Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου για την παράσταση «Κάποιος να με Προσέχει»: Αν μας σώζει κάτι, αυτό είναι η ανθρωπιά μας

Οι τρεις πρωταγωνιστές  είναι οι ήρωες του σκληρού, αστείου και συνάμα ποιητικού έργου του Ιρλανδού Frank McGuinness, «Κάποιος να με Προσέχει». Οι τρεις ηθοποιοί, Αντίνοος Αλμπάνης, Σωτήρης Σκάντζικας, Δημήτρης Παπαγεωργίου και η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπούλου -όλοι απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν- διηγούνται μια ιστορία εγκλεισμού, ανθρωπιάς και επιβίωσης. Μιλήσαμε με τον Δημήτρη Παπαγεωργίου για το θέμα της παράστασης, τη χιουμοριστική πλευρά του έργου και για την ξεχωριστή χημεία των συντελεστών της παράστασης.

Tο έργο “Κάποιος να με προσέχει” έχει ως θέμα την ομηρία τριών πολιτών που είναι έγκλειστοι σ’ ένα κελί στο Λίβανο. Πρόκειται επί της ουσίας για ένα παιχνίδι επιβίωσης. Ποιο είναι το νόημα του έργου και πως αυτό αφορά τους σημερινούς θεατές;

Αρχικά επιτρέψτε μου μια ένσταση, θεωρώ ότι το θέμα του έργου επί της ουσίας δεν είναι  ένα παιχνίδι επιβίωσης, τα παιχνίδια προϋποθέτουν κανόνες, το θέμα του έργου κατά την άποψη μου,  είναι μια άνευ κανόνων  προσπάθεια επιβίωσης τριών διαφορετικών ανθρώπων, μέσα σε μια απάνθρωπη και βάναυση κατάσταση ομηρίας, όπου ανά στιγμές εμφανίζεται το παιχνίδι ως μηχανισμός επιβίωσης.

Ο συγγραφέας Frank McGuiness πολύ σοφά εστιάζει στην ανθρώπινη κατάσταση και θέτει σημαντικά ερωτήματα, πως καταφέρνει ένας άνθρωπος να παραμείνει άνθρωπος κάτω από ακραίες συνθήκες, όπως αυτές μιας ομηρίας; είναι ικανός να διατηρήσει την λογική του υπό την μόνιμη παρουσία του  φόβου;

Ποια ένστικτα είναι αυτά που τελικά οδηγούν τον άνθρωπο στην επιβίωση όταν περνάει δοκιμασίες που θυμίζουν κόλαση;

Η ψυχική και νοητική αντοχή είναι τελικά θέμα πίστης; θέμα αγάπης; Τι είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανό; η πίστη στον συνάνθρωπό σου;  η πίστη σε κάτι ανώτερο;  η και τα δυο;

Η διαδρομή αυτών των ομήρων ξεκινάει από ένα εξαιρετικά εύθραυστο παρόν και ακολουθεί μια τροχιά προς ένα επικίνδυνο και αβέβαιο μέλλον, μέσα σε αυτή τη διαδρομή γεννιούνται  τρία πράγματα, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη για τον άνθρωπο, για τον άγνωστο διπλανό  μας, που ίσως να είναι και η σωτηρία μας.

Σε αυτά τα τρία στοιχεία εγώ προσωπικά βρίσκω το νόημα του έργου, ένα τέτοιο νόημα έχω την εντύπωση πως πάντα θα αφορά του θεατές, ιδιαίτερα σε εποχές όπου η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη δοκιμάζονται καθημερινά.

Πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας.

Θα ήθελα πρωτίστως να ευχαριστήσω την Αθανασία Καραγιαννοπούλου,  που μου εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Άνταμ, για μένα ήταν ευλογία να βρεθώ σε μια παράσταση που είναι τόσο κοντά στην καρδιά της.  Ο Άνταμ είναι ένας Αμερικανός στρατιωτικός νευρολόγος, τοποθετημένος στο Λίβανο, είναι ο πρώτος που πέφτει θύμα απαγωγής, άρα βρίσκεται και περισσότερο χρόνο σε κατάσταση ομηρίας, ως νευρολόγος και άνθρωπος της λογικής, βρίσκει τρόπους για να διατηρεί την συνοχή του, είναι πειθαρχημένος,  συγκρίνει θρησκευτικά κείμενα, γυμνάζεται, βουτάει μέσα στις μνήμες των δύσκολων παιδικών του χρόνων, εξετάζει από την αρχή τα τραύματα που αγνοούσε, αναζητώντας την αλήθεια μέσα του,  επινοεί μαζί με τον Έντουαρντ (Αντίνοος Αλμπάνης) και τον Μάικλ (Σωτήρη Σκάντζικα) παιχνίδια ταινιών, ‘’γράφει’’ φανταστικά γράμματα στα αγαπημένα του πρόσωπα και μέσα από τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης, μέσα από όλες τις κακουχίες, σμιλεύει πεισματικά έναν άλλο εαυτό, ταυτόχρονα αναζητά την πραγματική δύναμη και την γαλήνη που θα τον λυτρώσει, έχοντας πάντα πίστη στους άλλους δυο συγκρατούμενους του.

Ο Άνταμ αγαπάει την πατρίδα του και τους ανθρώπους της,  όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να αμφισβητεί τους τρόπους που λειτουργεί και σκέφτεται ο δυτικός κόσμος, σχολιάζει την αξία της ανθρώπινης ζωής και ανησυχεί για τους συγκρατούμενους του, όπως και για τον ίδιο. Ο ρόλος μου είναι ένας υπερήφανος και δυνατός άνθρωπος, ευγενικός,  δίκαιος και σκληρός, στο κέντρο της ψυχής του υπάρχει μια τεράστια ρωγμή.

 Ποια είναι η ματιά της σκηνοθέτιδος Αθανασίας Καραγιαννοπούλου απέναντι στο έργο και πώς προβάλλει τη χιουμοριστική του πλευρά, σε μια υπόθεση που εκ πρώτης όψεως φαίνεται αρκετά σκληρή;

Η σκηνοθετική ματιά της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου είναι πάντα αντισυμβατική, σε όλα τα έργα που ανεβάζει υπάρχει πάντα αυτή η σπάνια τόλμη, δεν φοβάται τίποτα, πιστεύει και αγαπά τους ηθοποιούς της, αυτοσχεδιάζει μαζί τους, τους λυγίζει, τους σπάει, μεταμορφώνει και μεταμορφώνεται, θα πάρει τα μειονεκτήματα ενός ηθοποιού και θα τα κάνει ερμηνευτικά ατού. Είναι η περίπτωση του σκηνοθέτη που θα ματώσει μαζί με τον ηθοποιό, γιατί και η ίδια είναι μια εξαιρετική ηθοποιός.

Φροντίζει κάθε λεπτομέρεια, ερευνά ακατάπαυστα και γίνεται ένας ωκεανός πληροφοριών.

Αυτή η παράσταση λοιπόν δεν αποτελεί εξαίρεση, εδώ η Αθανασία Καραγιαννοπούλου θεωρώ ότι ξεπερνά τον εαυτό της, όχι μόνο κάνει όλα τα παραπάνω, αλλά προσεγγίζει το έργο με μια απίστευτη ιερή ευαισθησία, με μια ουμανιστική οπτική, ουσιαστικά σε αυτό το έργο επιχειρεί την ανατομία της ανθρώπινης ψυχής, αυτή η σκηνοθεσία της  ερευνά σε βάθος την ανθρώπινη φύση, εδώ η σκληρότητα και το χιούμορ συνυπάρχουν. Ας μην ξεχνάμε πως όλα γίνονται για την επιβίωση.

Ένα από τα βασικά εργαλεία της, ο αυτοσχεδιασμός, στόχος της οι λεπτές αποχρώσεις των χαρακτήρων, επιμένει στο χιούμορ που θυμίζει ζωή και όχι στο χιούμορ που θυμίζει ανέκδοτο, κάθε λέξη σε αυτή τη σκηνοθεσία έχει το ειδικό βάρος της, από σκηνή σε σκηνή αποκαλύπτεται η επιμονή της στην λεπτομέρεια.

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να μπορέσει να επιβιώσει;

Ο άνθρωπος είναι ικανός να φτάσει στα άκρα όταν τίθεται το ζήτημα της επιβίωσης.

Όταν λέω άκρα εννοώ μέχρι και τον κανιβαλισμό, υπάρχουν γνωστά παραδείγματα, όπως αυτό του τραγικού ατυχήματος στις Άνδεις το 1972.  Ίσως στο βάθος μας  τα ένστικτα μας ουσιαστικά να μην διαφέρουν από αυτά του λιονταριού η του λύκου.

Όμως αν μας σώζει κάτι μέχρι σήμερα ως είδος, αυτό είναι η ανθρωπιά μας.

Ίσως ακουστεί σκληρό αλλά αν κάποιος απαρνηθεί την ανθρωπιά του, προκειμένου να επιβιώσει, ουσιαστικά δεν θα έχει επιβιώσει, απλά θα συνεχίσει να αναπνέει όντας νεκρός.

Είστε όλοι (οι τρεις ηθοποιοί και η σκηνοθέτης) απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Πόσο βοηθάει αυτό τη συνεργασίας σας;

Ξέρετε εμείς του Θεάτρου Τέχνης έχουμε όντως έναν κοινό θεατρικό κώδικα, δεν είναι μύθος, μοιραζόμαστε σχεδόν την ίδια τρέλα, γνωρίζουμε τις ίδιες ιστορίες και τις φυλάμε σαν θησαυρό. Οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ τυχερός που συναντήθηκα ξανά με την Αθανασία και τον Αντίνοο και που γνώρισα τον Σωτήρη.

Όλοι οι απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης τις περισσότερες φορές, νιώθουμε με την ίδια καρδιά, βλέπουμε με τα ίδια μάτια.

Αυτό όπως φαντάζεστε κάνει τα πράγματα πιο εύκολα.

Ποιες συνεργασίες θα ορίζατε ως ορόσημο στην καριέρα σας;

Στην καριέρα μου όσο αφορά το θέατρο, πολύ σημαντική υπήρξε για μένα η παράσταση “ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ” του Martin Crimp το 2007, η συγκεκριμένη συνεργασία ήταν μια σπάνια συνάντηση έντεκα ηθοποιών του Θεάτρου Τέχνης που είχαν κοινό όραμα, μέχρι σήμερα θεωρώ ότι αυτή η παράσταση μου έμαθε πράγματα, που θα μάθαινα ίσως σε δέκα παραστάσεις μαζί. Μια σπάνια θεατρική εμπειρία, υπό την μαγική καθοδήγηση της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Όσο αφορά την τηλεόραση δεν θα ξεχάσω ποτέ την συμμετοχή μου στα “ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΒΗΣ” το 2005, ήταν για μένα μια υπέροχη συνθήκη, η πρώτη μου σειρά, ένα εκπληκτικό ιστορικό μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη που μιλούσε για την καταστροφή της Σμύρνης πήρε ζωή στην μικρή οθόνη, σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη στην ΕΡΤ, τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω;   “έζησα” μια ολόκληρη εποχή και διδάχτηκα πολλά για τον ελληνισμό εκείνης της περιόδου.

Ποιες συμβουλές θα δίνατε σε ένα ηθοποιό που ξεκινάει τώρα;

Αν έχω να δώσω κάποια συμβουλή, αυτή έχει να κάνει με την αφοσίωση και κυρίως με την αγάπη, αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους και τον εαυτό σου, δεν μπορείς να υπάρξεις ουσιαστικά μέσα στην θεατρική διαδικασία, μιλάω για έρωτα, τον πρώτο έρωτα, αυτού του είδους η αφοσίωση απαιτείται εν τέλει.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τα σχέδια μου αφορούν μόνο την πορεία αυτής της παράστασης. Περνάω πολύ όμορφα, νιώθω πλήρης και ευγνώμων. Γενικότερα δεν θα έλεγα ότι μου αρέσουν τα σχέδια, προτιμώ να με εκπλήσσει η ζωή με τα δικά της.

INFO:

Θέατρο Βεάκη

Στουρνάρη 32 Τηλ. 2105223522

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00