"Να πάρετε τους πρόσφυγες στα σπίτια σας" – Μια οικογένεια ανέργων τούς πήρε!

της Μαρίας Λούκα

Πριν από λίγο καιρό, ο Guardian παρέθεσε την αριθμητική της ντροπής για τη διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης στην Ελλάδα, με ένα κατατοπιστικό ρεπορτάζ. Σύμφωνα με αυτό, από το 2015 μέχρι σήμερα διοχετεύτηκαν στη χώρα 803 εκατομμύρια δολάρια (740,65 εκατ. ευρώ) για τους πρόσφυγες, ωστόσο στη συντριπτική τους πλειονότητα διαβιούν σε σκηνές, εκτεθειμένες στο κρύο και τη ζέστη, σε no man’s land μακριά από τον χάρτη και από κάθε έννοια ανθρώπινου πολιτισμού. Σε αντιπαραβολή, μια οικογένεια ανέργων με σχεδόν μηδαμινά εισοδήματα στη Νίκαια κατόρθωσε επί έναν χρόνο να φιλοξενήσει μια οικογένεια προσφύγων προσφέροντας στέγη, φαγητό, συντροφιά και μπόλικη αγάπη και αποδεικνύοντας ότι η αλληλεγγύη είναι μια υπόθεση ψυχής και συνείδησης, που δεν χρειάζεται μεσολάβηση από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και χρηματικά ποσά με πολλά μηδενικά.

Λίγο κάτω από τη φασαριόζικη και πάντα γκρίζα Πέτρου Ράλλη, εκεί που αναπνέει η προσφυγική μνήμη της Νίκαιας σε μονώροφα ή διώροφα σπίτια με ασβεστωμένους τοίχους και βασιλικούς στις αυλές, ζουν ο Σταμάτης, η Κατερίνα και οι δύο γιοι τους. Από τον Φλεβάρη του 2016 προστέθηκαν στην οικογένειά τους άλλα τρία μέλη, η Μαρία, η Άουα και ο Σέτι. 

Η Μαρία είναι η μασκότ του σπιτιού, αυτή που σε υποδέχεται τελετουργικά μόλις ανεβαίνεις τα σκαλιά με φωνές και παλαμάκια. Ακούει και στο όνομα «Μπίμπι». Όταν πρωτοήρθε στο σπίτι, δεν είχε κλείσει ούτε έναν χρόνο ζωής. Η Κατερίνα όταν μιλούσε γι’ αυτήν έλεγε «baby», που στο μωρουδίστικο λεξιλόγιό της μεταφράστηκε σε «Μπίμπι». Είναι ένα χαριτωμένο πλέον δίχρονο πλάσμα με περίτεχνα κοτσιδάκια στα μαλλιά και παρδαλά φορέματα. Στην πραγματικότητα είναι μια εκκολαπτόμενη σταρ του θεάτρου, γεμάτη νάζια και πόζες μιας άδολης παιδικότητας που απώθησε γρήγορα τις τραυματικές εμπειρίες των πρώτων μηνών της ύπαρξής της, τότε που διέσχιζε στην αγκαλιά της μάνας της την έρημο με τα πόδια και το Αιγαίο με μια βουλιαγμένη βάρκα. Σ’ αυτό το σπίτι έσβησε το πρώτο της κεράκι, έκανε τα πρώτα της ατσούμπαλα βήματα και άρθρωσε τις πρώτες τις λέξεις στα ελληνικά. 

«Εμείς πέρσι με το μεγάλο προσφυγικό ρεύμα πηγαίναμε στην Ε1 που είχαν συγκεντρωθεί πολλοί πρόσφυγες και βοηθούσαμε ως εθελοντές, αλληλέγγυοι. Ήταν Φλεβάρης, τα σύνορα είχαν ξεκινήσει να κλείνουν και ο κόσμος στον Πειραιά έπεφτε σαν τα κοτόπουλα από τις αρρώστιες. Μας πήρε ένας φίλος και μας είπε ότι υπάρχει μια μαμά μ’ ένα μωρό σε άσχημη κατάσταση και αν θα μπορούμε να τους φιλοξενήσουμε για λίγο στο σπίτι. Τις πήραμε, λοιπόν, μαζί με τον θείο τους. Η μικρή ήταν μια μέρα πριν από την πνευμονία, κυριολεκτικά, μας το επιβεβαίωσε ο γιατρός που την εξέτασε την επόμενη μέρα. Στην αρχή ήθελαν να φύγουν, για να πάνε στην Ειδομένη και από εκεί στη Γερμανία. Παρακολουθούσαμε ειδήσεις στα διεθνή δίκτυα και κατάλαβαν ότι τα σύνορα έχουν σφραγιστεί. Βλέπαμε με την Άουα τον κόσμο να κοιμάται μες στις λάσπες στην Ειδομένη, να προσπαθεί απελπισμένα να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει και κλαίγαμε παρέα. Ο Σταμάτης μας κορόιδευε. Μας έλεγε να σταματήσουμε να κλαίμε και να δούμε τι θα κάνουμε. Έμειναν εδώ τα παιδιά και ακολουθήσαμε την αργή, νόμιμη και επώδυνη διαδικασία να βγάλουν χαρτιά» εξηγεί η Κατερίνα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο vice.com