Στην πραγματικότητα, το αίτημα για την ακύρωση ή και την ολοκληρωτική κατάργηση της διοργάνωσης είναι σχεδόν τόσο παλιό όσο και η σύγχρονη τέλεση των αγώνων από τον βαρόνο Πιερ ντε Κουμπερτέν.

Από τους Ολυμπιακούς του Σαιντ Λούις το 1904, όταν η τοπική αριστοκρατία αντιμετώπιζε τους ιθαγενείς της περιοχής σαν ζώα του τσίρκου, μέχρι τους «αγώνες του Χίτλερ» το 1936, που μετατράπηκαν σε προπαγανδιστικό εργαλείο του ναζισμού, αρκετοί αντιδρούσαν έντονα με την τέλεση των αγώνων.

Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα προτάθηκε η διεξαγωγή εναλλακτικών διοργανώσεων, όπως οι αντιφασιστικοί αγώνες της Βαρκελώνης το 1936 αλλά και οι λεγόμενες Σπαρτακιάδες που διοργανώνονταν από την πρώην ΕΣΣΔ.

Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, το αίτημα κατάργησης των αγώνων περιορίστηκε σε μικρές ομάδες ακτιβιστών και ακαδημαϊκών, καθώς η βιομηχανία των αγώνων απανθράκωνε με τη λάμψη της κάθε φωνή αντίδρασης.

Η εικόνα όμως φαίνεται να αλλάζει με τους αγώνες του Τόκιο. Ίσως, για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία, το 80% του τοπικού πληθυσμού δήλωνε κατηγορηματικά αντίθετο με τη φιλοξενία των αγώνων, ενώ επιστήμονες σε όλο τον κόσμο προειδοποιούσαν ότι θα μπορούσε να μετατραπεί σε εστία υπερμετάδοσης του κορονοϊού.

Οι διοργανωτές κατηγορήθηκαν, δικαίως, ότι προκειμένου να μην θίξουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα αναμετάδοσης και τα συμφέροντα των χορηγών, δεν δίστασαν να θέσουν σε κίνδυνο χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

Οι λέξεις «κατάργηση» και «επανεξέταση» ήρθαν λοιπόν δυναμικά στο προσκήνιο.

«Είναι καιρός να ξανασκεφτούμε του Ολυμπιακούς Αγώνες» έγραφαν οι New York Times σημειώνοντας ότι προκαλούν μαζική «εκτόπιση πληθυσμών, παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και κατασπατάληση πόρων».

H Washington Post συμπλήρωνε ότι οι αγώνες είναι πάντα ζημιογόνοι για τις πόλεις που τους φιλοξενούν, καθώς από το 1960 μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ούτε μια διοργάνωση που να μην ξεπέρασε τον αρχικό της προϋπολογισμό.

Αρκετοί βέβαια θα υποστηρίξουν ότι ο αμερικανικός Τύπος θυμήθηκε τα προβλήματα των αγώνων εν όψει της διοργάνωσης στην Κίνα, η οποία θα επιτρέψει στο Πεκίνο να προβάλει την οικονομική του ισχύ και τη νέα θέση που διεκδικεί στο διεθνές γεωπολιτικό στερέωμα.

Είναι δεδομένο, παραδείγματος χάριν, ότι τους επόμενους μήνες θα επιχειρηθεί η σύνδεση των χειμερινών αγώνων του 2022 με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μειονότητας των Ουιγούρων.

Ακόμη όμως και αν ο αμερικανικός Τύπος εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα όταν ασκεί συνολική κριτική στις ολυμπιακές διοργανώσεις, αυτό δεν μειώνει τη σημασία των επιχειρημάτων που παρουσιάζονται.

Όπως γνώρισε και η Ελλάδα με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν μετατραπεί σε μια μεγάλη γιορτή για λίγες εταιρείες κατασκευών, real estate και συστημάτων ασφαλείας.

Ακόμη και στις λεγόμενες «επιτυχημένες» διοργανώσεις όπως της Βαρκελώνης οι αγώνες άνοιξαν τον δρόμο για φαινόμενα gentrification και ανάπτυξης υπερτουρισμού που διέλυσαν τον ιστό της πόλης.

Οι αγώνες του 1982 στο Λος Άντζελες δημιούργησαν μια αστυνομοκρατούμενη πόλη – μια δεκαετία αργότερα, η αστυνομοκρατία οδήγησε στην εξέγερση του Λος Άντζελες.

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο έχασαν τα σπίτια τους 77.000 άνθρωποι, ενώ στο Πεκίνο εκτοπίστηκαν 1.5 εκατομμύριο κάτοικοι για τη διοργάνωση του 2008.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο αριθμός των πόλεων που καταθέτουν αιτήσεις για τη φιλοξενία των αγώνων μειώνεται χρόνο με τον χρόνο.

Σύμφωνα μάλιστα με την οργάνωση «NOlympics LA», η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είναι τόσο τρομαγμένη ότι στο μέλλον θα δυσκολεύεται να βρει νέα «θύματα», ώστε έσπευσε να αλλάξει τη διαδικασία επιλογής των πόλεων το 2019 δίνοντας στον εαυτό της μεγαλύτερη ευελιξία στη διαδικασία επιλογής.

Το αίτημα για την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων ίσως ακούγεται παράταιρο στο ελληνικό κοινό, που έχει την «τιμητική» του σε κάθε διοργάνωση με την αφή της ολυμπιακής φλόγας και την παρέλαση των Ελλήνων αθλητών στην πρώτη θέση κάθε τελετής έναρξης.

Μήπως όμως θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα η πρώτη χώρα που θα επισημάνει ότι η σύγχρονη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων αποτελεί προσβολή για το αρχαίο πνεύμα των αγώνων;

Όπως εξηγεί άλλωστε ο Τζούλ Μπόικοφ, καθηγητής πολιτικών επιστημών και συγγραφέας του βιβλίου Power Games, για την πολιτική ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, το πραγματικό όραμα του Πιερ ντε Κουμπερτέν δεν ήταν να αναβιώσει το μεγαλείο των διοργανώσεων της αρχαιότητας, αλλά να τονώσει τα εθνικιστικά αισθήματα της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, η οποία έγλειφε τις πληγές της από την ήττα στον γαλλο-πρωσικό πόλεμο.

Στην Ελλάδα έχουμε τη γνώση των αληθινών αγώνων αλλά και την πικρή εμπειρία από τη διοργάνωση του 2004.

Μήπως έχουμε και την υποχρέωση να πρωτοστατήσουμε για την κατάργηση αυτού του πανηγυριού;

Πηγή: Sputnik

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Ακολουθήστε το Κουτί της Πανδώρας στο Google News και παρακολουθήστε όλες τις εξελίξεις

Και αν καταργούσαμε για πάντα τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Τελευταία Νέα

Σοκ στο ελληνικό βόλεϊ: Η Πέννυ Ρόγκα ανακοίνωσε ότι έχει καρκίνο

Οργισμένη ανάρτηση Κασσελάκη: «Ο Μητσοτάκης είναι ο πρωθυπουργός που επί των ημερών του αποφυλακίζεται ο Μιχαλολιάκος»

Θρίλερ στο Κιλκίς: Επιτέθηκε στους γονείς του και απείλησε αστυνομικούς με τσεκούρι – Έσπασε και το περιπολικό

Οικογένεια Φύσσα για αποφυλάκιση Μιχαλολιάκου: «Mέγιστη προσβολή των θυμάτων της Χρυσής Αυγής»

Η καλύτερη διασκευή του «Ζαριού» έγινε από μαγαζί με κάρβουνα – «Τηλέφωνο θα πάρω τον Κολίτσα, Τρίκαλα καλέ όχι Καρδίτσα…» (video)

Τραγωδία στη Θεσσαλονίκη: Βρέθηκε νεκρή 29χρονη

Share

Τελευταία Νέα