Όταν η άκρα δεξιά έμαθε για την Judith Butler…

Επιφανές στέλεχος ακροδεξιού πολιτικού σχηματισμού, συντάσσει στο γραφείο του  ομιλία ενόψει συγκέντρωσης για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής με τον τίτλο «Έλληνας δε γίνεσαι, γεννιέσαι», ακούγοντας ραδιόφωνο. Την ίδια ώρα, ξεκινά εκπομπή αφιερωμένη στο θεωρητικό έργο της Καθηγήτριας Ρητορικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, Judith Butler «Η Judith Butler επεκτείνοντας τη διατύπωση της Simon de Beauvoir ότι γυναίκα δε γεννιέσαι αλλά γίνεσαι, αμφισβητεί το διπολικό σχήμα άνδρας – γυναίκα και το υπόρρητο αυτονόητο της ετεροφυλοφιλικής κανονικότητας, ερμηνεύοντας τη συγκρότηση της ταυτότητας με κοινωνικούς όρους μέσα από πειθαρχικές συνθήκες…» Το στέλεχος εξοργίζεται, αφού καταλαβαίνει ότι « μετά την αμφισβήτηση της ελληνικότητας μας, σειρά θα πάρει η αμφισβήτηση του ανδρισμού μας» και ξεκινά εντατικές διαβουλεύσεις με τους συμβούλους του.

Η ιστορία ,παρά τα στοιχεία αληθοφάνειας της, είναι φανταστική (προς το παρόν) αλλά φωτίζει μια πτυχή της δημόσιας συζήτησης για την Ιθαγένεια και τη μεταναστευτική πολιτική, αυτή που προσλαμβάνει την έννοια του «πολίτη» με όρους βιολογικού ντετερμινισμού και επιδίδεται σε μια υστερική διεκδίκηση μιας κληρονομικής «ελληνικής» καθαρότητας. Εξάλλου, η εθνικιστική ιδεολογία που αυτές τις μέρες ξεδιπλώνεται στα τηλεοπτικά πάνελ, αντιλαμβάνεται  το «έθνος» ως ουσία που προϋπάρχει των άλλων προσδιορισμών, συγκροτώντας ένα συνεχές ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, αλλά υπόκειται σε διαρκείς απειλές και πρέπει να διαφυλαχθεί.

Έτσι, η εθνική ταυτότητα φυσικοποιείται συνδεόμενη άρρηκτα με την καταγωγή και τον πολιτισμό και αξιώνει μια ενότητα περιφρουρημένη μέσα από τον αποκλεισμό του «Άλλου». Έναν αποκλεισμό που δεν περιορίζεται μόνο στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά επεκτείνεται στο λόγο και την ορατότητα.

Οι «Άλλοι» είναι αδιαφανείς και αόρατοι. Είναι «η γυναίκα που καθαρίζει το σπίτι και φροντίζει τη γιαγιά», «το παιδί που μαζεύει τις ελιές  και κάνει ένα μεροκάματο στην οικοδομή», «αυτοί που μαζεύουν τα πορτοκάλια και τις φράουλες της ελληνικής γεωργίας» (για 5ευρώ ημερησίως), «μια από τις 40 Βουλγάρες που προσεχώς αναμένονται» (από τα δίκτυα της διεθνούς σωματεμπορίας), «οι ένοικοι των ισογείων των πολυκατοικιών μας ή αυτοί που ευθύνονται για τη δυσοσμία της Μενάνδρου», είναι οι κηλίδες αίματος στο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως ή Ομόνοιας και ένας αριθμός πνιγμένος στη θάλασσα του Αιγαίου που διαρκώς μεγαλώνει. Είναι ακόμα οι θαμώνες της διπλανής θερμοκοιτίδας του μαιευτηρίου, οι συμμαθητές μας ή οι συμφοιτητές μας με μια μικρή διαφορά: δε διαθέτουν ελληνική ταυτότητα.

Είναι μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς, αντικείμενα προσβολών και διακρίσεων, ποτέ όμως υποκείμενα δικαίου και φορείς δικαιωμάτων. Απέκτησαν ορατότητα πρόσφατα, διαμεσολαβημένη από τη δημόσια διαβούλευση για το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια και τα πολιτικά δικαιώματα. Μια νομοθετική πρωτοβουλία με ασάφειες και αδικαιολόγητες εξαιρέσεις των θυμάτων των ανορθολογικών και περιοριστικών νομιμοποιητικών διαδικασιών. Παρόλ’ αυτά όμως είναι καρπός διεκδικήσεων και άτολμο βήμα στην κατεύθυνση απεγκλωβισμού από το «Έλληνας δε γίνεσαι, γεννιέσαι» αποκρυσταλλωμένο στον ισχύοντα Κώδικα Ιθαγένειας με τη θλιβερή αποκλειστικότητα του «δικαίου του αίματος»

Από κει και πέρα, οι ξενοφοβικές ιαχές του ΛΑΟΣ και η άκομψη παραποίηση των αντίστοιχων ευρωπαϊκών νομοθεσιών από τη Νέα Δημοκρατία, δε φαίνεται να χρίζουν της αναμενόμενης ανταπόκρισης από την κοινωνία, αφού σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO το 65% των πολιτών συμφωνεί με την απόδοση Ιθαγένειας στους μετανάστες δεύτερης γενιάς.  Αντίστοιχα ήταν τα ευρήματα σε παλιότερη έρευνα της Κάπα Research. Ενώ η επίκληση δημοψηφίσματος από φορείς που κινούνται εκτός δημοκρατικού πλαισίου, όπως η Χρυσή Αυγή, φαντάζει μάλλον αντιφατική. Σε κάθε περίπτωση ,όμως, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούν επίδικο κανενός δημοψηφίσματος, αλλά απαράγραπτη πτυχή κάθε κράτους δικαίου. Και η νομική θωράκιση ανθρώπων που γεννήθηκαν και ζουν σ’ ένα κράτος, είναι ένα απ’ αυτά.

Σ’ αυτές τις  συνθήκες, η τρέχουσα νομοθετική πρωτοβουλία δε μπορεί να νοηθεί παρά ως αρχή για την ανάγκη συνολικής επαναχάραξης της μεταναστευτικής πολιτικής, σε δημοκρατική κατεύθυνση. Γιατί η δημοκρατία δεν αντανακλάται στον καθρέφτη, ούτε στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά στα μάτια του «Άλλου».

ΥΓ: Η αμφισβήτηση  των όρων συγκρότησης της έμφυλης  ταυτότητας και του σεξουαλικού  προσανατολισμού, αποτελεί όντως έναν επόμενο στόχο!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr