«Ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς»

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε και οι λέξεις, τα επίθετα και οι χαρακτηρισμοί πάντα θα είναι μικροί και λίγοι για να περιγράψουν αυτό που πρόσφερε με την παρουσία του όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και με την εν γένει στάση του απέναντι στο άδικο, την καταπίεση και τα βρώμικα κουμάντα της γης.

Για αυτές τις τόσο μεγάλες ανθρώπινες  στιγμές του Μαραντόνα, τις αποτύπωσε ο Anwar Jitou

Στα τέλη του 1984, ένας απεγνωσμένος πατέρας έρχεται σε επαφή με έναν ποδοσφαιριστή της Νάπολι και του ζητάει να μεταφέρει στον προπονητή και τη διοίκηση την επιθυμία του να διοργανωθεί ένας φιλικός αγώνας. Ο λόγος είναι να συγκεντρωθούν χρήματα για τον γιο του του οποίου η ζωή κινδύνευε και χρειάζονταν χειρουργική επέμβαση το συντομότερο δυνατόν.

Δυστυχώς, ο τότε πρόεδρος της Νάπολι δεν συμφώνησε να διεξαχθεί ο αγώνας φοβούμενος τυχών τραυματισμό κάποιου παίκτη. Το περιστατικό έφτασε όμως στα αυτιά του κορυφαίου εκείνη την εποχή ποδοσφαιριστή στον κόσμο, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.Ο Αργεντινός “επαναστάτησε”εναντίον του προέδρου,πλήρωσε ρήτρα 12 εκατομμύρια ιταλικές λιρέτες στην ασφαλιστική εταιρία (Lloyd’s) που ασφάλιζε τα πόδια των παικτών της Νάπολι και είπε: «Δεν πα’ να γ@@@@ και η Lloyd’s,ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει για χάρη του παιδιού!».

Και μια παγωμένη Δευτέρα του Γενάρη στο μακρινό 1985, ο Μαραντόνα και η παρέα του ταξίδεψαν στην άσημη πόλη Acerra και σε ένα γήπεδο – βάλτος, γεμάτο λάσπη και λακούβες, έπαιξαν σαν να ήταν τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μπροστά σε ένα κατάμεστο κοινό που παραληρούσε από χαρά, χαρίζοντας ζωή σε ένα μικρό αγγελούδι.

Μάλωσα μες τον Πάπα

Τον Ντιέγκο Μαραντόνα κάλεσε στο Βατικανό ο Πάπας για να τον συγχαρεί. Βγαίνοντας οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν πως ήταν η συνάντηση του με τον Ποντίφικα.  Ο Μαραντόνα απάντησε: «Μάλωσα με τον Πάπα. Μπαίνοντας μέσα στο Βατικανό είδα τους χρυσούς τρούλους και όλα τα χρυσά και πολυτελή διακοσμητικά στον τεράστιο χώρο. Ο παππάς άρχισε να μου μιλάει για το πως η εκκλησία βοηθάει τα φτωχά παιδιά.  Εγώ ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά και είπα του Πάπα: Πούλα τις στέγες φίλε αν πραγματικά θέλεις να βοηθήσεις. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό, αλλά δεν με ενδιαφέρει.”