Το ποντίκι που βρυχάται

Η εικόνα του Γιάννη Μουζάλα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικός καθρέφτης του προσφυγικού/μεταναστευτικού ζητήματος. Ο ίδιος άνθρωπος που τον Νοέμβριο του 2016 ανέλαβε το διακεκαυμένο χαρτοφυλάκιο ακμαίος και αισιόδοξος το παρέδωσε 16 μήνες αργότερα με την υγεία του κλονισμένη και με το βλέμμα μονίμως συννεφιασμένο.

Είχε, από την αρχή ως το τέλος, τις καλύτερες των προθέσεων και την καρδιά του στο σωστό σημείο. Δούλεψε πολύ και συγκρούστηκε ανελέητα με το τέρας. Ηττήθηκε, χωρίς να ηττηθεί. Ο πάνσοφος ελληνικός λαός τον επιβράβευσε αφήνοντάς τον εκτός Ευρωβουλής, παραχωρώντας γενναιόδωρα την ψήφο του σε φωτισμένους υποψηφίους με εγνωσμένη δράση και προσωπικότητα, όπως ο Αλέξης Γεωργούλης. Αυτό, πάλι, θα μπορούσε να είναι ο πολιτικός καθρέφτης της χώρας.

Ο Μουζάλας βγήκε 9ος στο ψηφοδέλτιο του ΣυΡιΖα, δηλαδή τρίτος αναπληρωματικός πίσω από τον Ποταμίσιο Δανέλλη και τον Πασόκο Κουρουμπλή και τους τακτικούς Παπαδημούλη, Κουντουρά, Αρβανίτη, Κούλογλου, Γεωργούλη, Κόκκαλη. Τουλάχιστον μας άφησε παρακαταθήκη την εύστοχη ομιλία του στην ημερίδα του Documento για την επέλαση της ακροδεξιάς.

Η επέλαση της ακροδεξιάς πιστοποιήθηκε και στην Ελλάδα έξι Κυριακές αργότερα, με φορέα όχι πια τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, που έχασε για μια χούφτα ψήφους την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, αλλά την παράταξη που στέγασε το μεσαιωνικό όνειρο του νοικοκυραίου και την πολιτική σκέψη κολοσσών της δημοκρατίας, όπως ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Άδωνις, ο Κυρανάκης, ο Μπογδάνος και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.

Επειδή κανένας από αυτούς τους ομορφάντρες δεν είχε διάθεση να καταστρέψει την υγεία του σαν τον Μουζάλα, ο κλήρος για το προσφυγικό/μεταναστευτικό έπεσε σε έναν πρώην Πασόκο, τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. Και το πρώτο βήμα, πριν ακόμη στεγνώσουν οι σαμπάνιες, ήταν η αστυνομοποίηση του ζητήματος, για να μη νομίσει ο αγλαός ψηφοφόρος ότι η Ν.Δ. αστειευόταν.

Το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής καταργήθηκε από την πρώτη μέρα και οι αρμοδιότητές του πέρασαν στο υπουργείο Προ-Πο, στάνταρ άσος δηλαδή το ματσάκι. Μπροστά στα γκλομπ, τις ασπίδες και τα κράνη, κανένας μετανάστης δεν έχει πιθανότητες να πετύχει γκολ και μάλιστα εκτός έδρας.

Το δικαίωμα των απόρων μεταναστών στο κοινωνικό κράτος αφαιρέθηκε με μαχαίρι, τα επιδόματα τοκετού αποφασίστηκε να δίνονται μόνο σε παιδιά Ελλήνων, οι δομές που φρόντιζαν για την όποια ρύθμιση του αριθμού των μεταναστών παραμερίστηκαν, οι καταλήψεις που τουλάχιστον παρείχαν στέγαση εκκενώθηκαν, τα γρανάζια της «σοβαρής Χρυσής Αυγής» τέθηκαν σε λειτουργία.

Και ο νοικοκύρης που στις ελεύθερες ώρες του αποθεώνει τον Αντετοκούνμπο βάλθηκε να πανηγυρίζει. «Πνίγηκαν άλλοι είκοσι λάθρο, ζήτω η Ελλάς!» «Το φορτηγό κονιορτοποίησε ένα παιδάκι πέντε χρονών, ένας τζιχαντιστής λιγότερος!» «Τα ΜΑΤ μπουκάρισαν στην κατάληψη, η ευνομία επιστρέφει!» «Μία μάνα κάηκε μαζί με το μωρό της, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια!» «Οι σκηνές ξηλώθηκαν και τα ντουβάρια χτίστηκαν, μπράβο στα ντουβάρια!»

Άνθρωποι κυνηγημένοι και αθώοι διέσχισαν την ίδια θάλασσα που διέσχισε ο πρόσφυγας παππούς μου, για να έρθουν να πεθάνουν αβοήθητοι στη χώρα όπου 50% των πολιτών εύχονται, με την ψήφο τους, «ψόφο». Ίσως να είναι και περισσότεροι, αλλά πολλοί ντρέπονται να το ομολογήσουν. Ο ρατσισμός απλώνεται στην ελληνική κοινωνία σαν καρκίνος, ιδίως τώρα που η κυβέρνηση τον απενοχοποίησε.

«Το ζήτημα δεν είναι πλέον προσφυγικό, αλλά λαθρομεταναστευτικό», δήλωσε από το αγαπημένο του γυαλί ο υπουργός Ανάπτυξης. «Υποανάπτυξης», έπρεπε να λέγεται το χαρτοφυλάκιό του, αν όχι ολόκληρο το γκουβέρνο. «Οι παράτυποι μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα στην ανθρωπιστική βοήθεια», συμπλήρωσε περιχαρής ο τσεκουράτος, σαν όψιμη ντουντούκα του ναζισμού.

Ο Μπογδάνος βγήκε και τιτίβισε ότι οι αυξημένες ροές οφείλονται σε συμπαιγνία του Τσίπρα με τον Ερντογάν, αλλά ευτυχώς αυτόν δεν τον παίρνει στα σοβαρά κανένας. Εκτός από τους 20.000 Αθηναίους που τον έστειλαν στη Βουλή.

Η εικόνα του Γιάννη Μουζάλα, που είναι 64 ετών αλλά μοιάζει 84, καθρεφτίζει το μέγεθος του προβλήματος. Η μικρή και χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν έχει τις δυνατότητες να το λύσει ούτε να το μετριάσει σε αισθητό βαθμό. Αυτό που μπορεί να πράξει είναι να το χειριστεί με ανθρώπινο πρόσωπο, όπως έπραξε στο μέτρο των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων της η προηγούμενη κυβέρνηση. Δυνατότητες δεν είχε, μπορεί να μην είχε ούτε ικανότητες, αλλά τουλάχιστον είχε αγαθές προθέσεις. Αυτό στις μέρες μας δεν μπορεί να θεωρείται αυταπόδεικτο.

Με τις ευλογίες 2,25 εκατομμυρίων πολιτών που επανέφεραν αυτοδύναμους τους ίδιους ανθρώπους που έσπρωξαν τη χώρα στον γκρεμό, η Ελλάδα κλείδωσε την ανθρωπιά της στο χρονοντούλαπο και βάδισε στα χνάρια του Σαλβίνι, του Όρμπαν και ασφαλώς του Τραμπ, που αποτελεί ζωντανή, παγκοσμίου επιπέδου δεξαμένη της ξενοφοβικής ιδεολογίας. «Ο βίος αβίωτος», λοιπόν, και στο Αιγαίο πέλαγος. Απελάσεις ώσπου να σβήσει ο ήλιος. Το ποντίκι που βρυχάται.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επέτρεψε να τετραπλασιαστεί ο πληθυσμός της Μόριας μέσα σε ένα τρίμηνο μόνο και μόνο για να αποκτήσει άλλοθι στην πολιτική των «pushbacks», δηλαδή του «άντε πνίξου». Άνοιξε την πόρτα στη λογική της «κλειστής πόρτας», ίσα ίσα για να εξευμενίσει τους οργισμένους από την κωλοτούμπα των Πρεσπών ψευτοπατριώτες που τη στήριξαν. Μετέτρεψε τον ρατσισμό σε επίσημη γραμμή του κράτους και απαιτεί να συνταχθούν μαζί της οι απόγονοι μικρασιατών προσφύγων και πάμπτωχων μεταναστών.

«Στο μέλλον θα ψηφίζετε από τον τόπο της διαμονής σας», υποσχέθηκε ο Μητσοτάκης στους Έλληνες εμιγκρέδες, σε ένα διάλειμμα του κρατικοδίαιτου parents’ weekend στο Αμέρικα. Σαν να λέμε, ότι η Σμυρνιά γιαγιά μου θα είχε δικαίωμα ψήφου στις τουρκικές εκλογές του 1923. Αν δεν βρισκόταν κάποιος Βορίδης της εποχής να την εξωπετάξει από τη βάρκα…