"Εμείς" του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν

Από τις εκδόσεις Νεφέλη κυκλοφορεί το θεατρικό βιβλίο Εμείς του  Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν σε μετάφραση από τα Ρωσικά του Δαυίδ Μαλτέζε.

Ι-330

Αγαπητέ μου, είσαι μαθηματικός. Και ακόμη περισσότερο, είσαι φιλόσοφοςλόγω των μαθηματικών. Πες μου, λοιπόν, ποιος είναι ο τελευταίος αριθμός;

D-503

Ο ποιος; Δεν… δεν καταλαβαίνω. Ποιος τελευταίος αριθμός;

Ι-330

Να, ο έσχατος, το αποκορύφωμα, ο απόλυτα μεγαλύτερος.

D-503

Μα, Ι, αυτό είναι ηλίθιο. Αφού το σύνολο των αριθμών είναι άπειρο, πώς μπορεί να υπάρξει τελευταίος;

Ι-330

Και πώς μπορεί να υπάρξει τελευταία επανάσταση; Δεν υπάρχει.

Οι επαναστάσεις είναι άπειρες. Άκου τελευταία! Αυτό είναι για τα παιδιά. Το άπειρο τρομάζει τα παιδιά και τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται καλά το βράδυ…

Σε πρώτη παγκόσμια θεατρική απόδοση  από την Ομάδα Σημείο Μηδέν, Θέατρο Άττις.

Ο ρώσος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Γιεβγκιένι Ιβάνοβιτς Ζαμιάτιν (1 Φεβρουαρίου 1884-10 Μαρτίου 1937) γεννήθηκε στο Λεμπεντιάν, τριακόσια χιλιόμετρα νότια της Μόσχας, από πατέρα ιερέα-δάσκαλο και μητέρα μουσικό . Σπούδασε μηχανικός αεροσκαφών στην Αγία Πετρούπολη, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός από το λογοτεχνικό έργο του. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς της μετεπαναστατικής περιόδου της Ρωσίας και εμπνευστής του δυστοπικού μυθιστορήματος.

Συνελήφθη κατά τη διάρκεια της Επανάστασης το 1905 και εξορίστηκε, όμως επέστρεψε παράνομα στην Πετρούπολη έως το 1906, οπότε έφυγε στη Φινλανδία για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Συνελήφθη και εξορίστηκε για δεύτερη φορά το 1911, αλλά πήρε αμνηστία το 1913. Μολονότι υπήρξε στρατευμένο μέλος των Μπολσεβίκων και υποστήριξε αρχικά την Οκτωβριανή Επανάσταση, εν συνεχεία αντιτάχθηκε στο σύστημα λογοκρισίας που εφαρμόστηκε, για να καταλήξει ένας εκ των διωχθέντων συγγραφέων της ζντανοφικής περιόδου, μετά την οριστική επικράτηση του Στάλιν στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1927). Το 1931 ζήτησε με επιστολή του στον Στάλιν να του επιτραπεί η έξοδος από τη Ρωσία, η οποία επετεύχθη κατόπιν μεσολάβησης του Μαξίμ Γκόρκι. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Παρίσι, όπου συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας Les bas-fonds (Υπόκοσμος).

Επίσης έγραψε δοκίμια, το Uyezdone (Μια επαρχιώτικη ιστορία, 1913) που στηλιτεύει τη ζωή σε μια μικρή ρωσική πόλη, καθώς και μια σειρά σύντομες ιστορίες με μορφή παραμυθιού: Mamay (1921), The Cave (1922), The Church of God (1922), που αποτέλεσαν σατιρική κριτική του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία.