Ο Κρίστοφερ Νόλαν παθιάζεται με την έννοια και τα παράγωγα του χρόνου, όπως έχει δείξει στις περισσότερες ταινίες του (από το «Memento» έως το «Inception» και φυσικά το «Interstellar» χωρίς να ξεχνάμε την αγωνιώδη δραματοποίηση του χρόνου στο ιστορικό γεγονός της «Δουνκέρκης») και το ίδιο πράττει κι εδώ. Το «Tenet» υπό μια έννοια είναι η πιο φιλόδοξη ταινία του καθώς προσπαθεί να συνδέσει όλη την συλλογιστική εκείνων των ταινιών σε 150 λεπτά.

Χωρίς να χάνει το μαγικό άγγιγμα της θεαματικής χορογραφημένης σκηνοθεσίας (που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του μαζί με τα δυσνόητα παζλ που σε κάνουν να «κάψεις» τον εγκέφαλο) ο Νόλαν μετατρέπει την κατασκοπική αλά Τζέιμς Μποντ περιπέτεια σε ένα δυστοπικό θρίλερ όπου το σπάσιμο του χρόνου και η ταύτιση παρελθόντος- παρόντος και μέλλοντος δημιουργούν ένα πολυεπίπεδο λαβύρινθο με δεκάδες συμβολισμούς. Το μειονέκτημα της ταινίας – και του Νόλαν- είναι πως στην προσπάθεια της να γίνει όσο πιο εντυπωσιακή γίνεται, καταλήγει να είναι μερικές στιγμές φλύαρη και πομπώδης. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να γίνει άλλη μια σπάνια και χορταστική κινηματογραφική εμπειρία που εκπληρώνει ικανοποιητικά το θέαμα που υπόσχεται.

Ένα θέαμα που συνδυάζει το σκηνοθετικό μεγαλείο των σκηνών δράσης (αρκετές ομοιότητες με το «Inception» όπου οι ζαλιστικές εικόνες του ονείρου δίνουν τη θέση τους στις ανάποδες κινήσεις των ηρώων με βάση την αναστροφή του χρόνου) με την εγκεφαλική διάσταση ενός σεναρίου που ανακατεύει λειτουργικά – όσο αυτό γίνεται- έννοιες γύρω από την εντροπία, την παράδοξη συνύπαρξη παρελθόντος και μέλλοντος («η αρχή δεν εντοπίζεται στο παρελθόν αλλά στο μέλλον» λέει κάποια στιγμή ο ήρωας θυμίζοντας μας επεισόδιο του τηλεοπτικού «Dark»), το εσχατολογικό σενάριο που οδηγεί προφητικά σχεδόν τους ήρωες να φορούν μάσκες οξυγόνου στο κρίσιμο φινάλε όπου όλα θυμίζουν -συγκυριακά βέβαια αφού η ταινία γυρίστηκε προ κορονοϊού- σύγχρονες καθημερινές εικόνες.

Στο βασικό ρόλο ο Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον, γιος του Ντένζελ Ουάσιγκτον κάνει ότι μπορεί για να θυμίσει ένα κράμα Ντάνιελ Κρεγκ και…πατρός αλλά η πιο αξιόλογη ερμηνεία πηγαίνει στην Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι που βάζει όλο συναίσθημα που απαιτείται για να γίνει το ψυχρό και αποστασιοποιημένο κατασκεύασμα του Νόλαν όσο πιο ανθρώπινο γίνεται.