Ο Χρήστος Ιακώβου μεσουράνησε ως προπονητής της «Dream Team» της άρσης βαρών για δύο δεκαετίες, από το 1989 μέχρι το 2008. Η θητεία του άφησε κληρονομιά 63 μετάλλια (τα 13 Ολυμπιακά, εκ των οποίων 5 χρυσά), αλλά και ένα σκάνδαλο ντόπινγκ που παραμένει σκοτεινό και ανεξιχνίαστο. Ακριβώς 15 χρόνια μετά την πολύκροτη ιστορία του 2008, με τους 11 ντοπαρισμένους αρσιβαρίστες, ο 75χρονος Ιακώβου ακουμπάει τα δάχτυλα επί τον τύπον των ήλων, κάθεται στωικά κάτω από την μπάρα της …ανάκρισης και μιλάει με στοργή για τα διάσημα «παιδιά του». Οσονούπω συμπληρώνονται 60 χρόνια, από τότε που ήρθε πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη…
-Η οικογένειά σας πρωτοήλθε στην Ελλάδα το 1964, διωγμένη από τους Τούρκους. Ήσασταν ήδη αθλητής;
Ο Στράτος Σελβής, ο πρώτος μου προπονητής, με είδε να σηκώνω βάρη στον κήπο του σπιτιού μας και με φώναξε να γραφτώ στο Πέρα Κλουμπ. Είχα δυνατό κορμί, αλλά με είδαν 12 χρονών ανάμεσα στα θηρία και τρόμαξαν. «Μη φοβάστε, δεν θα μείνει ο γιος σας κοντός επειδή θα σηκώνει βάρη», διαβεβαίωσαν τον πατέρα μου. Ακόμα και σήμερα, πολλοί γονείς το φοβούνται αυτό! Στους πρώτους αγώνες που κατέβηκα, πήρα την 4η θέση και γλυκάθηκα. Τον Μάιο του 1964 με έστειλαν στο Παντουρκικό Πρωτάθλημα Εφήβων στα βάθη της Ανατολής, στην πόλη Σίβας, και κέρδισα, αλλά με έβγαλαν δεύτερο, για να μη μας λυντσάρουν! Τότε υπήρχε ένταση λόγω του Κυπριακού και οι Τούρκοι είχαν αγριέψει. «Μη βγάζεις μιλιά και μείνε δυό μέρες στο δωμάτιο μέχρι να φύγουμε, γιατί έξω βρίζουν τον γκιαούρη», μου είπε ο συνοδός. Τα παιδιά από την Κωνσταντινούπολη ένιωθαν άσχημα και με προστάτεψαν. Ακόμα και σήμερα έχω την τουρκική ταυτότητα για σουβενίρ…
-Θα μπορούσατε να μείνετε στην Τουρκία τότε;
Είχαμε οικονομικό πρόβλημα, γιατί έκλεισαν τη βιοτεχνία του πατέρα μου. Έφτιαχνε με το συνέταιρό του κουφέτα για γάμους, σοκολατάκια, φρουί γλασέ. Τους έβγαλαν κλέφτες και τους κατέσχεσαν τα βιβλία για να τους πιέσουν. «Μα τι κλέφτες; Ίσα ίσα βγάζουμε λεφτά για να ζούμε!» Αναγκαστικά, φύγαμε. Μιλούσαμε όλη η οικογένεια ελληνικά, έστω σπαστά. Στην Αθήνα, ο Αλέκος Σοφιανίδης, που ήταν θείος μου, με έστειλε στον Παναθηναϊκό, που είχε οργανωμένο τμήμα άρσης βαρών. Έκανα παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων. Ο Παναθηναϊκός έγινε το σπίτι μου, η ζωή μου ολόκληρη. Το πρωί δούλευα 4 ώρες στην «Πάπυρος Λαρούς» και το βράδυ πήγαινα σε νυχτερινό σχολείο.
-Φτάσατε ως αθλητής μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ναι, με εφόδια το μεράκι, την τρέλα και την αγάπη ανθρώπων όπως ο Τάσος Πρίντζης και ο Ανδρέας Σιζόπουλος. Υπήρχαν καλοί αρσιβαρίστες στην Ελλάδα: ο Ηλιάδης, εγώ, η επόμενη γενιά με Τσιντσάρη, Σιδηρόπουλο, Ζαρζαβατσίδη. Αλλά πηγαίναμε σε Πανευρωπαϊκά και είχαμε ταβάνι την 5η-6η θέση. Εμείς τρώγαμε μακαρόνια και κεφτέδες. Δεν μπορούσαμε να συναγωνιστούμε τους Ανατολικοευρωπαίους και την επιστήμη τους.
-Ήσασταν ακόμη εν ενεργεία αθλητής όταν είχατε την πρώτη επαφή με τα παιδιά που αργότερα έγραψαν ιστορία.
Το 1980 με πλησίασε στο Λένινγκραντ ο Αϊβαζίδης, μεγάλη μορφή, ήταν τρίτος προπονητής της ομάδας της ΕΣΣΔ. «Θα γίνεις προπονητής και θα σου ετοιμάσω τον ανηψιό μου, θα έρθει μια μέρα να σε βρει», μου είπε. Ήταν ο Βαλέριος Λεωνίδης, παιδί ακόμη, που τότε έκανε τάεκβοντο και καράτε. Εγώ έβαλα τα γέλια. Το ’87, ο Αϊβαζίδης μου έστειλε ένα ωραίο γράμμα στα γκρίκλις και με ενημέρωσε ότι ο ανηψιός του είχε κερδίσει στην Σπαρτακιάδα, που ήταν σαν Παγκόσμια Πρωτάθλημα. Εγώ ζούσα τότε στην Ατλάντα, αλλά δύο χρόνια αργότερα επέστρεψα και ανέλαβα την Εθνική Ελλάδας. Και την άνοιξη του 1992, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου μέσα στη νύχτα και άκουσα μια φωνή που μιλούσε ποντιακά. «Είμαι ο Βαλερής, ο Βαλερής! Ήρθα! Είμαι στα τρένα!» Είχε ταξιδέψει 4-5 μέρες σιδηροδρομικώς από τη Μόσχα! Όλη η οικογένεια του Λεωνίδη είναι Έλληνες. Η πρεσβεία στη Μόσχα του έδωσε διαβατήριο, όπως και στον Καχιασβίλι, άσχετα αν αυτός κατέβηκε στους Αγώνες του 1992 με την Κοινοπολιτεία. Η μάνα του Κάχι είναι Ελληνίδα, Λαμπριανίδη λέγεται. Ζούσαν μάλιστα σε ποντιακό χωριό στη Γεωργία όπου κατοικούν μόνο Έλληνες…
-Υποθέτω ότι ενημερώσατε για τον Λεωνίδη τον Γιάννη Σγουρό, τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας.
Ναι, και με άρχισε στα μπινελίκια. «Κι άλλον μου έφερες μωρέ μαλάκα; Τι να τον κάνω τώρα αυτόν;» Είχαν ήδη έρθει στην Αθήνα τα πέντε παιδιά από την Αλβανία. Ο Πύρρος με τον αδελφό του, ο Τζελίλης, ο Μήτρου και ο Κόκας. Ο Σαμπάνης, ήδη γνωστός και καταξιωμένος αθλητής, ήρθε αργότερα, χωρίς χαρτιά και αυτός, όπως και οι υπόλοιποι. Δούλευε σε ένα μαγαζί στη Νέα Σμύρνη για να ζήσει. Μας βοήθησε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, που τον πήρε στον Παναθηναϊκό, όταν την διαβεβαίωσα ότι είναι αθλητής μεταλλίων. Ο κύριος Γιαννακόπουλος ήταν ο πρώτος πολίτης που έδωσε πριμ στον Πύρρο, για το χρυσό μετάλλιο του ’92 στη Βαρκελώνη.
-Ο Λεωνίδης ήταν λοιπόν έτοιμος αθλητής.
Τον στείλαμε στον ΒΑΟ Θεσσαλονίκης για να κατεβεί σε αγώνες και να βγάλει δελτίο. Αυτά έγιναν πέντε μήνες πριν την Ολυμπιάδα και ο Βαλέριος προερχόταν από δύο χρόνια χαλαρής προπόνησης, επειδή διάβαζε για το Πανεπιστήμιο στη Ρωσία. Και όμως, βγήκε 5ος στη Βαρκελώνη και έχασε το μετάλλιο για ένα κιλό. Έπειτα, μπήκε σε ρυθμό και έφτασε να νικάει τον τρομερό Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. Σε εκείνο τον ιστορικό αγώνα στην Ατλάντα θα κέρδιζε σίγουρα ο Βαλέριος, αν δεν είχε πάθει ένα τράβηγμα στο γόνατο δύο εβδομάδες νωρίτερα. Για 15 μέρες δεν έκανε ασκήσεις καθιστός, παρά μόνο όρθιος. Καθόλου πόδια…
-Ο Πύρρος ήρθε στην Ελλάδα πολύ νωρίτερα.
Ο Πύρρος πλησίασε τον Γιάννη Σγουρό και του μίλησε, σε κάτι αγώνες στην Αλβανία. Φοβόταν όμως, γιατί το καθεστώς στη χώρα ήταν σκληρό και τους παρακολουθούσαν. Τον είδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Αυστρία και δώσαμε κρυφό ραντεβού στις τουαλέτες, στον τελευταίο όροφο της φοιτητικής εστίας, με τη βοήθεια του Κυριάκου Βιρβιδάκη. «Θέλω να έρθω στην Ελλάδα αλλά φοβάμαι, είμαι Έλληνας από τη Χειμάρρα, έχετε ωραία ομάδα», μας είπε. Ήρθε με τον γνωστό τρόπο στα τέλη του ’90 μαζί με τον Οδυσσέα, ενώ οι Τζελίλης-Μήτρου είχαν ήδη περάσει τα σύνορα οδικώς στα 16 τους. Έγιναν όλοι Ολυμπιονίκες, με τη στήριξη της Ομοσπονδίας. Ποτέ δεν είπε κανείς: «Τι μαλακίες είναι αυτές…».
-Θυμάμαι τον αγώνα του Βίκτωρα Μήτρου στο Σίντνεϊ, όπου πήρε το ασημένιο μετάλλιο.
Ο Μήτρου έχει κοντά δάχτυλα και αρχικά δεν μπορούσε ούτε να πιάσει τη μπάρα. Ήταν αδύνατο να κάνει το hook, όπως λέμε. Τι τραβήξαμε για να τον κάνουμε αρσιβαρίστα… Στο Σίντνεϊ θα έπαιρνε χρυσό μετάλλιο, ήμασταν σίγουροι, «τελειώσαμε» λέγαμε, αλλά πήγε κι έκανε παγκόσμιο ρεκόρ ο μπαγάσας ο Κινέζος στην τελευταία προσπάθεια.
-Τότε ήταν που ρίξατε το χαστούκι στον Πύρρο.
Ναι. Χρειάζονται και αυτά, καμιά φορά. Είχε αποτύχει δύο φορές στα 175 κιλά στο αρασέ, ενώ στην προπόνηση σήκωνε 182,5. «Σύνελθε ρε, άει στο διάολο επιτέλους, αυτά τα κιλά τα κάνεις και όρθιος», του είπα. «Συγκεντρώσου, δεν είσαι εδώ»! Ο Πύρρος έλεγε ότι τον άγχωνε το κοινό, αλλά εγώ νομίζω ότι είχε στρεσαριστεί από τους σπόνσορες. Είχε υπογράψει κάποια συμβόλαια με μεγάλα νούμερα και ένιωθε υποχρεωμένος να τα δικαιολογήσει. Ε, συνήλθε και κέρδισε…
-Τι παραπάνω έχει ο Πύρρος και έγινε τόσο μεγάλος αθλητής;
Τη θέλησή του. Το μυαλό του. Το dna του. Τον σωματότυπό του. Το 1992 πριν τη Βαρκελώνη δεν λέγαμε τίποτε. Τον κρύβαμε και ελπίζαμε ότι θα ήταν κοντά στα μετάλλια, από 3ος μέχρι 5ος. Χρυσό μετάλλιο όμως δεν περιμέναμε, ομολογώ. Αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή που έζησα στην άρση βαρών. Ωστόσο, με στεναχώρησε ο Πύρρος, αν και τον αγαπώ όπως όλα τα παιδιά μου. Όταν μπήκε στην Ομοσπονδία, έπρεπε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με όλους τους άλλους, που είχαν ζήσει τόσα μαζί, και να προχωρήσουν ενωμένοι. Ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο και τα έκαναν σκατά. Ο Κάχι έγινε πρόεδρος στην Ομοσπονδία της Γεωργίας και εφαρμόζει εκεί όσα κάναμε παλιά εδώ. Η Εθνική Ελλάδας διαλύθηκε, οι νεαροί αθλητές προτιμούν φυσικά τις σπουδές και από τα 102 σωματεία έχουν μείνει σήμερα μόνο 30.
-Το 2008, πιάστηκαν 11 αθλητές σας ντοπαρισμένοι, ανάμεσά τους και ο Ολυμπιονίκης Μήτρου. Τα ποινικά δικαστήρια σας αθώωσαν, αλλά η ελληνική άρση βαρών αμαυρώθηκε και εσείς περάσατε στην αφάνεια. Τελικά, τι συνέβη τότε;
Η ομάδα εκείνη ήταν ακόμα καλύτερη από την προηγούμενη, είχε ταλεντάρες! Φεύγοντας άφησα πίσω 100 παιδιά. Το λάθος μας ήταν ότι ανοίξαμε τα χαρτιά μας λίγους μήνες πριν τους Αγώνες του Πεκίνου και κάποιοι τρόμαξαν. Έπρεπε να μη κατέβουμε καθόλου σε εκείνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα όπου βγήκαμε δεύτερη δύναμη στον Κόσμο ή να εμφανιστούμε συγκρατημένοι. Δεν έχω αποδείξεις και στοιχεία για αυτό που λέω, αλλά φοβάμαι ότι έγινε επίτηδες, ότι πρόκειται για σαμποτάζ. Μας την κάνανε και ας λένε ό,τι θέλουν…
-Τι εννοείτε; Τι ακριβώς έγινε;
Παραγγείλαμε από την Κίνα τα τρία απαραίτητα βοηθήματα, μέσω ενός Έλληνα εμπόρου που δεν ήξερε τίποτα. Αργινίνη για την ενέργεια και τους μύες, τυροσίνη για τις ορμόνες, οροτικό οξύ για τον μεταβολισμό. Δεν γίνεται να αντέξει ο αρσιβαρίστας προπόνηση τέτοιας έντασης χωρίς αυτό. Τι άλλο να κάνει; Να τρώει 5 κιλά κρέας και αυγά; Είναι αδύνατο να προσλάβει ένας οργανισμός περισσότερες από 4500 θερμίδες ημερησίως. Αυτά είναι καθαρά και μεταβολίζονται. Τα παίρναμε χοντρική από την Κίνα επειδή δεν είχαμε λεφτά. Στην Ευρώπη, οι τιμές είναι 30 φορές ακριβότερες…
-Η κούτα που παραλάβατε φαινόταν πειραγμένη;
Το κουτί ήρθε κλειστό, αλλά σε κάποιο σκεύασμα, μάλλον στο οροτικό οξύ, υπήρχε ελάχιστη ποσότητα μεθυλτριενολόνης. Εγώ ούτε που την ειχα ακουστά αυτή την ουσία! Τέτοια πράγματα εμείς δεν δίναμε. Το ψάξαμε μέσω του δικηγόρου Μιχάλη Δημητρακόπουλου, που ενέπλεξε ακόμα και την Ίντερπολ και ανακάλυψε κάποια πράγματα, που έγιναν δεκτά στα δικαστήρια. Οι Κινέζοι ισχυρίστηκαν ότι έγινε λάθος, απέλυσαν την αρμόδια υπάλληλο και έκλεισαν το εργοστάσιο. Είπαν ότι το πακέτο προοριζόταν για ένα πειραματικό εργαστήριο στην επαρχία Γιουνάν και εστάλη κατά λάθος στη χώρα «Γιουνάν», που σημαίνει Ελλάδα. Συγγνώμη, εσύ τα πιστεύεις αυτά; Εγώ πάντως όχι. Και πάλι καλά που ήταν μόνο 11 οι αθλητές. Εάν έκαναν τεστ και στους υπόλοιπους, θα τους έπιαναν όλους! Έπρεπε να δεχθούμε τον διετή αποκλεισμό όπως έκανε π.χ. η Βουλγαρία και όχι να πληρώσει ο Πύρρος το πρόστιμο των 500 χιλιάδων, που άφησε την Ομοσπονδία χωρίς λεφτά.
-Πολύ νωρίτερα, το 2004, πιάστηκε ντοπέ και ο Σαμπάνης.
Αυτός έπεσε θύμα των επικείμενων, τότε, εκλογών στην Ομοσπονδία άρσης βαρών. Ο Σαμπάνης είχε περάσει όλους τους ελέγχους και βρέθηκε με τεστοστερόνη 12, που υπάρχει στα άλογα. Αυτή η ουσία δεν θα τον ωφελούσε σε τίποτε, αφού προκαλεί κατακράτηση υγρών και αυξάνει το σωματικό βάρος. Ήταν 100 τοις εκατό σαμποτάζ.
-Τελικά, υπάρχει ντόπινγκ, ναι ή όχι;
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
