Ο Κυριάκος που βρήκε το χρυσό λέοντα

Παραβολές, μεταφορές, αλληγορίες και συμβολισμοί, που δείχνουν τόσο την πτώση του ανθρώπου, όσο και την αδυναμία του να συμπεριφέρεται κανείς ως τέτοιος, εμφανίζονται διαχρονικά και διδάσκονται μέσα από μια πλούσια βιβλιογραφία, η οποία αν και βρίθει από παραδείγματα, είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή, δεν παύει όμως να μας ξαφνιάζει εμφατικά παρουσιάζοντας διηγήσεις του παρελθόντος, τις οποίες θαυμάζουμε για την ακρίβειά τους σήμερα.

Έχω και στο παρελθόν αναλύσει διάφορες πτυχές του προφίλ του σημερινού πρωθυπουργού, των χρηματοδοτών αλλά και όσων τον υπηρετούν. Είναι άτομα χωρίς ιδεολογία και πίστη σε οτιδήποτε, εργάζονται αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους και εύκολα αλλάζουν αφεντικά. Είδαμε την αγυρτεία, τη φαιδρότητα, την αστάθεια, τον ακροδεξιό λόγο ορισμένων υπουργών, την απαιδευσία των γόνων και των «αρίστων», την αναίδεια, την αναισχυντία, την δολιότητα, την υποκρισία και πολλά άλλα αντικοινωνικά χαρακτηριστικά που ενσαρκώνει σήμερα η νεοφιλελεύθερη ΝΔ. Πρόσφατα είδαμε ακόμη ένα χαρακτηριστικό του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, και δεν είναι άλλο από τη δειλία. 

Κατά τη διάρκεια λοιπόν μιας ακόμη αποτυχημένης συνεδρίασης στη βουλή με σκοπό να στοχοποιήσει τον Σύριζα, η κυβερνώσα ακροδεξιά απουσίαζε από τα έδρανα, αφήνοντας τον Αλέξη Τσίπρα να σφυροκοπά αδιάκοπα και ανελέητα επί μισή ώρα περίπου την λιποψυχία, την ατολμία, την αβουλία, την αστάθεια και τη δειλία του Μητσοτάκη. Τέτοια ταπείνωση πρωθυπουργού είχε να δει η βουλή από την εποχή του αλήστου μνήμης αρχιερέα Σημίτη και το «ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» που ακόμη και σήμερα στοιχειώνει τους τοίχους της βουλής. Αυτή η ροπή λοιπόν προς τη δειλία του Μητσοτάκη μας θύμισε έναν από τους πιο ωραίους και παιδαγωγικά διαφωτιστικούς μύθους του Αισώπου.  

Ήταν κάποτε, που λέτε, ένας τύπος, ο οποίος ήταν πολύ πλούσιος και φιλάργυρος και συνάμα πάρα πολύ φοβητσιάρης και δειλός. Αυτός λοιπόν ο δειλός τύπος βρήκε μπροστά του ένα χρυσό λιοντάρι και άρχισε να διαλογίζεται μέσα του: «Τώρα τι κάνω, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρω τι λογής χαρακτήρα να κρατήσω. Αλήθεια τώρα, αισθάνομαι εκτός εαυτού και δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω διχαστεί εντελώς, από τη μία η φιλαργυρία μου και από την άλλη η τεράστια δειλία της καρδιάς μου. Τι ατυχία είναι αυτή, τι σόι δαιμόνιο έφτιαξε αυτό εδώ το χρυσό λιοντάρι; Η ψυχή μου κάνει πόλεμο με τον εαυτό της αντιμέτωπη με όσα αντικρίζει. Από τη μια λατρεύει το χρυσάφι, ναι, βεβαίως, έλα όμως που από την άλλη φοβάται τη μορφή που έχει πάρει αυτός ο χρυσός! Με έχει πιάσει αληθινή λαχτάρα να αδράξω αυτό το τυχερό· αλλά τι να κάνω που ο χαρακτήρας μου με κρατάει μακριά του; Καταραμένη τύχη, από τη μία μου χαρίζεις και από την άλλη δεν με αφήνεις να τα πιάσω! Διάβολε, κοίτα παράδοξο: τελικά ο θησαυρός που βρήκα δεν φέρνει την ευχαρίστηση! Άχαρο μου βγήκε το χάρισμα των θεών! Τι θα γίνει, λοιπόν; Τι στάση να κρατήσω; Τι λογής τέχνασμα να μεταχειριστώ; Το βρήκα: θα πάω να κουβαλήσω εδώ πέρα τους υπηρέτες και τους σκλάβους μου. Αυτοί θα επιφορτιστούν με το καθήκον να μεταφέρουν το πράγμα, συμπράττοντας όλοι μαζί, έτσι πολυάριθμοι που είναι. Όσο για σένα Κυριάκο», σκέφτηκε, «θα κάθεσαι να κοιτάζεις από μακριά». 

Αυτό έπαθε λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης… βρήκε το χρυσό λέοντα. Του πέταξε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στα πόδια του την «εξουσία» και χρυσάφια, για να τον κάνει πρωθυπουργό και αυτός από δειλία και μικροψυχία τα αφήνει όλα στους δούλους του. Μια μικροψυχία τόσο εμφανής, που όπως μας λέει ο Αριστοτέλης, είναι η έλλειψη σθένους, είναι η αδυναμία της ψυχής να επιφέρει οτιδήποτε κρίσιμο: ούτε ευτυχία αλλά ούτε και ατυχία, ούτε τιμή, ούτε και ατιμία… μια μετριότητα. 

Περίλυπο τον είδαμε να σέρνεται υποβασταζόμενος από τα ακροδεξιά του δεκανίκια, για να ψηφίσει στη βουλή, υποχωρητικός από φόβο μπροστά στους Τούρκους, άφωνος από δειλία για τις δηλώσεις του υπουργού του, ο οποίος μίλησε για συνεκμετάλλευση με την Τουρκία των ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο, ανίκανος να αρθρώσει μια κουβέντα για το φιάσκο με τον Πιπίνη και την Βενεζουέλα, άφαντος για το Κυπριακό και αόρατος για την ιμπεριαλιστική επέμβαση των Τούρκων στη Συρία εναντίον των Κούρδων. Ειδικά με τους Κούρδους φαίνεται να ζηλεύει την ατιμία που διέπραξε η κυβέρνηση Σημίτη και θέλει να την επαναλάβει. Ούτε μια ανακοίνωση δεν τολμούν να βγάλουν μην τυχόν και κακοκαρδίσουν τον Ερντογάν. Τέτοιες ατιμίες μόνο δειλοί τις κάνουν. Έτσι ήταν, τέτοια έκαναν και το ίδιο θα συμβαίνει και στο μέλλον με ουτιδανούς πρωθυπουργούς και μέτριους πολιτικούς. 

Η γενναιότητα ενός πρωθυπουργού δεν φαίνεται από την ευκολία που έχει να κόβει συντάξεις, να λεηλατεί την κοινωνία του, να σηκώνει κοντέινερ με βιβλία από τα Εξάρχεια, ή να εκτοπίζει ανήμπορους και ανυπεράσπιστους μετανάστες. Ούτε είναι δείγμα γενναιότητας να ξελασπώνει τις γάτες Ιμαλαΐων, να χαρίζει ή να κουρεύει χρέη για τους άφραγκους «λεφτάδες» του «ελληνικού επιχειρείν». Αυτά τα κάνουν οι δειλοί, οι άνανδροι και οι υποταγμένοι. Η γενναιότητα φαίνεται στην εξωτερική πολιτική και από το πώς ένας πρωθυπουργός προασπίζεται την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και τα δίκαια του δικού του λαού και των άλλων. Αλλά πάντα δειλή, εθελόδουλη και ευθυνόφοβη δεν ήταν η δεξιά και η ακροδεξιά;  

Το ρολόι όμως μετράει αντίστροφα για τέτοιους πρωθυπουργούς και τέτοιες κυβερνήσεις. Όσο και να καθησυχάζουν τον κιοτή πρωθυπουργό οι δούλοι των αφεντικών του, ο λαός δεν θα μείνει άπραγος. Δεν ξέρουν οι δύστυχοι άραγε, ότι ο λαός δεν είναι μια άβουλη και άμορφη μάζα αλλά πραγματικοί άνθρωποι με ανάγκες καθημερινές και απαιτήσεις για δικαιοσύνη και ελευθερία και αργά ή γρήγορα θα αντιδράσει; Δεν αντιλαμβάνονται, τι έχουν κάνει οι λαοί στην ιστορία, για να τα πετύχουν όσα έχουν πετύχει ανά τους αιώνες και πολύ περισσότερο δεν αντιλαμβάνονται πού έστειλαν οι κοινωνίες τους δειλούς πρωθυπουργούς και τους δουλοπρεπείς υπηρέτες τους; Η ιστορία μας έχει διδάξει, και δη η πολύ πρόσφατη, ότι η μαρμάγκα έφαγε «εξυπνότερους πολιτικούς» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη (βλέπε Γιώργο Α. Παπανδρέου), δεν θα φάει τους «διορισμένους»;

ΥΓ. Ένα ακόμη επεισόδιο από τις «οικογενειακές ιστορίες», αγιοποίησης μιας κρατικοδίαιτης οικογένειας που σελεμίζει εις βάρος της κοινωνίας, είδαμε στο «Ενώπιος Ενωπίω». Όταν έχεις απέναντί σου έναν αμακατζή πρωθυπουργό δεν μιλάς για πολιτική αλλά για τα «ντολμαδάκια» του δεσποτισμού που τον έκαναν δειλό.  

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr