«Όχι ζωντανά ζωάκια εδώ»

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ αγκαλιάζω τον γατούλη μου. Τον μάζεψαν μωράκι από τους δρόμους της Αθήνας κάποιοι καλοί Σαμαρείτες, τον φιλοξένησαν, τον περιέθαλψαν, τον τάισαν, τον ζέσταναν και τελικά τον χάρισαν σε έναν άλλο καλούτσικο άνθρωπο, ο οποίος αγαπάει τα ζωάκια και δεν μπορούν να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτά.

Eίδα τις προάλλες είδα στο Twitter που με σόκαρε βαθύτατα. Σε σκουπιδοτενεκέδες στη Θάσο, ο Δήμος κόλλησε αφίσες που γράφουν: «Όχι ζωντανά ζωάκια εδώ»! Μάλιστα το αυτοκόλλητο είχε και το σκίτσο δύο μικροσκοπικών γατιών, ή ίσως κουταβιών, που εκτοξεύονται στον κάδο από τα άκαρδα χέρια κάποιου ασυνείδητου. Και από κάτω αναφέρει τις κυρώσεις που προβλέπει ο (λέμε τώρα) νόμος: 30 χιλιάρικα πρόστιμο, αυτόφωρο, πιθανόν και φυλάκιση.

Μέχρι τώρα, πίστευα ότι ο πάτος του γαλανόλευκου βαρελιού ήταν οι φωτεινές πινακίδες στους δρόμους, που επισημαίνουν τα απολύτως αυτονόητα. «Φίλε οδηγέ, δεν παραβιάζουμε τον κόκκινο σηματοδότη». «Δεν ξεπερνάμε τα όρια ταχύτητας». «Δίνουμε προτεραιότητα στους πεζούς». Όμως, όχι. Υπάρχει και ακόμα πιο κάτω και το ανακάλυψα με το θλιβερό αυτοκόλλητο της Θάσου.

Ποιος οδηγός χρειάζεται να του υπενθυμίσεις ότι το κόκκινο φανάρι είναι για να σταματήσεις το γαμω-αυτοκίνητό σου; Τι σόι λαός χρειάζεται καθημερινό δασκάλεμα για τα όρια ταχύτητας; Τι φάρα είμαστε, που πρέπει να της κάνεις πενηνταράκια την προτεραιότητα των πεζών έναντι των οχημάτων;

Να σας πω εγώ τι φάρα είμαστε. Είμαστε η φάρα που βάζει αυτοκόλλητα στους κάδους για να αποτρέψει τη δολοφονία αθώων πλασμάτων. Δεν θα ερμηνεύσω την εντολή του Δήμου Θάσου ως «πετάξτε τα ζωάκια σας κάπου αλλού», όπως έκαναν μερικοί χρήστες του διαδικτύου, θα σας παραπέμψω όμως στις πολυάριθμες μη κερδοσκοπικές ζωοφιλικές οργανώσεις, για να πληροφορηθείτε από αρμόδια χείλη πόσα –χιλιάδες- περιστατικά εγκαταλελειμμένων, κακοποιημένων ή και πεθαμένων ζώων αντιμετωπίζουν καθημερινά.

Νεογέννητα σκυλάκια και γατάκια κλεισμένα μέσα σε σακούλες και πεταμένα στα σκουπίδια, νεκρά ή ζωντανά. Ζωάκια παρατημένα σε αγρούς, όπως τότε που βρήκα τα πρώτα μου ψιψίνια σ’ ένα χωράφι κοντά στο σπίτι. Πλάσματα του αγρού που γίνονται στόχος για κυνήγι με αυτοκίνητα, όπως οι λαγοί στην Κρήτη. Σκυλιά φύλακες που αφήνονται δεμένα στο έλεος της πυρκαγιάς ή που εκτρέφονται σιωπηρά για παράνομες κυνομαχίες. Οικόσιτα σκυλιά ή γατιά που εγκαταλείπονται απορημένα σε απομακρυσμένα χωριά στο τέλος κάποιας «εκδρομής».

Γαϊδουράκια που χρησιμοποιούνται για να κουβαλάνε χοντρούς τουρίστες και υπέρβαρες βαλίτσες στα νησιά. Άλογα ιππασίας για την τέρψη των λουομένων, σκαρφαλωμένων στην πλάτη τους για βουτιές. Πουλιά και άγρια ζώα στόχοι για σκοποβολή σε κυνηγότοπους, που παραμένουν σε ισχύ ακόμα και σε κατακαμένα νησιά όπως η Ρόδος. Σκυλιά που κωλόγεροι δένουν σε προφυλακτήρες αυτοκινήτων και τα σέρνουν στην άσφαλτο.

Φόλες, ατελείωτες φόλες, με τις οποίες αποδεκατίζεται ο πληθυσμός των αδέσποτων και συχνά δεσποζόμενων ζώων, γιατί έτσι, «γαυγίζουν και ενοχλούν» ή «δεν αντέχονται οι βρωμόγατες». Πώς ακριβώς να παρηγορήσει κανείς το ζεύγος των Ιταλών, που ξεκίνησαν να εξερευνήσουν ακατοίκητο νησάκι της Μεσσηνίας και γύρισαν κλαμμένοι στην Καλαμάτα με το σκυλάκι τους νεκρό από δηλητήριο;

Έχω γυρίσει όλο τον πλανήτη, ίσαμε 55 χώρες αν δεν έχασα το μέτρημα, και σας ορκίζομαι ότι δεν έχω δει πουθενά λαό και χώρα να κακομεταχειρίζεται τα ζώα όσο οι Έλληνες και Ελλάδα. Μάλιστα περισσότερο απ’ όλους έχω την αίσθηση ότι τα αγαπούν και τα φροντίζουν οι Τούρκοι, που εμείς τους θεωρούμε απολίτιστους και βγάζουμε φλύκταινες όποτε ακούμε το όνομά τους.

Ναι , οι Τούρκοι. Πικρή και οδυνηρή για τον μπολιτιζμό μας αλήθεια, αλλά αλήθεια.

Στα όρια του τραγικού κυμαίνεται και η πολιτική μας για τα αδέσποτα, αλλά ας δεχθούμε ότι αυτό περιλαμβάνεται μέσα στο γενικότερο χάος που βασιλεύει γύρω μας. Το πρόβλημά μου δεν είναι η Ελλάδα, αλλά ο Έλληνας. Ο λαός που θεωρεί τα ζώα όντα κάποιου κατώτερου θεού ή διαόλου, τα κακοποιεί για να σπάσει πλάκα, μαθαίνει τα παιδιά του να τα κακοποιούν, έπειτα κακοποιεί ο ίδιος τα παιδιά του. Ή μήπως δεν πάει έτσι; Η βαναυσότητα είναι βαναυσότητα και δεν σταματάει για να μετρήσει πόσα πόδια έχει το πλάσμα ούτε νοιάζεται αν αυτό έχει φωνή για να ζητήσει έλεος. Οι περισσότεροι σίριαλ κίλερς κακοποιούσαν ανυπεράσπιστα ζώα όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά.

«Όχι ζωντανά ζωάκια εδώ». Το θυμάται και νιώθω το μυαλό μου να βράζει. Όπως έγραψα την επόμενη μέρα στο Twitter (μαζεύοντας μια χιλιάδα like), είμαι ένας άνθρωπος ήρεμος, που δεν έχει πειράξει ποτέ κανέναν στη ζωή του και θεωρεί αδιανότητο να σηκώσει χέρι ενάντια σε οποιονδήποτε. Όταν όμως σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και δω μπροστά μου κάποιον κανάγια που βάζει φόλες ή κακοποιεί ζωάκι, είμαι βέβαιος ότι θα χάσω ό,τι έχει απομείνει από την ψυχραιμία μου και θα χυμήξω τυφλωμένος πυξ λαξ, χωρίς να υπολογίσω τίποτε.

Εγώ μπορεί να καταλήξω στη φυλακή, αλλά αυτός θα πληρώσει. Ακριβά. Πολύ ακριβά. Για παραδειγματισμό και για να φοβηθούν οι άλλοι. «Χαλάλι το λερωμένο μου μητρώο», θα πω, μέσα από το ωραίο μου κελί. Στη μνήμη της Σβουρίτσας μου, που ξεψύχησε τη νύχτα της Παρασκευής στην αγκαλιά μου, με αίματα στο στόμα, και όλων των ζώων με ή χωρίς όνομα που σφαγιάστηκαν ή κάηκαν ή δηλητηριάστηκαν από ανθρώπινο χέρι. Ο γατούλης που αγκαλιάζω τα βράδια στο σπίτι δεν ήταν μόνος του. Το συντροφάκι του το έχασε πριν από μερικές μέρες και τώρα γυρίζει στα άδεια δωμάτια μελαγχολικός και απορημένος.