Ν ‘Αυλον

Άκου τώρα να δεις. Εκλογές λέει, πολιτικοσκόπιση λένε, «ενημερωτική» πανδαισία και το λουρί της μάνας.

Μου λέει ένας φίλος: Κάνε αλλαγή πλεύσης. Χρόνια πια, άνεργος, σχεδόν με 3 πτυχία. Τι κατάλαβες. Ωραία, πήρες, πήρες χαρτιά, μεταπτυχιακά, γλώσσες, πράματα θάματα. Δες το αλλιώς, λέει. Δηλαδή, κοίτα όπου δεν κοίταξες, κάνε ότι δεν έκανες, ψάξε όπου δεν σε κοίταγαν, επέμεινε όπου σε ξέγραψαν, δώστου και ότι κάτσει.

30 τώρα και τα σκέφτηκα. Φίλε μου, τίποτα άλλο δεν κάνω από τα 16 μου. Από τότε που ξεκίνησα, ώριμα σχεδόν, να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Μπήκα στον υποχρεωτικό θώκο να αναπτυχθώ, να μάθω τον εαυτό μου να σκέφτεται γρήγορα, αποτελεσματικά, ολοκληρωμένα και να κρατήσω όσα μπορούσε να αντέξει η δική μου φτωχή κούτρα.

Όχι φίλε μου, δεν είμαι πεσιμιστής, ηττοπαθής, απαισιόδοξος, άναρχος, τεμπέλης ή ανίκανος. Αν και πολλά από τα παρακάτω, με κάνουν να σκέφτομαι συχνά αν το τελευταίο μπορεί και να ισχύει.

Είμαι κουρασμένος. Αυτό είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί μια απλή στιγμή, ίσως όταν σου χαμογελά ένας σκύλος, όταν τηγανίζεις πατάτες, όταν παίρνεις ένα πτυχίο, όταν κάποιος σου δίνει μια ελπίδα για μια δουλειά, όταν αντιλαμβάνεσαι από μαθήματα ζωής ότι ακόμα έχεις την υγεία σου, να σε κάνει να νιώσεις πραγματικά καλά. Μα τι σας λέω, να ερωτευτείς δεν μπορείς. Να σχεδιάσεις. «Τα φτερά για να βγουν τα προβλέπουμε», καταλήγει ένα γνωστό τραγούδι. Πόσο πια να προβλέψει κάποιος. Πόσο. Υπάρχει πάντα το πρωθύστερο άγχος που με κατατρέχει από τα 16. Άντε και εγώ είμαι περίπτωση. Αν ήξερα τότε τι με περιμένει, όχι, θα φρόντιζα να ρουφήξω κάθε μου στιγμή, καλή, κακή με στεγνότερο σφουγγάρι μέσα μου. Αχ, «τα πρώτα…100 χρόνια είναι», λένε. Κάτι μου λέει όμως, ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό.

Λένε, λένε και ακούω. Έμαθα λοιπόν να ακούω από τα μικράτα μου. Η ερώτησή μου είναι απλή. Εγώ να μιλήσω πότε μπορώ; Να μιλήσω ως είμαι, οντότητα. Όχι με λόγια. Να δηλώσω την παρουσία μου σε αυτά τα 3 βήματα, που κάνει καθένας σε αυτό το μικρό πέρασμα της ζωής μας. Να ζήσω. Να απολαύσω τη δημιουργία, τον έρωτα, τη κοινωνικότητα, το τρέξιμο, το άπλωμα στα μάτια της ζωής μου, χωρίς ανηλεείς συμβιβασμούς.

Να αναδιαρθρωθεί το πολιτικό γίγνεσθαι, να ξαναχτιστεί ο κοινωνικός ιστός σε βάση εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης. Να, να και σε αυτό το ενδιάμεσο «να» που χτυπά κάθε τόσο σε αυτές τις εκδοχές, γιατί εκλογές δεν τις λες, χάνεται το παραπάνω αίτημα…όχι, δικαίωμα…μπα, απαίτηση. Γιατί οι γενιές, με λίγες εξαιρέσεις ατομικής και εθνικής υπερηφάνειας, χάνονται κάπου στο ενδιάμεσο. Κάθε μια με τη δική της έκφανση.

Εκλογή. Το λέει η λέξη. Η επιλογή ενός από πολλά. Ζούμε ο ένας πάνω στον άλλον και το ένα είναι πολλά και τα πολλά κανένα. Όσο και αν δεν μου αρέσουν τα ενδεχόμενα, προτιμώ την λέξη εκδοχή τελικά.

Φίλε μου, από εσένα άρχισα και σε σένα καταλήγω. Όλοι αυτοί που μπορεί να διαβάσουν αυτό το απλό κείμενο και να νιώσουν, καθένας από την οπτική και βιώματα του ότι θέλει, ένα δεν μπορούν αν αρνηθούν.

Η λαϊκή εντολή είναι μία: Φέρτε πίσω τη ζωή. Γιατί αν εγώ, τελευταίος τροχός της αμάξης, νιώθω έτσι τώρα, δεν θέλω να φανταστώ το μετά, την ίδια ώρα που βλέπω το παρελθόν να μου γνέφει ειρωνικά.

Θα ψηφίσω. Εκεί στο άβατο των 10 δευτερολέπτων μου, θα ψηφίσω για τη ζωή μου. Όταν εγώ μπορώ να την ονειρευτώ, εκεί στα 10 δεύτερα, έστω και με αυτή την απλή ψήφο, την διαμαρτυρώ ή όχι μέχρι τα διαβατά μου, τότε μόνο ίσως να μπορεί να κάνει το ίδιο και κάποιος 30 χρόνια από τώρα και μπορεί, ποιος ξέρει, να μην χρειαστεί να γράψει ένα αντίστοιχο γράμμα.

Πολιτική, αγάπη, σχέσεις, λέξεις, από δέρμα. Γιατί, υπάρχουν πολλοί πια που δεν βαστούν άλλο το νάιλον, ούτε το Ν’ άυλον.

Γεωργακάς Κωνσταντίνος