Χάνοντας τη μπάλα

Θυμάμαι να διαβάζω πριν από χρόνια ένα τεύχος του κομιξ Μίκυ Μάους, όπου παρουσίαζε την κατάσταση που επικρατούσε στο ποδόσφαιρο στη Λιμνούπολη. Οι φίλαθλοι, κάθε βδομάδα, ανυπομονούσαν να έρθει η Κυριακή για να βρεθούν στο γήπεδο και να σταθούν δίπλα στην ομάδα τους, τον Λιμνουπολιακό. Ωστόσο, πάντα, με κάποιο μαγικό τρόπο κάθε ματς κατέληγε σε διακοπή και επεισόδια αφού οι ευερέθιστοι κάτοικοι της Λιμνούπολης δε μπορούσαν να δεχθούν τα διαιτητικά λάθη και εξεγείρονταν, ενάντια στους διαιτητές. Όχι μόνο δεν κατέληγαν να βλέπουν μπάλα, αλλά μπορούμε να πούμε πως το γήπεδο έμοιαζε περισσότερο με ρινγκ. Ιδιαίτερα όταν στο γήπεδο βρίσκονταν οπαδοί άλλης ομάδα γινόταν το έλα να δεις. Ήταν οφσάιντ, όχι δεν ήταν οφσάιντ, ήταν πέναλτι, όχι δεν ήταν πέναλτι και οι διαξιφισμοί οξυνόντουσαν ακόμα περισσότερο.

Έτσι, ο κύριος Γρανάζης, ως το λαμπρό μυαλό της εποχής του, αποφάσισε να σχεδιάσει και να δημιουργήσει κάτι ιδιαίτερα καινοτόμο, που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του ποδοσφαίρου στην Λιμνούπολη. Έφτιαξε διαιτητές ρομπότ, άριστα προγραμματισμένους ώστε να μην πέφτουν έξω σε καμία απόφαση. Η διαιτητική τους ακρίβεια ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί.

Από την επόμενη Κυριακή, πράγματι άρχισε να καθιερώνεται η νέα τάξη των πραγμάτων στη διαιτησία. Ήταν αδύνατο να υπάρξει λάθος. Δεν γινόταν να δοθεί διαφορετική ερμηνεία στις αποφάσεις των ρομπότ. Επικρατούσε, επιτέλους, ποδοσφαιρική δικαιοσύνη στη Λιμνούπολη. Έλα μου όμως, που άρχισε να συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Ο κόσμος στο γήπεδο άρχισε να μειώνεται. Κάθε Κυριακή μαζεύονταν όλο και λιγότεροι φίλαθλοι. Πλέον μπορούσες να ακούσεις ψιθύρους παντού πως το θέαμα, κατά τη γνώμη τους, είχε αρχίσει να γίνεται βαρετό. Δεν είχαν πλέον τη δυνατότητα να ξεσπάνε στο γήπεδο. Δεν είχαν πλέον τη δυνατότητα να θεωρούν το διαιτητή το εξιλαστήριο θύμα όλων των κοινωνικών προβλημάτων που βίωναν. Άρα αναρωτήθηκαν για το νόημα ύπαρξης του αθλήματος.

Το παράδειγμα, προφανώς, είναι λογοτεχνικό δημιούργημα και άρα αποτελείται από φανταστικά γεγονότα, μήπως όμως σας θυμίζει κάτι; Πλέον, με την εγκατάσταση του VAR μένει να δούμε το πώς θα το «χωνέψει» το ποδόσφαιρο. Θα βαρεθούν οι Έλληνες φίλαθλοι ένα γήπεδο χωρίς αντιδικίες; Θα αδειάσουν τα γήπεδα και στην Ελλάδα, όπως ακριβώς συνέβη στη Λιμνούπολη; Ή μήπως το κόκκινο πανί πλέον θα είναι μονάχα οι αντίπαλοι οπαδοί; Θα οξυνθούν οι εντάσεις μεταξύ των οπαδών ή θα υπάρξει εξομάλυνση των παθών εντός του γηπέδου.

Όλα αυτά είναι ερωτήματα που θα απαντηθούν στα επόμενα χρόνια, αναλύοντας όμως την κοινωνική όψη του ποδοσφαίρου, στο σήμερα, μπορούν να εξαχθούν πολλά συμπεράσματα. Δεν υποστηρίζω, ούτε εγώ, ούτε νομίζω και οι υπόλοιποι νοήμονες φίλαθλοι οτι τα γήπεδα πρέπει να είναι εκκλησίες αφού τα οπαδικά πάθη αποτελούν εν τέλει κάτι ιδιαίτερα ρομαντικό. Όταν όμως αποτελούν απόδειξη της ανιδιοτελούς αγάπης στην ομάδα και όχι κοινωνικά ξεσπάσματα. Τις στιγμές που το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται ως μέσο εκτόνωσης, ενάντια στο διαιτητή ή ενάντια στους αντιπάλους, δρα εναντίον μας. Δρα εναντίον μας γιατί μετατρέπει μια δίκαιη κοινωνική οργή σε κάτι μονόπλευρα διχαστικό. Αντί οι κοινωνικά και οικονομικά καταπιεσμένοι να μετατρέψουν, δημιουργικά, την οργή τους σε κοινωνικές απαιτήσεις, αναλώνονται σε μεταξύ τους διαμάχες με όχημα το ποδόσφαιρο.

Δεν νοείται το ποδόσφαιρο να είναι μέσο αποπροσανατολισμού της κοινωνίας μας, όταν μπορεί, δεδομένα, να αποτελέσει το καλύτερο παράδειγμα συνεργασίας και ανιδιοτελούς αγάπης. Δε νοείται το ποδόσφαιρο να πολώνει τους φιλάθλους γύρω από σημαίες μεγαλοεπιχειρηματιών και όχι γύρω από τη σημαία του αθλητικού ιδεώδους. Δε νοείται οι ομάδες να αποτελούν στρατόπεδα διαφορετικών επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων και όχι κοινωνοί του ευ αγωνίζεσθε. Θυμηθείτε, είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε, αρκεί να το θελήσουμε.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr