Το Μίσος*

Οι αλητήριοι που έσπασαν στο ξύλο τον μεροκαματιάρη άνθρωπο στο μετρό της Ομόνοιας μέρα μεσημέρι είναι Ελληνάκια και μάλιστα ούτε καν ενήλικα.

Απ’ αυτά που μεγάλωσαν βλέποντας ψυχαγωγικά προγράμματα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Απ’ αυτά  που μετέχουν της ελληνικής παιδείας της αιώνιας υποχρηματοδότησης,

του άρπα κόλλα σχεδιασμού,

της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αισθητικής/πνευματικής/αθλητικής αγωγής,

 της ολοκληρωτικής αδιαφορίας των πολιτικών ηγεσιών για ολόπλευρη μόρφωση και μάθηση ουσιαστική με μόνο κριτήριο τον Άνθρωπο.

Απ’ αυτά που μεγαλώνουν μαθαίνοντας στην αξία της πυγμής πέρα απ’ το καλό και το κακό,στο δίκαιο του δυνατού, στην αντισυστημικότητα του εθνικοσοσιαλισμού.

Απ’ αυτά που δεν έχουν τίποτε άλλο παρά σωρευμένο θυμό και σφιγμένες γροθιές για όποιον τολμήσει να προσβάλλει την ασχήμια τους.

Αήττητα κωλόπαιδα, θύτες και θύματα μαζί, με πατριό μπάτσο να τους δείχνει πάντα τον σωστό δρόμο.

Μικρά ακόμα παιδάκια όταν ήταν,  χτύπησαν μέχρι θανάτου ένα συνομήλικο συμμαθητή τους στην Βέροια, επειδή αυτοί ήταν από την Ελλάδα και κείνος απ’ την Γεωργία κι αυτοί ήταν ένα μάτσο νταήδες σαν τους μπαμπάδες τους ενώ εκείνος έκανε μαθήματα ζωγραφικής.

Πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ…

Ηδη κυοφορούνταν μια κοινωνία «νεκρή»…

Μετά, σαν φοιτητές σε κάποιο ΤΕΙ βρήκαν ένα άλλο παιδί να βασανίσουν, που δεν ήταν βαρύς σαν κι αυτούς κι έπρεπε να πεθάνει.

Και μια φοιτήτρια βιάσανε στην Ρόδο γιατί δεν ήθελε να «πάει» μαζί τους κι ύστερα την πετάξανε στα βράχια, αφού την δείρανε μέχρι θανάτου.

 Όταν γεράσουνε με το καλό κι έχουνε γίνει σωστοί νοικοκύρηδες, κανένας τραβεστί δεν θα τολμήσει να τους την βγει, θα τον πατήσουνε κάτω σαν σκουλήκι, αρχίζοντας την δουλειά που θα τελειώσει, καταχειροκροτούμενη, καμιά διμοιρία ματατζήδων απ’ αυτές του Χρυσοχοϊδη.

Παράγωγα της βιομηχανίας του πορνό και του play station 4, της απέραντης αμάθειας των γονιών τους, ενίοτε και της ζοφερής προοπτικής τους σε αυτόν τον κόσμο. Ο άνθρωπος που υπέστη την κτηνωδία τους τους ευχήθηκε νά ‘ναι καλά.

Πέρα από την προφανή μεγαθυμία, εδώ υποβόσκει και μια βαθύτερη σοφία. Η επίγνωση πως ο άνθρωπος γίνεται και δεν έρχεται έτοιμος από κάποιο συννεφάκι.

 Κι αν η μια κοινωνία μπορεί και τον αποκτηνώνει, μια άλλη μπορεί να τον εξανθρωπίσει και πάλι.

Πως; ο μέγας Μακαρένκο θα ξέρει πάντα τον τρόπο. Αυτός άλλωστε και το άλλο κράτος που υπηρέτησε κάτι τέτοιους δεκαπεντάχρονους και δεκαεπτάχρονους τους έκανε φυσικούς, μηχανικούς και δασκάλους. Ή μήπως όχι;

*Ο τίτλος και η φωτογραφία είναι από την ομώνυμη ταινία του Ματιέ Κασοβίτς «Το Μίσος».

** Ο Βασίλης  Καζαντζής Θεατρολόγος, αν. Εκπαιδευτικός Θεατρικής Αγωγής

Πηγή: Imerodromos

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr