Κωνσταντοπούλου: Θύματα του χρέους υπήρξαν τα θεμελιώδη δικαιώματα και η Δημοκρατία

Την πεποίθηση ότι το δημόσιο χρέος χρησιμοποιείται ως εργαλείο κατάλυσης της Δημοκρατίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, εξέφρασε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μιλώντας από το βήμα εκδήλωσης που διοργάνωσε η Λαϊκή Ενότητα, τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015, στο Αιγάλεω, με θέμα «Δημόσιο Χρέος: Οι επιπτώσεις στη χώρα και στη ζωή του κόσμου της εργασίας».

Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση ήταν, επίσης, ο δημοσιογράφος-οικονομολόγος και μέλος της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, Λεωνίδας Βατικιώτης.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου υπογράμμισε ότι το δημόσιο χρέος χρησιμοποιείται για την περιστολή των πιο θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και των πιο πολύτιμων αξιών που συνέχονται και συναρτώνται με την δημοκρατία. «Θύματα του μνημονίου, θύματα του χρέους χωρίς να είναι δημιουργοί του υπήρξαν οι πολίτες, υπήρξαν οι πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες, υπήρξαν οι νέοι αλλά και οι ηλικιωμένοι, υπήρξαν οι πιο φτωχοί, υπήρξαν οι μετανάστες, υπήρξαν τα παιδιά, υπήρξαν τα θεμελιώδη δικαιώματα και υπήρξε η ίδια η δημοκρατία. Η καταρράκωση των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων καταγράφεται σε εκείνα που παραδοσιακά η Αριστερά υπερασπίζεται ως τα πιο ιερά. Το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο μπήκε όχι απλώς στην προκρούστειο κλίνη, αλλά ουσιαστικά εξαϋλώθηκε και αυτή τη στιγμή προωθείται η περαιτέρω διαδικασία απομείωσης του. Το δικαίωμα στην στέγη, το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγεία, το δικαίωμα στην παιδεία, δικαιώματα που δεν επιτρέπεται σήμερα να αφήνονται σε τέτοια κυνική διακύβευση».

Αναφερόμενη στις εργασίες και τα Πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, η Ζωή Κωνσταντοπούλου επεσήμανε ότι «αυτό που πιστοποιήθηκε και τεκμηριώθηκε στα πορίσματα της Επιτροπής ήταν εκείνο που αποτέλεσε συνείδηση και γνώση της κοινωνίας. Ότι δηλαδή ούτε τα φάγαμε όλοι μαζί, ούτε δημιουργήσαμε όλοι μαζί αυτό το υπέρογκο χρέος». Παρέθεσε, επίσης, συμπεράσματα που προέκυψαν από τις εργασίες της Επιτροπής Αλήθειας:

•    «Το δημόσιο χρέος, όπως αποκρυσταλλώθηκε το 2009-2010 δεν αποτύπωνε υπέρβαση των δημοσίων δαπανών, παρά μόνον σε έναν τομέα και ειδικότερα στον τομέα των εξοπλισμών. Την περίοδο 1980-2010 σε όλους τους τομείς λειτουργίας του κράτους, οι δαπάνες, οι δημόσιες δαπάνες της χώρας κινήθηκαν κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, με την εξαίρεση των εξοπλιστικών δαπανών»

•    «Αυτό που εμφανίσθηκε και συγκροτήθηκε ως δήθεν δημόσιο χρέος το 2010 ήταν στην πραγματικότητα ιδιωτικό χρέος που μετακυλίστηκε στις πλάτες των πολιτών και στο δημόσιο»

•    «Το χρέος αυτό δεν μπορεί να αποπληρωθεί χωρίς την παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών»

•    «Το χρέος αυτό ήταν μη βιώσιμο από το 2010 και είχε διαπιστωθεί η μη βιωσιμότητα του ήδη από τον Μάρτιο του 2010 και αποτυπωθεί στα επίσημα αρχεία και έγγραφα του ΔΝΤ και των οργάνων του. Από το 2010 γνώριζαν οι επιτελείς του ΔΝΤ, αλλά και τα κράτη – μέλη του ΔΝΤ, ότι το χρέος αυτό χρειαζόταν διαγραφή, δεν μπορούσε να αποπληρωθεί διότι η αποπληρωμή του θα σήμαινε παρατεταμένη μακροχρόνια ύφεση, θα σήμαινε διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και συνολικά καταστροφή της κοινωνίας και της οικονομίας. Γιατί το έκαναν αυτό; Για τον λόγο που επίσης αποτυπώνεται στα συμπεράσματα της επιτροπής και τεκμηριώνεται από τα έγγραφα που έλαβε υπόψη, γιατί εάν προχωρούσαν σε διαγραφή του χρέους σε εκείνη την περίοδο, αυτό θα σήμαινε τεράστια ζημιά για τις ιδιωτικές Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες που διακρατούσαν εκείνη την εποχή δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Έτσι λοιπόν αποφασίσθηκε η μη διαγραφή του χρέους, αποφασίσθηκε η παρασιώπηση της μη βιωσιμότητας του με όργανα λεγόμενους δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης»