Κεραμιδόγατοι

Της Νόρας Ράλλη 

Τουτέστιν, η μοναξιά του σχοινοβάτη σε όλο της το μεγαλείο. Τόσα χρόνια ο κακομοίρης σχοινοβατεί ολομόναχος σε τεντωμένο σκοινί, τώρα το καταλάβαμε (άξαφνα!) εμείς. Και μάλιστα βρεθήκαμε και σε κατάσταση σοκ.

Μωρέ, τι μας λες! Νιαουρίζουν οι γάτες στα κεραμίδια – τι νιαουρίζουν, δηλαδή. Τα πλεμόνια τους βγάζουν από το νιαουρητό – κι εμείς τις ακούσαμε ξαφνικά και ταραχτήκαμε. Καλέ, αναφωνήσαμε, τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Παναγιά μου! Λες να ‘ναι καμιά… γάτα; Καήκαμε!

Επειδή, λοιπόν, βαρέθηκα όσους «άκουσαν» ξαφνικά τα κεραμίδια και βρέθηκαν στα «κάγκελα», το παρόν κείμενο θα αντιταχθεί στον απομονωτισμό που επιτάσσει η εποχή του βαμμένου μαλλιού, της αλάδωτης τρέσας και του αλαφιασμένου πολίτη και θα συνομιλήσει με το κείμενο του φιλοσόφου Στέφανου Ροζάνη, που θα διαβάσετε στο παρόν φύλλο της εφημερίδας (στις πιο μέσα σελίδες).

Ακούγοντάς τον, με μετέφερε σε ένα άλλο σύμπαν, όπου η φιλοσοφία κατεβαίνει από τα έδρανα των πανεπιστημίων και πιάνει ψιλοκουβέντα με τις βαθύτερες ανθρώπινες δομές μας. Το τι αποδόμηση νιώθεις όταν πλησιάζεις τις βασικές σου τις δομές είναι άλλο πράμα.

«Εχουμε γίνει διαχειριστές του εαυτού μας» είπε ο φιλόσοφος. Και μετά, εγένετο Τραμπ. Και πριν, Τερέζα Μέι. Και πιο πριν, Μαρίν Λεπέν. Και ο δικός μας ο Αδωνις και το κακό συναπάντημα. Και οι τζάμπα μάγκες τού «βαράω, άρα υπάρχω», ανά την ιστορία.

Και οι διανοούμενοι της μεταδημοκρατίας, του «σκέφτομαι, άρα δεν υπάρχεις» (καθώς ιδεολογικοποιούν, άρα κατοχυρώνουν, την ουσιαστική ανυπαρξία -κοινωνική, πολιτική, ατομική- του νεοέλληνα).

Και κάπου ανάμεσα η Χίλαρι, η οποία ελάχιστα διαφέρει από τον Ντόναλντ – τον Ντακ ή τον Τραμπ. Καρικατούρες του ίδιου νεοφιλελεύθερου, αυτοανθρωποφαγικού καπιταλισμού είναι και οι τρεις. Χωρίς τον «θείο Σκρουτζ» ο ένας, χάνει την αίγλη του φτωχού, γκαφατζή ανιψιού.

Χωρίς το «θείο Κεφάλαιο» ο άλλος (και η άλλη) χάνουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν: την ανάγκη για εξουσία η δεύτερη, για προβολή (ακόμη και μέσω της εξουσίας) ο πρώτος.

«Εχουμε γίνει διαχειριστές της εικόνας μας», κύριε καθηγητά. Ούτε καν του εαυτού μας. Της εικόνας μας. Πού βρισκόμαστε την κάθε στιγμή, με ποιους, πώς είμαστε, τι φοράμε και από πού το αγοράσαμε – όλα εν δήμω. Τα συναισθήματα εκφράζονται με φατσούλες (όσες μόνο μας παρέχει το δίκτυο) αντί για λόγια, ποίηση, τραγούδι, ένα λουλούδι, βρε αδερφέ (κανονικό, όμως, όχι φεϊσμπούκικη ιμιτασιόν).

Οι σκέψεις συμπυκνώνονται σε omg, yolo, lol κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Σε λίγα γράμματα και μάλιστα latinika, πόση σκέψη χωράει; Πόση εγκεφαλική δραστηριότητα; Όπως και οι μύες, κι αυτό το ρημάδι το μυαλό, χρειάζεται εξάσκηση. Αλλιώς παράγει μόνο αέρα κοπανιστό, ικανό το πολύ πολύ για αδειοδότηση τηλεοπτικής άδειας και δικαιολόγηση τηλεοπτικής κουλτούρας.

Το πρόβλημα είναι (ή θα είναι) ο Τραμπ; Ή ο Πούτιν; Ή ο Ομπάμα; Ή ο Σόιμπλε; Ή ο κάθε δεξιός ή ακροδεξιός ή αριστερός ηγέτης, βασιλιάς, δικτάτορας, θεός ή κοσμοκράτορας;

Μακάρι! Μακάρι να είναι αυτό το πρόβλημα: ο κάθε κεραμιδόγατος που νιαουρίζει νωχελικά ή μες στον οίστρο του, για όλο και περισσότερες «γατούλες» (εξουσίες, περιουσίες, επιθυμίες, υποκρισίες κ.λπ.).

Τι κι αν όλο και κάποιος «γατούλης» (όπως ο Μπέρνι Σάντερς ή η Τζιλ Στάιν εν προκειμένω) δεν πατάει καν στα κεραμίδια. Και να ‘θελαν, δηλαδή, δεν χωράνε. Εχει γίνει το αδιαχώρητο εκεί πάνω…

Οταν η εικόνα θριαμβεύει στην κυριαρχία της, γίνεται αυτοσκοπός και η μόνη (εκεί να δεις απομόνωση) υπαρκτική δομή, οι κεραμιδόγατοι περισσεύουν. Το «έξω» (exit) ποτέ δεν αρκεί. Και το «πάνω» έχει πολλή φασαρία. Καιρός οι «κάτω» να δουν το «μέσα», αφήνοντας τις στέγες εκεί που ανήκουν: στους κεραμιδόγατους.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr