Το φάντασμα της Δρέσδης πάνω από το G7

Του Τάσου Τσακίρογλου

Πριν από εβδομήντα χρόνια και μετά από 37 ώρες συνεχόμενων βομβαρδισμών από συμμαχικά αεροσκάφη που έριξαν περισσότερους από 4.000 τόνους βομβών, η Δρέσδη, μια μεσαιωνική πόλη της Γερμανίας, είχε μετατραπεί σε ερείπια και τουλάχιστον 25.000 άμαχοι κάτοικοί της είχαν χάσει τη ζωή τους.

Επρόκειτο για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες πράξεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος βρισκόταν ουσιαστικά στο τέλος του και μόνος στόχος της επίθεσης ήταν η ψυχολογική κάμψη του αντιπάλου. Πολλοί, ακόμα και σήμερα, μιλούν για ένα έγκλημα πολέμου, το οποίο, όμως, δεν καταγράφηκε ως τέτοιο, αφού την Ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές.

Το ίδιο έγινε, άλλωστε, και με τη ρίψη των ατομικών βομβών από τους Αμερικανούς σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι.

Τη Δρέσδη λοιπόν διάλεξαν αυτές τις μέρες οι ηγέτες του G7, των επτά ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου –ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία– για τη σύνοδό τους, στην οποία παρευρίσκονται επίσης οι κορυφαίοι εκπρόσωποι των τραπεζιτών, όπως ο Μάριο Ντράγκι (ΕΚΤ) και ο Τζιμ Γιονγκ Κιμ (Παγκόσμια Τράπεζα), αλλά και άλλων ευαγών «θεσμών», όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, το Γιούρογκρουπ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η επιλογή της συγκεκριμένης πόλης έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς οι «νικητές» στον δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μαζεύονται για να κάνουν λογαριασμό.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Το διεθνές σύστημα βασίζεται στο δίκαιο του ισχυρότερου, ο χρηματοπιστωτικός τομέας κυριαρχεί εξόφθαλμα πάνω στις κυβερνήσεις και οι ανισότητες έχουν προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις.

Σε επίπεδο δημοκρατίας, η συμμετοχή είναι ένα άδειο κέλυφος, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται σε κλειστά κονκλάβια και εξωθεσμικούς παράγοντες.

Παράλληλα, το κοινωνικό κράτος (όπου εξακολουθεί να υφίσταται αυτή η έννοια) έχει μείνει ανάπηρο και κολοβό και οι μέρες του είναι μετρημένες.

Ο κοινωνικός πόλεμος δεν αφορά πλέον μόνο τον ανταγωνισμό μεταξύ των ισχυρών, αλλά, κυρίως, το εσωτερικό του κάθε κράτους, με τις κυβερνήσεις να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη.

Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν τα πάντα: από παράπλευρες απώλειες (δικαιώματα και επίπεδο διαβίωσης της κοινωνικής πλειονότητας), ψυχολογικές επιχειρήσεις (από τα συστημικά ΜΜΕ), αντίποινα (όπως αυτά προς την Ελλάδα, που έκανε το λάθος να εκλέξει αριστερή κυβέρνηση), αλλά και δράσεις δολιοφθοράς (όπως η υπονόμευση της ρευστότητας μιας χώρας).

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «αντικείμενο της συνάντησης στη Δρέσδη είναι η εξέταση της οικονομικής κατάστασης επτά χρόνια μετά την αρχή της κρίσης, η προσπάθεια για βιώσιμη ανάπτυξη στο περιβάλλον υπερχρέωσης των κρατών σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και το ζήτημα της ρύθμισης των αγορών».

Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως «επτά χρόνια μετά» οι υπεύθυνοι για την κρίση απολαμβάνουν υψηλότατους μισθούς και βρίσκονται ακόμα στις θέσεις τους, αν όχι σε ακόμα καλύτερες, ενώ οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να χρηματοδοτούν και να στηρίζουν ακριβώς εκείνους τους θεσμούς που προκάλεσαν τις φούσκες και την κατάρρευση, δηλαδή τις τράπεζες.

Οσο για την κοινωνία; Απλώς Δρέσδη!

ΠΗΓΗ: efsyn.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr