Κάτι μικρές εστίες φωτιάς

Ήρθε η ώρα λοιπόν να φύγει άλλος ένας χρόνος και οι ευχές που δόθηκαν γι’ αυτόν έμειναν μόνο ευχές, ίσως γιατί έγιναν από συνήθεια παρά από πίστη. Τουλάχιστον στον χώρο μου, το ποδόσφαιρο, όσο κι αν ευχηθήκαμε αλλαγές, ο πόλεμος συνεχίζεται, το μίσος ολοένα και γεμίζει την κερκίδα, η διχόνοια κυριαρχεί κι η μάχη φαντάζει ακόμη άνιση. Το γήπεδο έχει γείρει από την μία πλευρά επικίνδυνα, η μία επίθεση διαδέχεται την άλλη και οι αξίες που πρεσβεύει ο αθλητισμός έχουν στριμωχτεί τραυματισμένες σε μια γωνιά του γηπέδου.

Ξέρω πως τέτοιες μέρες οι περισσότεροι έχουν ανάγκη από αισιόδοξα λόγια, μα εγώ δεν θέλω να πω ψέματα, πρώτα απ’ όλα σε εμένα. Από παιδί που θυμάμαι τον εαυτό μου με έπιανε μια δυσφορία να βλέπω ανθρώπους μία φορά τον χρόνο να φοράνε το φιλάνθρωπο πρόσωπο τους και να κάνουν πράξεις από υποχρέωση, νομίζοντας πως θα ξεγελάσουν την συνείδηση τους. Πάντα αγαπούσα την αλληλεγγύη γιατί βγαίνει από μέσα σου και δεν χρειάζεται το φως από τα λαμπιόνια των Χριστουγέννων για να λάμψει. Δεν διαχωρίζει τις μέρες σε γιορτινές ή μη και πάντα γυρίζει μέσα σου πιο πλούσια, φτάνει πιο βαθιά, κυρίως όταν η ψυχή σου χρειάζεται τη φωτιά της κι όταν η ανθρώπινη ανάγκη είναι καθημερινή.

Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας και όπως έχει χαθεί εδώ και καιρό ο δρόμος για το ποδόσφαιρο, το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία. Βέβαια κάτι μικρές εστίες φωτιάς είναι ακόμη αναμμένες να μας θυμίζουν πως η αντίσταση είναι η μόνη επιλογή.

Αντίσταση είναι να πιστέψεις στις δυνάμεις σου, είναι να μην τους αφήσεις να σε πείσουν ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να το καταφέρεις. Βγες έξω, διάκρινε την φλόγα ενός παιδιού, την δίψα του για ζωή και άνοιξε του τον δρόμο, βοήθησέ το να χρησιμοποιήσει τα φτερά του για να πετάξει.

Δίδαξε του με το παράδειγμα σου να αγωνίζεται, να διεκδικεί, να αντιστέκεται. Ρίξε πάνω του το φως της αλληλεγγύης, της αγάπης, της συνεργασίας. Τα μάτια του είναι στραμμένα πάνω σου. Περιμένει από εσένα, είναι σφουγγάρι έτοιμο να ρουφήξει θάλασσες ολόκληρες. Δείξε του τον δρόμο κι ίσως ολοκληρώσει αυτό που εσύ άρχισες.

Αξίζει, όσο χρόνια κι αν περάσουν. Αξίζει, ακόμη κι αν δεν προλάβεις να το ζήσεις, αυτή είναι η μεγαλύτερη αντίσταση. Εμείς μέσα μας το ξέρουμε καλά πως δεν είναι αυτό το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε, δεν είναι αυτό το ποδόσφαιρο που ονειρευτήκαμε. Το ποδόσφαιρο έχει τόσα να δώσει που ίσως τρομάξουμε και εμείς. Ίσως γι’ αυτό δεν το αφήνουν να ανασάνει ελεύθερο και η φυλακή του μοιάζει πλέον με εφιάλτη.

Και όπως έγραψε κι ο Βέβηλος, όσα χρόνια κι αν περάσουν:

Κάποιοι, θα περιμένουμε εδώ.

Γινόμαστε πολλοί, γιατί φοβόμαστε τη ΜΟΝΑΞΙΑ… Σωπαίνουμε…

για να ακούσουμε τις προσευχές των φυλακισμένων για ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Μιλάμε για ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ κοιτώντας μέσα μας…

γνωρίζοντας, πως από εκεί πρέπει να ξεκινήσει.

Καμιά φορά…

Ψιθυρίζουμε στίχους, για να υψώσουμε τις φωνές μας…

Ερωτευόμαστε για να ενώσουμε τις πληγές μας…

μιλάμε για ΑΓΑΠΗ που οι έξω το σιχαίνονται

Κι αναρωτιόμαστε συχνά…

Τελικά, αυτοί μας έκλεισαν εδώ μέσα ή εμείς…

τους αφήσαμε απ΄ έξω;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr