Γράμμα από τη Μόρια: Ιστορία ενός πρόσφυγα εθελοντή μεταφραστή

Είναι μόνο μια πτυχή της τρέχουσας κατάστασής μου, ότι είμαι επίσης πρόσφυγας, ένας από τους χιλιάδες άλλους. Κάθε μέρα δουλεύω για ώρες για να βοηθήσω τους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες και να λύσουν τα προβλήματά τους. Κάθε μέρα, εξαντλημένος, τρέχω 900 μέτρα απόσταση για να φάω ένα γεύμα βιαστικά και γρήγορα επιστρέφω για να βοηθήσω περισσότερους ανθρώπους. Αυτές τις μέρες, όσο εγώ βοηθώ, η σύζυγός μου φέρει όλες τις ευθύνες νοικοκυριού μόνη της: Φροντίζει τα παιδιά, περιμένει σε ατελείωτες ουρές για να πάρει κάποιο φαγητό για όλους μας, πλένει ρούχα, βάζει κάποια τάξη στη σκηνή μας.

Κάνει όλα αυτά με ευχαρίστηση, ώστε να μπορώ κάνοντας τον μεταφραστή να βοηθήσω στα προβλήματα των ανθρώπων που στέκονται στον ήλιο για ώρες, που έχουν ανάγκη κάποιος να επικοινωνήσει για λογαριασμό τους.

Τι συμβαίνει με τα παιδιά μας όταν η γυναίκα μου χρειάζεται να φύγει από τη σκηνή μας και να τα αφήσει στη σκηνή του γείτονά μας; Είναι ασφαλή; Δεν θα ενοχληθούν από κάποιον; Θα μας ψάχνουν; Τέτοιες ερωτήματα με βασανίζουν όλη την ημέρα. Σήμερα, ένιωσα ντροπή που είμαι πατέρας. Λυπάμαι, γιατί δεν μπορώ να είμαι ο καλός πατέρας – όπως θέλω, ότι δεν μπορώ να είμαι ο καλός σύζυγος – όπως θέλω. Προσπαθώ να είμαι καλός πατέρας και προσπαθώ να βοηθήσω όλους τους άλλους που υποφέρουν από τις ίδιες συνθήκες, όπως κι εμείς. Σήμερα, ενώ μετέφραζα τα συμπτώματα ενός ασθενούς σε κάποιον γιατρό, ένα οικείο κλάμα έφτασε στα αυτιά μου. Δεν είχα την καρδιά να αφήσω τη δουλειά μου στη μέση και να ελέγξω σε ποιόν ανήκε το κλάμα.

Έτσι υπομονετικά, συνέχισα, προσπαθώντας να κρατήσω την προσοχή μου στα λόγια που έπρεπε να μεταφράσω. Ωστόσο, αυτός ο γνωστός ήχος προκάλεσε έκρηξη στον εγκέφαλό μου.

Τελικά, όταν δεν με χρειάζονταν πια, γεμάτος άγχος, πλησίασα την πόρτα. Αυτό που φοβόμουν, λίγα λεπτά πριν, ήταν πράγματι αλήθεια. Αυτό ήταν το κλάμα της συζύγου μου, καθώς προσπάθησε να μπει μέσα για να δει τον γιατρό. Στην αγκαλιά της, είχε την κόρη μας, λιπόθυμη. Το κορίτσι είχε ασταμάτητους εμετούς στη σκηνή, εξήγησε, και όταν ξεκίνησαν για την κλινική λιποθύμησε. Ο φύλακας με πληροφόρησε ότι έπρεπε να είχε πάει την κόρη μας στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ). Αλλά δεν ήμουν σε θέση να ανοίξω το στόμα μου για να εκφράσω τα λόγια. Το βλέμμα των ματιών της συζύγου μου, και η λιπόθυμη κόρη μου στα χέρια της με άφησε άφωνο και το μυαλό μου κενό. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή ήταν η σύζυγός μου. Όταν συνήλθα γύρισα στη νοσοκόμα και έκανα ό,τι έκανα για όλους τους άλλους ασθενείς: περιέγραψα τι συνέβη. Η νοσοκόμα έριξε μια ματιά, μόνο για να μας πει ότι θα ήταν καλύτερα να την είχε φέρει νωρίτερα. Πώς θα μπορούσαν να έχουν έρθει σε όλη αυτή την απόσταση πιο γρήγορα; Δεν γνώριζε τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσής μας; Όταν πήγε να εξετάσει το παιδί μας, εγώ, επίσης, επέστρεψα στο έργο μου. Δεν ήθελα να μένουν οι άνθρωποι να περιμένουν ενώ είναι άρρωστοι, όπως το παιδί μου, σε αυτή την κακοκαιρία. Όταν τελείωσα την εργασία μου, ξεκινήσαμε για τη σκηνή μας: η γυναίκα μου, η κόρη μου και εγώ. Αισθάνθηκα λίγο καλύτερα, το κοριτσάκι μου σηκώθηκε και ζήτησε χυμό. Αλλά…

Ωστόσο, η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα λαμβάνουν καθημερινά χιλιάδες ευρώ. Παρ’ όλα αυτά, δεν προσλαμβάνουν αρκετούς μεταφραστές για να βοηθήσουν τους ασθενείς σε κλινικές στο στρατόπεδο της Mόριας και στο μεγάλο νοσοκομείο. Η έλλειψη μεταφραστών, ακόμη και σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, είναι ένα από τα πιο κοινά προβλήματα των ανθρώπων. Η εξάρτηση από μετανάστες εθελοντές μεταφραστές είναι ντροπή. Η Ευρώπη πρέπει να αισθάνεται ντροπή. Όταν ακόμη και στα νοσοκομεία οι νοσοκόμοι δεν μιλάνε αγγλικά, τι περιμένουν από ανθρώπους που προέρχονται από χώρους όπου πολλά παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην κατάλληλη εκπαίδευση;

Parwana

Πηγή: mplokia.gr