με τη μαγκούρα του. «Ήρθε εδώ από την Αθήνα για να μας το παίξει ζωόφιλη», καυχιόταν μετά στους φίλους του. Δύο μέρες μετά, ο γέρος δεν είχε πάψει να διηγείται το ανδραγάθημά του. Ένα από τα εγγόνια του πέρασε χθες δίπλα από τον Ρεξ και τον κλώτσησε.

Ο Τζώνης ανήκε στον Κάφρο Γ’, μόνιμο κάτοικο του ίδιου χωριόυ. Στα χοντρά χιόνια του περασμένου χειμώνα, ο Κάφρος Γ’ άφησε τον 12χρονο σκυλάκο δεμένο με μια αλυσίδα και νηστικό, μέσα στο κρύο. «Έχει παχύνει και δεν χρειάζεται φαγητό», έλεγε σε όποιον διαμαρτυρόταν.

Κάποιος φιλόζωος πλησίασε το δεμένο ζώο, που έκλαιγε, και απαίτησε από τον Κάφρο Γ’ να του δώσει λίγο φαγητό. «Τι φαγητό; Το πολύ πολύ να του δώσω καμιά σφαίρα», απάντησε ο χωρικός. Στην προσπάθειά του να ελευθερωθεί, ο Τζώνης έπαθε ζημιά στο ποδαράκι του. Ο «μπαμπάς» και η «μαμά» του Ρίκου τον πήγαν στον κτηνίατρο και αποφάσισαν να τον πάρουν στο ξενοδοχείο τους, όταν τον είδαν να γυρίζει την πλάτη και να απομακρύνεται τρέχοντας από τον τόπο του μαρτυρίου. «Ευκαιρία να τον ξεφορτωθώ, τον άχρηστο, αφού δεν κάνει για κυνήγι», σχολίασε ο Κάφρος Γ’. Ο Τζώνης και ο Ρίκος κοιμούνται αγκαλιά και μοιράζουν αγάπη στους επισκέπτες. Ο Τζώνης δεν πλησιάζει ποτέ και για κανέναν λόγο στο παλιό του σπίτι.

Ο Ζέλος ήταν ένας φουντωτός γατούλης, αγαπητός σε όλους, μασκότ της καφετέριας του ίδιου χωριού. Τη μέρα κυκλοφορούσε στο δάσος και κυνηγούσε ζούδια, τη νύχτα έμπαινε στο μαγαζί για να φυλαχτεί από το κρύο και κρατούσε συντροφιά στους ιδιοκτήτες, οι οποίοι ζουν στην ερημική περιοχή 12 μήνες το χρόνο.

Ο Ζέλος ήταν 16 χρονών και ετοιμαζόταν να περάσει ξένοιαστος τα γεράματά του, ώσπου του επιτέθηκε απρόκλητα ένα άγριο σκυλί και τον σκότωσε, την ώρα που ο καημένος ο γάτος έπινε νερό από ένα ρέμα. Ο μεγαλόσωμος σκύλαρος κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί ελεύθερος, αφού ο Κάφρος Δ’ αδιαφορεί για την επιθετική συμπεριφορά του απέναντι σε άλλα πλάσματα. Τα Σαββατοκύριακα, το χωριό γεμίζει από παιδικές φωνούλες. Οι τακτικοί επισκέπτες πηγαίνουν για καφέ και ρωτούν τι απέγινε ο Ζέλος. Ο «μπαμπάς» και η «μαμά» του αδικοχαμένου γατάκου τον θρηνούν απαρηγόρητοι. Κάποιοι φίλοι τους συμβούλευσαν να προχωρήσουν σε μηνύσεις, αλλά εκείνοι δεν θέλουν να χαραμίσουν την αξιοπρέπειά τους σε μάταιη μάχη με το τέρας της γραφειοκρατίας.

Η ζωή στην ορεινή κοινότητα με τον ανεπτυγμένο τουρισμό συνεχίζεται κανονικά, αλλά οι Κάφροι με τις κυνηγετικές στολές και καραμπίνες, και με τις μαγκούρες, εξακολουθούν να χτυπούν το ντέφι, χειμώνα-καλοκαίρι. Τα φαντάσματα του Ζέλου και τόσων αθώων ψυχών που σπαταλήθηκαν στον βωμό της made in Greece «ζωοφιλίας» ακούγονται να ουρλιάζουν τη νύχτα στις πλαγιές, μαζί με τους λύκους των γύρω βουνών και των γύρω χωριών.