Όταν μιλά η κάλπη

Εκλογές 2012, λίγο πριν βγουν τα τελικά ποσοστά των Κομμάτων, αλλά με το αποτέλεσμα και την κατάταξη τους να είναι γνωστή εδώ και λίγες ώρες. Απόψεις, απόψεις, ο καθένας με τη δική του, την άλλοτε γεμάτη θυμό, άλλοτε καθοδηγούμενη απ’ την κομματική γραμμή και πειθαρχία, άλλοτε από σύνεση και ωριμότητα, άλλοτε απλά από το «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος».

Για να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά πριν βάλουμε τα κλάματα, τα γέλια και πριν κατηγορήσουμε τους συμπολίτες μας που ψήφισαν (τους απέχοντες δεν τους υπολογίζω ως τέτοιους, συγγνώμη).
Το ΠΑΣΟΚ απλά καταβαραθρώθηκε. Δε γνωρίζω αν ο ελληνικός λαός το τιμώρησε λόγω των πολιτικών του ή του αμίμητου μότο του 2009 («λεφτά υπάρχουν»), που ήταν από τα γελοιότερα ψέματα που έχουν ειπωθεί στην ελληνική προεκλογική ιστορία. Το πιθανότερο είναι και για τα δύο. Όπως και να ‘χει, το αποτέλεσμα είναι πως, στην ελληνική συνείδηση, το ΠΑΣΟΚ θεωρείται βασικός υπαίτιος μιας σωρίας λανθασμένων πολιτικών επιλογών, τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η Νέα Δημοκρατία, πρώτο κόμμα με πολύ μικρό ποσοστό, ανίκανο για τη δημιουργία αυτοδύναμης κυβέρνησης, έχασε ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν προς το κόμμα του Πάνου Καμμένου, της Χρυσής Αυγής και του ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Και τα δύο μεγάλα κόμματα, οι βασικοί εκπρόσωποι του πελατειακού συστήματος και οι βιτρίνες της ηθικής κρίσης στην Ελλάδα, έχασαν τη δύναμή τους, όντας ανίκανα να πείσουν και να συσπειρώσουν, όχι μόνο τους πολιτικά ανεξάρτητους πολίτες, αλλά και μεγάλο ποσοστό της κομματικής τους βάσης. Ας χαιρετίσουμε, λοιπόν, αυτό το –έστω μικρό- πολιτικό ξύπνημα των Ελλήνων, που, για πρώτη φορά στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, ξέφυγαν από τα τετριμμένα και τόλμησαν να στηρίξουν κάτι διαφορετικό. Μια εποχή άρχισε να δύει και είναι αυτή του παλαιοκομματισμού, του δικομματισμού και ό, τι αυτό συνεπάγεται. Προτείνω να αντιμετωπίσουμε την τιμωρία σαν βάση, πάνω στην οποία θα μπορέσει να οικοδομηθεί κάτι καινούριο, πιο υγιές και καθαρό.

Ναι, ναι, ναι… Μπήκε στη Βουλή η Χρυσή Αυγή κι έκανε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά πολλών να χορέψουν κλακέτες. Δικαιολογημένα, μιας και δεν πρόκειται για πολιτικό κόμμα, αλλά για οργάνωση με ανύπαρκτο πολιτικό λόγο κι εγκληματικές, ακροδεξιές επιταγές. Η κατάσταση απαιτεί απόλυτη ψυχραιμία (δεν πρόκειται να ξαναμπεί στη Βουλή ούτως ή άλλως) και –κυρίως- ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ. Δε νομίζετε πως πρέπει να δούμε ποιος ακριβώς ήταν ο λόγος που οδήγησε το 8% των ψηφισάντων να την στηρίξουν; Μα φυσικά ο προφανής: Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και όχι μόνο στην ίδια χώρα, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας και οι ανθρώπινες τάσεις είναι ίδιες διαχρονικά. Όταν, λοιπόν, στη Γερμανία μετά την κρίση του 1929 έλαβε την εξουσία το Ναζιστικό Κόμμα, να είστε σίγουροι πως το μικρότερο ποσοστό από όσους το είχαν στηρίξει ανήκαν ιδεολογικά σε αυτό. Το μεγαλύτερο μέρος ήταν πολίτες από όλα τα λαϊκά στρώματα –κυρίως τα κατώτερα αστικά και τα λαϊκά- που στράφηκαν σε αυτό για ψυχολογικούς λόγους. Πάντα οι οικονομικές κρίσεις προκαλούν έντονες τάσεις εσωστρέφειας στο λαό και του δημιουργούν την επιθυμία να αναζητήσει πολλές φορές σκληρές κι απλές (στην κατανόηση) λύσεις. Ποιο ποσοστό των συμπολιτών μας μπορούσε να καταλάβει τις προτάσεις του Στέφανου Μάνου; Ποιο ήταν το ποσοστό όσων έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν και να κατανοήσουν το Μνημόνιο, τη σημασία του ή να μεταφράσουν σε απλούστερους όρους το περιεχόμενό του; Πόσοι από τους συμπολίτες μας άραγε ξέρουν ότι «οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι» ή έχουν ακουστά τον Κέυνς; Πολλοί λίγοι… Και ας παραδεχθούμε πως είναι ΚΑΙ δική μας ευθύνη ο σκοταδισμός του Έλληνα, η έλλειψη παιδείας κι έλλειψης κινήτρων για ελεύθερη σκέψη. Ήταν ΚΑΙ στο δικό μας χέρι να αποτρέψουμε μια τόσο μεγάλη «νίκη» της Χρυσής Αυγής, αλλά ΟΛΟΙ περιοριστήκαμε χρόνια τώρα στο να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να εθελοτυφλούμε. Ήταν μαθηματικά βέβαιη η άνοδος της Χρυσής Αυγής, ωστόσο προτιμήσαμε να εγκλωβιστούμε στον «ακαδημαϊκό» ξερολισμό μας, να μιλάμε για νούμερα και «πρέπει», την ώρα που η ελληνική κοινωνία εξέπεμπε σήμα κινδύνου. Απαραίτητηπροϋπόθεση για την ύπαρξη/διατήρηση/εύρυθμη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας είναι η ύπαρξη της αστικής τάξης. Όταν αυτή για τον οποιονδήποτελόγο συρρικνώνεται δραματικά, όλες οι επιλογές που απέχουν από τα αστικά κόμματα είναι αναμενόμενες. Αφού τραβήξουμε όλοι τα μαλλιά μας για την είσοδοτης ΧΑ στην Βουλή, ας κάτσουμε να σκεφτούμε ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ η δημοκρατία μας είχε ήδη πληγεί και ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ στο μέλλον θα μπορέσουμε ναπροστατεύσουμε τη χώρα από αυτές τις εγκληματικές επιλογές των πολιτών της.

ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγάλος νικητής ή ο μεγάλος ηττημένος; Τίποτε από τα δύο, ακόμα τουλάχιστον. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ορίσει ο οποιοσδήποτε την πραγματική έκβαση αυτών των εκλογών. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο μια ιδεολογική νίκη, αλλά μία νίκη διαμαρτυρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ απετέλεσε μια δεξαμενή ψηφοφόρων των παρωχημένων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΚΚΕ), που θέλησαν να τους στείλουν μήνυμα δυσαρέσκειας.
Πολυκομματική Βουλή, με νέα κόμματα και πρόσωπα. Γιατί όχι; Κάθε άποψη σε μια δημοκρατία είναι σεβαστή. Μάλιστα, όσο πιο γελοία είναι μια άποψη, τόσο καλύτερο είναι να ακούγεται. Ο Έλληνας δεν είναι βλάκας. Ναι, είναι κακομαθημένος, αλλά όχι χαζός. Όταν έρθει η ώρα, ξέρει να τιμωρεί αυτούς που δεν κατάφεραν να τον πείσουν ή να τον κάνουν υπερήφανο. Στα τρωτά αυτής της ίσως εντάσσεται η απουσία των Οικολόγων Πράσινων, ενός κόμματος αντίστοιχο του οποίου υπάρχει σε κάθε ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα. Η Ελλάδα, φυσικά, έχει δρόμο ακόμα μέχρι να χαρακτηριστεί ως τέτοια.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σε μια εποχή που τείνει να κάνει μόδα την απουσία ιδεολογιών και να φέρει στο προσκήνιο μόνο διλήμματα στους ψηφοφόρους, οι Έλληνες (και οι Γάλλοι) έδειξαν πως πάντα η ουσία δε θα βρίσκεται στην μαθηματικοποιημένη απεικόνιση της πραγματικότητας. Η πολιτική δεν είναι απότοκος της οικονομίας, αλλά το αντίθετο. Όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται, τότε το σύστημα χάνει ταυτόχρονα την ισορροπία του. Ίσως σε αυτές τις εκλογές ο Έλληνας ψηφοφόρος να ήρθε πολύ κουρασμένος από τις επιστημονικές θεωρίες και τις παραδοχές. Ίσως να ένιωσε πως η πολιτική είχε χάσει τον ανθρωποκεντρισμό της και είχε ταχθεί σε κάτι αόριστο, άπιαστο, δυσνόητο. Θα μου πείτε «Γιατί, ήταν ποτέ ανθρωποκεντρική;». Όχι. Θα έπρεπε να γίνει, όμως. Θα έπρεπε να απαλλαγεί και από τους λαϊκιστές, αλλά και από τους τεχνοκράτες της μπουρζουαζίας.
Ας κλάψουμε, λοιπόν, επειδή δεν επετεύχθη αυτό, κι όχι επειδή –με την έμμεση, δική μας συναίνεση- μπήκε η Χρυσή Αυγή στη Βουλή.

Και πιο ψύχραιμα, δε χρειάζεται να κλάψουμε για τίποτα. Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι κατά 70% η αντανάκλαση της αλλαγής στην ελληνική νοοτροπία, η οποία είναι ακόμα μεν χωρίς ταυτότητα, αλλά υπάρχει. Είναι πρωτεϊκή και είναι δική μας η ευθύνη να την δρομολογήσουμε προς κάτι ουσιαστικό. Κατά 30% είναι η αντανάκλαση της ίδιας της κρίσης, που δεν ήταν ποτέ οικονομική, αλλά κρίση ήθους και ταυτότητας.
Ήρθε η ώρα να ανασκουμπωθούμε και να ανασυγκροτηθούμε. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Πρώτα με τον εαυτό μας κι έπειτα με τον κάθε συμπολίτη μας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr