Περί της «βιοποικιλότητας» των αναρχικών

Μια αγαπητή συντρόφισσα από τα παλιά δηλώνει συχνά στην παρέα «Εγώ είμαι αναρχική». Τής επισημαίνω πώς θεωρώ απαραίτητο να συμπληρώνει «Αναρχική της Αριστεράς».

Παραξενεύτηκε στην αρχή, κρίνοντας ίσως από τον αριστερό εαυτό της: «Μα υπάρχει και δεξιός αναρχισμός;»

Φυσικά και υπάρχει. Δεν (κάνει ότι) το αγνοεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης (που τα βλέπει όλα κόκκινα) αλλά πραγματικά δεν το ξέρουν και πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Και όμως, από τη βεντάλια του αναρχισμού δεν απουσιάζει κανένα χρώμα:

■ Αναρχοατομισμός. Εγωκεντρισμός του ατόμου απέναντι στην κοινωνία. Ο Στίρνερ της «Ένωση των Εγωιστών» επικρίθηκε από τον κομμουνιστή Ενγκελς ως ο απορριπτέος «καβαλάρης του γερμανικού ιδεαλισμού, που στράφηκε προς τον υλισμό και τον εμπειρισμό. Η τέλεια έκφραση της παρούσας ανοησίας».

■ Αναρχισμός μπακουνικός. Οι σχέσεις με τον κομμουνισμό διερράγησαν κάθετα και οριστικά στην 1η Διεθνή με τις ομηρικές ιδεολογικές συγκρούσεις Μάρξ-Μπακούνιν.

■ Αναρχοχριστιανισμός. Κίνημα λευκων για απελευθέρωση σκλάβων και κολίγων. (Adin Ballou, Leo Tolstoy, David Lipscomb, Nikolai Berdyaev, Jacques Ellul).

■ Αναρχοπρωτογονισμός. Εισηγητής της ριζικης αποανάπτυξης.

■ Οικοαναρχισμός. Οπαδοί του αναρχοκολεκτιβισμού των κοινοτήτων, με ουδέτερο πολιτικό πρόσημο.

■ Αναρχοκομμουνισμός. Αμεσοδημοκράτες, υπέρ της κατάργησης του κράτους, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διαχείρισης τους από δίκτυο εθελοντικών συνεταιρισμών ισότιμων παραγωγών.

■ Αναρχοσυνδικαλισμός. Υπέρ του επαναστατικού συνδικαλισμού που αποσκοπεί στην οικονομική ένωση των εργατών και οριζόντια οργανωμένης, αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας με συνδικαλιστική δομή.  Εχθρικός προς αυτό που χαρακτήριζε «γραφειοκρατικό λενινισμό της Οκτωβριανή επανάσταση του 1917».

■ Αναρχοκαπιταλισμός ή αναρχνεοφιλελευθερισμός, στο πιο ακραίο του. Που αναζητεί την πλήρη απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους. Κυρίως τα …φορολογικά και τα εργασιακά. Ο Ρόθμπαρντ θα το πει απερίφραστα: «Για πρώτη φορά όσο θυμάμαι “η πλευρά μας” οικειοποιηθήκαμε μια κρίσιμη λέξη από τον εχθρό. Ο όρος “ελευθεριακοί” ήταν από καιρό απλά μια ευγενική λέξη για τους αριστερούς αναρχικούς, δηλαδή για τους αναρχικούς που είναι κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είτε της κομμουνιστικής είτε της συνδικαλιστικής σχολής. Αλλά τώρα τον όρο τον έχουμε πάρει εμείς»

■ Αναρχοφασισμός. Ο ακροδεξιός αναρχικός χορευτής Πιέτρο Βαλπρέντα με το «εμπρηστικό» γκρουπούσκουλο του (Circolo anarchico), το οποίο τρόμαζε τους άλλους αναρχικούς και στο οποίο ο ιταλικές μυστικές υπηρεσίες «φύτεψαν» τον πράκτορα Σαλβατόρε Ιπολίτο και τον νεοναζιστή Μάριο Μερλίνο. Παράλληλα με το σύνθημα «Βόμβες, Αίμα, Αναρχία» ο Βαλπρέντα δεν δίσταζε να έχει παρτίδες με τον Αντονίνο Σοττοσάντι γνωστό και ως «Nino il fascista».

Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 η βόμβα-βαλίτσα που έβαλε ο Βαλπρέντα –σύμφωνα με την κατάθεση του οδηγού ταξί το οποίο πήρε για να τον μεταφέρει σε μια απόσταση μόλις 110 μετρων- στην Banca Nazionale dell’Agricoltura της Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου, εξερράγη και σκότωσε 17 άτομα ενώ τραυμάτισε 88. Σε πλήρη συντονισμό με άλλες 3 εκρήξεις στο Μιλάνο και τη Ρώμη μέσα σε μια ώρα. Ηταν τα χρόνια της «Στρατηγικής της Εντασης» της ιταλικής SID (Servizio Informazioni Difesa).

Την αντεκδίκηση για τη διαπιστωμένη βιαιότητα/αυθαιρεσία των αστυνομικών (εκπαραθύρωση του αναρχικού Πίνο Πινέλι) και δικαστικών ερευνών εις βάρος των αναρχικών πήρε, δολοφονώντας τον εισαγγελέα Οκόρσιο, η ακροδεξιά οργάνωση Movimento Politico Ordine Nuovo. 

Με τον ειδικό «νόμο Βαλπρέντα» ο χορευτής αποφυλακίστηκε 3 χρόνια μετά· το 1972. Σε αλλεπάλληλες δίκες που ακολουθησαν οι ευθύνες για την πολύνεκρη έκρηξη καταλογίστηκαν διαδοχικά άλλοτε στους αναρχικούς κι άλλοτε στους νεοφασίστες της Ordine Nuovo. Με απόφαση του ιταλικού Αρειου Πάγου στην τελική αναψηλάφηση του 1985 αθωώθηκαν όλοι. Νεοφασίστες και αναρχικοί. Η τορινέζικη «La Stampa», ιδιοκτησίας Ανιέλι, έγραψε για τον φασίστα: «Ο Μάριο Μερλίνο, ο αναρχικός, αθωώθηκε μετά από έφεση». Ο Paolo Cucchiarelli της «Ουνιτά» χαρακτηρίζει αθώο τον Πινέλι αλλά όχι και τον Βαλπρέντα, ενώ πολλές αναρχικές ομάδες δεν τον «πήραν πάνω τους».

Το 2009 ο Ιταλός Πρόεδρος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο συναντήθηκε και ζήτησε συγνώμη Ταπό τη χήρα του Πινέλι. Ο Ντάριο Φο εμπνεύστηκε το έργο του «Ο θάνατος ενός αναρχικού».

Το έγκλημα έμεινε «ορφανό». Ενα τοτέμ του βαθέος κράτους, ένα είδος «Μαρφίν» α-λά ιταλικά.

Υ.Γ: Το λένε εξ΄ άλλου ευθαρσώς: «Ιδια είν΄ τ΄  αφεντικά – δεξιά κι αριστερά». Για …κεντροδεξιούς δεν λένε τίποτα.