Χρήσιμα μυαλά η καριερίστες πολιτικοί

Πλησιάζουν οι εκλογές της 26ης Μαΐου, οι οποίες θα έχουν τοπικό και πανευρωπαϊκό χαρακτήρα. Είναι περιφερειακές, δημοτικές και οι ψηφοφόροι θα κληθούν να επιλέξουν Έλληνες εκπροσώπους στην Ευρωβουλή.

Οι εκλογές  γενικά έχουν μία πολύ ενδιαφέρουσα οπτική, η οποία δύσκολα περνά απαρατήρητη. Γιατί δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει έστω έναν γνωστό, φίλο, συνάδελφο ή συγγενή που σε αυτή την εκλογική διαδικασία να μην έχει βάλει υποψηφιότητα, είτε για δημοτικός είτε για περιφερειακός σύμβουλος, είτε για ευρωβουλευτής. 

«Και η κουτσή Μαρία κατεβαίνει φέτος στα ψηφοδέλτια», «είναι τόσοι πολλοί που εξαπλώνονται πιο γρήγορα και από τον ιό της γρίπης», λέει με λαϊκό χιούμορ ο κόσμος για αυτό το φαινόμενο.

Είναι ονειροπόλοι οι υποψήφιοι, μπαίνουν όλοι σε αυτή τη διαδικασία της εκλογικής αναμέτρησης,  πριν βρουν σε βράχο σκάβοντας; Η τελικά υποψηφιότητα  σημαίνει πραγματικά  να θες να βοηθήσεις την κοινωνία που σε περιβάλει. Ορισμένοι υποψήφιοι σίγουρα δεν πάνε να σώσουν την Ελλάδα. Υπάρχει κεντρική εξουσία γι’ αυτή τη δουλειά. Η ενασχόληση με τα κοινά σημαίνει για ορισμένους από αυτούς, είναι  ότι δεν κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους. Εξαίρεση στον κανόνα θα πει κανείς, γιατί κανονικά, θα έπρεπε να αποτελεί ιερό καθήκον όλων!

Αναμφισβήτητα ανάμεσα στους υποψηφίους υπάρχουν και άνθρωποι με γνώσεις, άποψη, εργασιακή εμπειρία και προσφορά στην κοινωνία. Δεν λείπουν όμως και περιπτώσεις επαγγελματιών πολιτικών ή ανθρώπων ανεπάγγελτων, που δεν διαθέτουν τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά, τα οποία συνθέτουν το κατάλληλο προφίλ ενός εκπροσώπου της κοινωνίας που εκλέχτηκε για να την υπηρετήσει.

«Το φαινόμενο το βλέπεις και επαναλαμβάνεται. Όλοι οι συνδυασμοί δημοτικοί ή περιφερειακοί ακόμα και εκείνοι για την Ευρωβουλή  προσπαθούν να συμπεριλάβουν κόσμο από όλα τα φάσματα της κοινωνίας και πολλές ηλικίες, για να ξεκλειδώσουν αυτούς που παραδοσιακά δεν ψηφίζουν, εξηγεί η διεθνολόγος-δικηγόρος, Ιφιγένεια Διαμαντοπούλου. «Γενικότερα θεωρώ, ότι ένας άνθρωπος, ο οποίος θέλει να εκπροσωπήσει τον απλό κόσμο, πρέπει να προέρχεται μέσα από την κοινωνία και να γνωρίζει τα προβλήματα του και πως μοχθεί για να βγάλει τα προς το ζην. Για μένα είναι πολύ σημαντικό το ότι ένας νέος άνθρωπος εργάζεται. Όταν δεν έχεις δουλέψεις ποτέ σου, πώς ξέρεις να με εκπροσωπήσεις;», υποστηρίζει και επισημαίνει:

«Στην Ελλάδα έχουμε μπερδέψει την πολιτική με το επάγγελμα. Η πολιτική είναι λειτούργημα, γι’αυτό μπορείς να δίνεις το είναι σου πιο ακέραια.  Οι ευρωεκλογές για μένα δεν είναι προσωπική φιλοδοξία. Θέλω να προσφέρω τις γνώσεις μου και να μπορώ να λύσω τα προβλήματά του. Δεν είμαι πολιτικός»

«Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τα πολιτικά. Ως εργαζόμενη μητέρα, γνωρίζω τα προβλήματα της γειτονιάς μου. Ξέρω τι αντιμετωπίζει μια γειτονιά. Έχω καλή οπτική επαφή στα ζητήματα που προκύπτουν για τα παιδιά μας», αναφέρει η πτυχιούχος Γυμνάστρια, Στέλλα Κεφαλιανού και συμπληρώνει «Μόνος του ένας δημοτικός σύμβουλος δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλά έχει απόλυτη γνώση για τα προβλήματα της περιοχής που ζει. Της γειτονιάς με την πιο στενή έννοια δηλαδή. Ξέρει από την… λακκούβα που μπορεί να έχει ο παρακάτω δρόμος, μέχρι το ποιοι άνθρωποι που ζουν δίπλα του ή απέναντί του αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Μπορεί λοιπόν, πρώτα απ’ όλα να μεταφέρει το πρόβλημα. Παράλληλα να προτείνει λύση και να πιέσει για την υλοποίησή της. Αυτά, τα απλά και μικρά, που βελτιώνουν την καθημερινότητα. Να ασκήσει πιέσεις σε θέματα και ζητήματα που μπορούν να αποδειχθούν μοιραία για την πόλη του, να δώσει αγώνες προκειμένου να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των γειτόνων του, να προσφέρει τις ιδέες του για αναδιαμόρφωση του δήμου και πάνω απ’ όλα να παραμείνει για πέντε χρόνια ο εκπρόσωπος των ανθρώπων που τον πίστεψαν, τον ψήφισαν και τώρα ήρθε η στιγμή να τους δικαιώσει.»

Και οι δύο υποψήφιες, αποδόμησαν το προφίλ του επαγγελματία πολιτικού και σκιαγράφησαν αυτόν που μπορεί να προσφέρει γενικώς. Γιατί οι εκλογές είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, είτε στην Ευρωβουλή σίγουρα είναι ένα σκαλοπάτι για κάτι παραπάνω. Αν ένας δημοτικός σύμβουλος μπορεί να βοηθήσει την περιοχή του, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αποδώσει και σε νευραλγικότερες θέσεις διοίκησης. Αν ένας νέος-νέα Ευρωβουλευτής καταφέρει να αφυπνίσει τους Ευρωπαίους ομολόγους του, για αλλαγή πλεύσης της ευρωπαϊκής πολιτικής (μεταναστευτικό, ακροδεξιά, εργασία), τότε ίσως θα έχει ανέβει ο πήχης τόσο ψηλά που θα αποτελούν τα χρήσιμα μυαλά και χέρια για την Ευρωπαϊκή κοινότητα. Το ζήτημα είναι οι ψηφοφόροι πως θα κρίνουν.