«Πορτόνι»: Περιοδικό κορφιάτικου ταμπεραμέντου

Η ιδέα του περιοδικού «Πορτόνι» υπήρχε επί χρόνια, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού, ίσως υποσυνείδητα ακόμη και από τα χρόνια του σχολείου, όταν η ιστορία ήταν ένα στεγνό, απομαγευμένο μάθημα. Η αφήγηση του παρελθόντος, για να είναι αποτελεσματική, οφείλει να κρατάει πάντα τον μαγικό της χαρακτήρα. Και πώς γίνεται αυτό αν όχι με τις λέξεις, που αραδιασμένες στο χαρτί και φορτωμένες μνήμες και συναίσθημα ανακαλούν επιτακτικά τα γεγονότα και σε σπρώχνουν να τα κάνεις μέρος του εαυτού σου; Ξεκινήσαμε λοιπόν να δουλεύουμε μικρά και πρωτότυπα διηγήματα, βασισμένα σε κάποιο άγνωστο ή γνωστό γεγονός της τοπικής ιστορίας και της λαογραφίας της Κέρκυρας. Στόχος πρωταρχικός ήταν να κατακτηθεί το νεανικό κοινό, που θεωρείται και το πιο δύσκολο, αλλά και μικρότερες ηλικίες, με μόνιμη στήλη ιστορίας για παιδιά, αλλά και στήλη που δίνει λογοτεχνικό βήμα στην παιδική πένα. Το περιοδικό συνεπώς είναι ένας συνδυασμός και ένα μπλέξιμο της ιστορίας με τη λογοτεχνία. Εκτός αυτού όμως φιλοξενεί και άρθρα καθαρά ιστορικά και λαογραφικά, τεκμηριωμένα ως επί το πλείστον σε πρωτότυπες πηγές που αναδεικνύουν νέες πτυχές και παραμερισμένα πρόσωπα της τοπικής ιστορίας, δοσμένα όμως και αυτά, όσο γίνεται, μακριά από το σκληρό ακαδημαϊκό ύφος.

Η ιδέα για την οποία συνωμότησε το σύμπαν

Το πρώτο έμψυχο δυναμικό για την πραγμάτωση της ιδέας εντοπίστηκε σε κύκλο φίλων και ερευνητών που αγαπούσαν να γράφουν και το οποίο σταδιακά άρχισε να διευρύνεται. Ετσι ένα βροχερό απόγευμα του Νοεμβρίου ο πυρήνας μιας παρέας που έμελλε να γίνει μεγαλύτερη στη ζεστή γωνιά μιας ιταλικής τρατορίας, ανάμεσα σε κούπες κόκκινο κρασί, γέλια, εκμυστηρεύσεις και πυρετώδεις ανταλλαγές ιδεών, γεννήθηκε το «Πορτόνι». Μια ιδέα βέβαια όπως αυτή της δημιουργίας ενός περιοδικού, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, μπόρεσε και υλοποιήθηκε μέσα από μια συμπαντική συνωμοσία και μέσα στο κλίμα του ενθουσιασμού που μας είχε πραγματικά συνεπάρει – οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν έμοιαζαν να ξεπερνιούνται με σχετική ευκολία.

Σε απόλυτη εναρμόνιση με τα κείμενά μας σχεδιάστηκε και το περιοδικό: ασπρόμαυρο με ατμόσφαιρα ρετρό, ωστόσο αποπνέοντας φρεσκάδα και ενώνοντας το τώρα με το τότε με κορφιάτικο ταμπεραμέντο. Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους απεικονιζόταν ένα μισάνοιχτο πορτόνι (όπως λέγεται η είσοδος ενός σπιτιού στην κερκυραϊκή διάλεκτο), κάπου στην παλιά πόλη της Κέρκυρας. Εκείνο το πρώτο τεύχος ξεφυλλίζοντάς το τώρα και τη στιγμή που το τέταρτο ήδη έχει πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο, ήταν σαφώς μικρότερο σε έκταση σε σχέση με τα επόμενα, έχει όμως τη γλυκιά αδεξιότητα των πρωτόπειρων πραγμάτων. Οι συντάκτες του περιοδικού ευελπιστούν να είναι σαν τους περιηγητές του 18ου και του 19ου αιώνα, να μη μένουν  δηλαδή στο προφανές, αλλά να αναζητάνε την κρυμμένη πλευρά του νησιού, την αληθινή. Με έναν μοναδικό τρόπο όσοι προσκλήθηκαν ή ήρθαν αυτοβούλως να γράψουν σε τούτο το περιοδικό έμοιαζε σαν να μπήκαν αμέσως στο πνεύμα του, αβίαστα και χωρίς προσπάθεια.

Αχίλλειο, Ποντικονήσι, Λιστόν, Μον Ρεπό, Σολωμός, Καποδίστριας, Πολυλάς: μέρη και πρόσωπα που έγιναν φθαρμένες τουριστικές ατραξιόν για χιλιάδες επιβάτες πούλμαν, εισπράττοντας αμέτρητα επιφωνήματα θαυμασμού και χιλιογραμμένα άκαμπτα πονήματα. Από την άλλη μια κλειστή, συχνά ερμητικά, πνευματική ελίτ που στεγάζεται σε ωραία ζεστά κτίρια, απορώντας και οργανώνοντας διαλέξεις για την αδιαφορία και τη γενική κατάπτωση της νέας γενιάς, που θέλει μεν να την καλωσορίσει στα δώματά της, αλλά όταν χτυπά το μπατιδούρο της πόρτας της κάνει πως δεν ακούει. Σε αυτούς τους νέους ανθρώπους απευθύνεται πρωτίστως το «Πορτόνι». Μια μικρή πρώτη αρχή είναι μόνο με την ελπίδα ωστόσο να μεγαλώσει ο κύκλος της συνεισφοράς σε έναν τόπο, που οι ανθρώπινες επιλογές και μόνο οδήγησαν στην παρακμή του και αυτές είναι πάλι που θα τον οδηγήσουν στην αναγέννησή του.

– Η Πέπη Γιάννου είναι αρχισυντάκτρια του περιοδικού

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα Documento