Τζένη Καρέζη: "Όμορφα όνειρα και απλά όπως είναι η ζωή"

Η Ευγενία Καρπούζη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα σαν σήμερα στις 12 Ιανουαρίου του 1934. Με αυτή την αφορμή, ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα. 

“Ξυπνάω κατά τις επτά και γύρω στις οκτώ βρίσκομαι στο θέατρο. Εκεί μπαίνω στο άλλο μου σπίτι στο καμαρίνι μου. Είναι και αυτό ένας χώρος που λατρεύω. Είναι δικό μου. Κατάδικο μου. Το νιώθει κανείς μόλις μπει μέσα. Είναι η ζωή μου, είμαι εγώ. Και κει λίγη κουβεντούλα με τους άλλους ηθοποιούς , κάποιος δημοσιογράφος, κάποιο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, λίγο θεατρικό κουτσομπολιό (απαραίτητο), το τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη και στις εννιά παρά τέταρτο βρίσκομαι πίσω ακριβώς από το σκηνικό.

Και μετά την παράσταση στο καμαρίνι μου βλέπω την ανταπόκριση στα μάτια του κόσμου και λέω «Καρέζη ευχήσου να έχεις και άλλες τέτοιες στιγμές στην καριέρα σου. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Δεν είναι πάντα ρόδινα τα πράγματα στο θέατρο. Πολλές φορές παίζεις πράγματα που δεν σε καλύπτουν και άλλες που δεν καλύπτουν το κοινό. Και τότε το κοινό δεν καλύπτει εσένα. Εμείς οι ηθοποιοί ζούμε πολλές πικρές στιγμές στο καμαρίνι. Και στην σκηνή.

Μετά την παράσταση η ζωή μας κυλάει κάπως έτσι: Δυο τρεις φορές τη βδομάδα πάμε πάντα σπίτι και βλέπουμε συνήθως μια ταινία στο βιντεο. Και τέλος πάντων ξενυχτάμε. Μια φορά τη βδομάδα έχουμε φίλους στο σπίτι, γιατί εκτός των άλλων τρελαίνομαι να μαγειρεύω. Είναι η ξεκούραση μου, είναι το χόμπι μου όπως λένε. Μαγειρεύω και αυτοσχεδιάζω. Έτσι λέει η συνταγή, αλλιώς το κάνω εγώ. Και κατά ένα περίεργο τρόπο πετυχαίνει. Μια η δυο φορές τρώμε σε σπίτια φίλων και πολύ σπάνια βγαίνουμε έξω. Γιατί είναι τόσο ωραίο το σπίτι μας μαζί με τους φίλους μας. Γιατί για μένα η φιλία είναι ιερό πράγμα. Μόνο που με τα χρόνια δυσκόλεψα λιγάκι. Τώρα τους φίλους μου τους διαλέγω πολύ προσεχτικά. Έχω ζήσει αρκετές χαμένες βραδιές να πλήττω να περιφέρομαι να δέχομαι κολακείες η να υποχρεώνομαι να κάνω ανόητες αβροφροσύνες. Να αισθάνομαι ότι κάπου όλοι υποκρινόμαστε. Θέλω ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, γιατί δεν έχουν κανένα λόγω να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια την λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια, οδεύει προς τον θάνατό. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουνε πολλοί.

Αυτά λοιπόν. Αυτός είναι ο μικρός μου κόσμος. Και αυτά είναι τα μεγάλα μου όνειρα. Το όνειρα. Τι ωραίο πράγμα και πόσο απαραίτητο. Ονειρεύομαι το έργο που θα παίξουμε του χρόνου. Ονειρεύομαι μεγάλους ρόλους. Ονειρεύομαι ένα καλοκαίρι ξέγνοιαστο και ξεκούραστο. Ονειρεύομαι το σπιτάκι στο Πήλιο και τους δυο μας να περπατάμε στα φύλλα από τις καστανιές και στην σκηνή. Όμορφα όνειρα απλά όπως είναι η ζωή. Η όσο απλή είναι η κατάθεση μιας ολόκληρης ζωής».