Ημερολόγιον ντελίβερι

Μπορεί από το άνοιγμα μέχρι εκείνη την ώρα να έχουν βγει 10-15 παραγγελίες. Αλλά στις 8 παραγγέλνουν όλοι μαζί. Λες και έρχεται στη Γη μια φωνή από το σύμπαν και ψιθυρίζει στο αυτί όλων “πάρε πίτσα τώρα, πάρε πίτσα τώρα, πάρε πίτσα τώρα”! Και βαράνε μαζί τηλέφωνα και ίντερνετ, και οι παραγγελίες πέφτουν βροχή λες και όλοι φοβούνται ότι δε θα ζήσουν την επόμενη μέρα και σήμερα είναι η τελευταία τους ευκαιρία για να φάνε πίτσα. Αυτές οι ώρες λοιπόν είναι που θα βγάλεις μπουρμπουράκι.

Οπότε, τρέχεις. Όσο πιο πολλές παραγγελίες θα πας, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να βγάλεις κάτι παραπάνω και να καλύψεις τα καθημερινά έξοδα που είναι βενζίνη, καφέδες, τσιγάρα. Και ίσως περισσέψει τίποτα για τα σέρβις και λοιπά έξοδα που είναι πολύ πιο συχνά και ουκ ολίγα. Οπότε, τρέχεις.
Σ’ αυτές τις στιγμές λοιπόν, τα δευτερόλεπτα φαίνονται αιώνες. Χτυπάς το κουδούνι και μπορεί ο άλλος να κάνει 5 δευτερόλεπτα να ανοίξει, αλλά εσένα σου φαίνονται σαν 5 αιώνες. Αν δε, το ασανσέρ είναι στον 6ο κι εσύ πας στον 2ο, δεν το περιμένεις. Ανεβαίνεις τρέχοντας.

Μια μέρα λοιπόν, στο επίμαχο χρονικό διάστημα, σκάει παραγγελία Καλαμαριά. Ισόγειο. Καλό και κακό. Καλό γιατί δίνεις και φεύγεις, κακό γιατί ισόγειο=χαμηλό νοίκι =λιγότερες πιθανότητες για κάτι ακόμα. Οπότε, σκέφτεσαι το πώς θα γυρίσεις γρήγορα για την επόμενη παραγγελία και κρατάς μια μικρή ελπίδα για να βγάλεις την βενζίνη για το μηχανάκι.

Κι ενώ βιάζεσαι, χτυπάς κουδούνι και καμία απάντηση. Ξαναχτυπάς πιο πιεστικά. Τίποτα. Ξαναχτυπάς και πλέον αρχίζεις να αντλείς από το υβρεολόγιό σου ό,τι μπορεί να σε κάνει εκείνη τη στιγμή να νιώσεις καλύτερα – κι εκεί μερικές φορές ανακαλύπτεις πόσο πλούσιο υβρεολόγιο μπορεί να διέθετες και να μην το ήξερες. Ξαφνικά έρχεται μια σκιά πίσω από το θολό τζάμι της είσοδο.

Η πόρτα ανοίγει χωρίς να φαίνεται ποιος την άνοιξε. Κι εκεί πού είσαι έτοιμος να πεις κάτι όχι και τόσο ευγενικό, μια κοπέλα τυλιγμένη με μια μικρή – το τονίζω το μικρή – πετσέτα μπάνιου, ανεβαίνει βιαστικά τα σκαλιά της εισόδου ξυπόλυτη και να στάζει ολόκληρη. Προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα μπρος, χωρίς στο μεταξύ να σκοντάψεις στο σαγόνι σου που σου έχει πέσει μέχρι το μαρμαρένιο δάπεδο της εισόδου και ανεβαίνεις κι εσύ τα σκαλοπάτια που πριν από μερικά δευτερόλεπτα ανέβηκε τρέχοντας η πιτσιρίκα τυλιγμένη με τη μικρή – το τονίζω το μικρή – πετσέτα, σαν ελαφάκι που ροβολάει στα λιβάδια. 

Φτάνεις στην είσοδο του διαμερίσματος όπου περιμένει μέσα σε μια μικρή λιμνούλα από τα νερά που στάζουν από το σώμα και τα μακριά ως τη μέση καστανόξανθα μαλλιά της. Προσπαθείς να καταπιείς ένα πρωτόγονο “Ω ρε μάνα μου” που τείνει να εκσφενδονιστεί από το στόμα σου και αντ’ αυτού να θυμηθείς καμιά έξυπνη μαλακία που είχε πέραση στα μπαράκια όταν κάποτε ήσουν ένας ενήλικος και νέος κακός λύκος. Αλλά μπα. Η μνήμη έχει καεί προ πολλού. Το ότι αυτή σου χαμογελάει ντροπαλά, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα σε βαθμό που οι πίτσες είναι έτοιμες να συναντήσουν το σαγόνι σου που ακόμα σέρνεται στο μαρμαρένιο πλατύσκαλο.

Δίνεις τις πίτσες, παίρνεις τα λεφτά και αφού κλείσει η πόρτα προσπαθείς να καταλάβεις τι ήταν τούτο! Μαζί με διάφορες σκέψεις για το τι θα μπορούσες να κάνεις, πεις, υπονοήσεις, κλπ κλπ. Και μετά δε θυμάσαι τίποτα. Ούτε πόσο ήταν η παραγγελία, αν σου έδωσε σωστά τα λεφτά κι αν έδωσες σωστά τα ρέστα. Ούτε καν τι χρώμα ήταν η μικρή – το τονίζω το μικρή – πετσέτα με την οποία ήταν τυλιγμένη…(Παρά μόνο την οδό, το νούμερο και το όνομα στο κουδούνι…)
Κι αν κανείς υποστηρίζει ότι του έτυχε κάτι παρόμοιο και είχε διαφορετική κατάληξη, τότε είναι πολύ μεγάλος ερασιτέχνης ψαράς…

 

*Ο Σάκης Αποστολάκης εργάστηκε επί 35 χρόνια ως δημοσιογράφος, στην Ελευθεροτυπία και άλλα μέσα. Σήμερα εργάζεται -βιοπορίζεται- επιτυχώς ως ντιλιβεράς. Παράλληλα άρθρα του δημοσιεύονται στο koutipandoras.gr με τίτλο: Ημερολόγιον Ντελίβερι

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr