Αναφερόμενοι στην εμφάνιση στου Αντώνη Σαμαρά στο προσκήνιο, με αντικυβερνητικό λόγο, κάποιοι πολιτικοί παράγοντες ισχυρίζονται ότι «το κάνει για να τον προσέξουν». Σαν να είναι περισσότερο ψυχολογική ανάγκη του παρά πολιτικη συμπεριφορά. Συνεπώς, δεν έχει να οργανώσει νέα διάσπαση της Ν.Δ., α λα 1993… Ωστόσο, οι ίδιοι δεν αμφιβάλλουν ότι «είναι ικανός» να το συμπεριλάβει στους σχεδιασμούς του. Δηλαδή, δεν το θεωρουν πιθανό, αλλα δεν το αποκλείουν κιόλας.
Αν μη τι άλλο, για να επιτύχει το «τρία στα τρία» κατά της οικογένειας Μητσοτάκη: Ανέτρεψε τον πατέρα, κατεδάφισε την κόρη, τώρα έχει σειρά ο γιος. Από τον οποίο θεώρει τον ευατό του ριγμένο: Δεν του ανταποδίδει ότι χωρίς τη στήριξή του δεν θα έπαιρνε την ηγεσία της Ν.Δ. και την πρωθυπουργία. Μέχρι τώρα, αυτά θα ήταν απλώς ευσεβείς πόθοι του «Μεσσήνιου ιντριγκαδόρου». Η δευτερη νίκη της Ν.Δ., σε συνδυασμό και με την απουσία του Κώστα Καραμανλή από τη Βουλή, καθιστά αδιανόητη ακόμη και τη σκέψη κλονισμού της κυριαρχίας του Μητσοτάκη. Πόσο μάλλον από τον Σαμαρά…
Ωστόσο, ο πρωθυπουργός δεν κινδυνεύει από τους Νεοδημοκράτες προκατόχους του και εν προκειμένω από αυτόν του οποίου υπήρξε υπουργός. Κινδυνεύει από τα γεγονότα. Παρά το επικοινωνιακό σελοφάν της εσωτερικής κυριαρχίας και των «επιτυχιών, που αναγνωρίζονται «διεθνώς» , η πραγματική κατάσταση στη χώρα κυοφορεί εξελίξεις που κάθε άλλο παρά τον ευνοούν. Παρότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση να τον απειλήσει, πολιτικοί παρατηρητές επισημαίνουν τρεις βασικούς λόγους που δημιουργούν ρήγματα στην ισχύ με την οποία αποχαιρετά το 2023.
Οι τρεις λόγοι που δημιουργούν ρήγματα στην ισχύ του Μητσοτάκη
Πρώτα, οι εξελίξεις στην Ευρώπη και για την ακρίβεια και για την πολιτική κατάσταση στα κράτη-μέλη, όπως αναμένεται να αποτυπωθεί στις επικείμενες ευρωεκλογές. Όλες οι εκθέσεις που κυκλοφορούν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στις Βρυξέλλες, προβλέπουν την ενίσχυση της Ακροδεξιάς, σε βαθμό που ίσως θα μπορει να βραχυκυκλώσει την εκ νέου διαμόρφωση της κοινοτικής πυραμίδας.
Σε αυτό το σκηνικό, στην Αθήνα εγκαταλείπεται ο υπολογισμός Μητσοτάκη για «ευρωπαϊκό αξίωμα», ώστε να δραπετεύσει προτού αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, στο τέλος της οποίας διαφαίνεται και νομικός καταλογισμός όσων βαρύνουν τις κυβερνησεις του και τον ιδιο. «Δεν πάει πουθενά, εδώ θα μείνει», όπως θα τραγουδούσε ο απελθών Βασίλης Καρράς.
Δεύτερος λόγος είναι η απόκλιση ανάμεσα στην προβαλλόμενη «επιτυχία» της οικονομικής πολιτικής Μητσοτάκη και στη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνική πλειοψηφία και απεικονίζουν οι αριθμοί που αποφεύγει η κυβερνηση, δεδομένης της απουσίας αξιόπιστης αντιπολίτευσγς και με τη συνδρομή του κυβερνητικού ελέγχου στα ΜΜΕ.
Η πολιτική αποδυνάμωση που προοιωνίζονται, επιταχύνεται με την αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων – ιδίως απέναντι στη μεσαία ταξη – με την καταιγίδα της ακρίβειας που ακυρώνει την κυβερνητική προπαγάνδα για ενίσχυση των νοικοκυριών, αλλα και με την κατάρρευση στην οποια ωθούνται τα δημόσια συστήματα Υγείας και Παιδείας.
Ο τρίτος λόγος έχει δύο όψεις που, από διαφορετικές αφετηρίες, επηρεάζουν δραστικά την εκλογική βάση της Ν.Δ. και στρέφουν πολλούς οπαδούς της στην εγχώρια Ακροδεξιά. Μία είναι η διαφαινόμενη κυβερνητική υποχωρητικότητα – σε βαθμό μειοδοτικής συμπεριφοράς – απέναντι στην Τουρκία. Όπως αναμένεται να αποτυπωθεί στην – υπό διαμόρφωση – κοινή ελληνοτουρκική προσφυγή στη διεθνή Δικαιοσύνη, με ατζέντα πολύ ευρύτερη από την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ.
Σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο όσοι τοποθετούνται δεξιότερα της Ν.Δ., αλλά και παραδοσιακοί συντηρητικοί πολίτες θα βγουν στα κεραμίδια, αρνούμενοι να δεχθούν την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων για τα οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις ως τώρα αρνήθηκαν οποιαδήποτε συζήτηση με τους γείτονες.
Η άλλη αφορά στην πρόθεση του Μητσοτάκη να υιοθετήσει, ως προχωρημένο νομικό ριζοσπαστισμό, τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και ως συνακόλουθο την τεκνοθεσία και προκαλεί ήδη αποστροφή στη βάση της Ν.Δ., που απεικονίζεται στην αρνητική στάση δεκάδων βουλευτών της.
Να κάνουμε ταμείο: Ο ακροδεξιός άνεμος από την Ευρωπη, η ακύρωση της Ν.Δ. ως «φιλικού» κομματος στα ματιά μεγάλων κοινωνικών ομάδων και ο συνδυασμός υποχωρήσεων στον Ερντογάν και αποδοχής νομικών ρυθμίσεων που δεν ασπάζονται η παραδοσιακή Δεξιά και η Εκκλησία, δημιουργούν κρίσιμη μάζα αντικυβερνητικών διαθέσεων που σχηματοποιούνται ως φυγόκεντρες τάσεις προς τα δεξιά της Ν.Δ.
Ο κίνδυνος από τον Α. Σαμαρά και η… διάσπαση
Αυτό που λείπει είναι ο «πατριώτης» πολιτικός ηγέτης που θα εκφράσει τους «πραγματικούς δεξιούς» ως επικεφαλής πολιτικού φορέα της «αυθεντικής Δεξιάς», στην οποία η νεοναζιστική εκδοχή της Χρυσής Αυγής υποχωρεί υπέρ της διευρυνόμενης «Ακροδεξιάς της εποχής», όπως διαμορφώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στο ερώτημα ποιος μπορεί να είναι αυτός ο ηγέτης, η απάντηση είναι: «Βλέπετε κανέναν καλύτερο από τον Σαμαρά;».
Η αλήθεια ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να συνδυάσει τις ιδιότητες του «εθναμύντορα», του πολιτικού της «ανδρικής σχολής» και του υπερασπιστή της ιδανικής «ελληνικής» οικογένειας, που θεωρεί ρατσιστική μισαλλοδοξία ότι δεν θελει τους «λαθρομετανάστες» και τον «εξισλαμισμό».
Ο Σαμαράς έχει ήδη επιχειρηματολογήσει – συχνά με εθνικιστικό, αλλά και αντιευρωπαϊκό λόγο – στο όνομα των ιδανικών του σχήματος «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» που απειλείται, κατά τις προειδοποιήσεις του. Εάν στα 73 του αποφασίσει να πάρει στην πλάτη του «το έθνος και τις αξίες του», είναι βέβαιο ότι θα βρει ακροατήριο στην παραταξιακή βάση, αλλά και αποδέκτες εντός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. Οπότε ο Μητσοτάκης θα περιέλθει σε δύσκολη θέση και οικογενειακοί εφιάλτες του 1993 θα επιστρέψουν.
Ο κίνδυνος ενισχύεται από την εμφανή δυσφορία στους στους αμιγείς νεοδημοκρατικούς κύκλους από κυβερνητικές επιλογές του και επιλογές προσώπων. Για παράδειγμα, του καταλογίζουν ότι εκτοπίζει στελεχη της Ν.Δ., χάριν των «σημιτικών» στους οποίους προσφέρει διαρκώς αξιώματα και ότι ανοίγει την πόρτα του κομματος σε «εθνομηδενιστές και άλλους εχθρούς της πατρίδος». Από όλα αυτά, προκύπτει ότι υπάρχει εύφλεκτη ύλη και μεγάλη μερίδα του παραταξιακού ακροατήριου είναι διαθέσιμη να αποκηρύξει τη «φαμίλια» που ελέγχει πλέον τη Ν.Δ., ώστε να σωθούν τα ιερά και τα όσια της χώρας και της παράταξης.
Άλλωστε, είναι εμφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός, αλλά δεν αναγνωρίζεται και ως παραταξιακός ηγέτης. Ειδικά στην παραδοσιακή βάση της Ν.Δ. λείπει «ο ηγέτης που θα σκέφτεται και θα μιλάει σαν αυτούς».
Αν «βγει μπροστά» με αυτές τις «Αρχές» ο Σαμαράς, η διάσπαση της Ν.Δ. προεξοφλείται, ιδίως αν την ενισχύσει ο «καταπιεσμένος καραμανλισμός». Οι Καραμανλικοί δεν συμφωνούν με τον Σαμαρά, αλλά – όπως αποδείχθηκε και το 2009 – τον προτιμούν από τους Μητσοτάκηδες, αν πρόκειται για τη ταυτότητα της παράταξης. Άλλωστε, πολλοί στη Ν.Δ. δεν αμφιβάλλουν ότι διάσπαση θα υπήρχε και αν ο Μητσοτάκης έχανε τις εκλογές. Από τον ίδιο!
Συμπέρασμα: Το 2024 δεν έρχεται για να εδραιώσει τη Νεομητσοτακική κυριαρχία, όπως υποβάλλει η κυβερνητική προπαγάνδα. Ίσως έρχεται για να την ανατρέψει …
Πηγή: ieidiseis.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr