Νικόλας Άσιμος: «Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο…»

Δεν χώρεσε ποτέ μέσα στα δοσμένα κοινωνικά πλαίσια, αναζητούσε πάντοτε την ελευθερία έξω από τις φόρμες, τον μικροαστισμό και τις δογματικές ιδέες.

Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα Εξάρχεια, πάντα κυνηγώντας τις εμπειρίες και τα όνειρα που τον έτρεφαν και του έδιναν έμπνευση, κάνοντας βόλτες στη γειτονιά που αγαπούσε, προκαλώντας τους συντηρητικούς, γράφοντας στίχους που εξέφραζαν την ομορφιά και την ψυχή του.

Τα τραγούδια του είναι επαναστατικά, ερωτικά και υπαρξιακά, κάνοντας μας συχνά να αναρωτιόμαστε για τα ασφυκτικά κοινωνικά περιβάλλοντα στα οποία έχουμε αποφασίσει να ζήσουμε.

«Κόντρα στις συνήθειες σας και κόντρα στην εσωτερική σας βαρεμάρα που σας βάζει να κάθεστε εκεί που είστε και να παπαγαλάτε διαρκώς τα ίδια, πάρτε τα γενναία σας ποδάρια και ελάτε να δείτε και να ακούσετε το κάτι άλλο» έγραφε σε μια από τις αφίσες του.

Απόσπασμα από το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους»: 

«Θέλεις να πατάς σταθερά

Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες

Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο

αλλά πάντα στα ρηχά

Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες

Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο

Κι ας μη με νομίζει κολλημένο

στο ίδιο αυτό σημείο.

Δεν υπάρχει σύμπαν

υπάρχουν μόνο στιγμές

συμπαντικές στιγμές

Αν φτάσεις στην ακινησία

Μπορείς παντού να ταξιδέψεις

Γι’ αυτό το ξέχασες που σου ‘λεγα

μωρό μου εκείνο το πρωινό

δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή

κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.

Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.

Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο

κακώς έχεις νομίσει

Για μένα δεν υπάρχει κόσμος

Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο»